مزامیر 104

1 ای جان من، خداوند را ستایش کن! ای یهوه، ای خدای من، تو چه عظیمی!

¡Bendice a Yahvé, alma mía! ¡Yahvé, Dios mío, cuán grande eres! Te has vestido de majestad y de belleza,

2 تو خود را با عزت و جلال آراسته و خویشتن را با نور پوشانیده‌ای. آسمان را مثل خیمه گسترانیده‌ای

envuelto en luz como en un manto. Extendiste el cielo como un cortinaje;

3 و خانهٔ خود را بر آبهای آن بنا کرده‌ای. ابرها را ارابه خود نموده‌ای و بر بالهای باد می‌رانی.

construiste tu morada superior sobre las aguas, haces de las nubes tu carroza, cabalgas sobre las alas del viento.

4 بادها فرستادگان تو هستند و شعله‌های آتش خدمتگزاران تو.

A los vientos haces tus mensajeros, y ministros tuyos los relámpagos centellantes.

5 ای خداوند، تو زمین را بر اساسش استوار کردی تا هرگز از مسیرش منحرف نشود.

Cimentaste la tierra sobre sus bases de suerte que no vacile jamás.

6 دریاها همچون ردایی آن را در برگرفت و آب دریاها کوهها را پوشاند.

La habías cubierto con el océano como de un manto; las aguas se posaban sobre los montes.

7 اما آبها از هیبت صدای تو گریختند و پراکنده شدند.

Mas huyeron a un grito tuyo, —temblaron a la voz de tu trueno,

8 به فراز کوهها برآمدند و به دشتها سرازیر شده، به مکانی که برای آنها ساخته بودی، جاری شدند.

surgieron los montes, bajaron los valles—, hasta el lugar que les habías destinado.

9 برای دریاها حدی تعیین نموده‌ای تا از آنها نگذرند و زمین را دوباره نپوشانند.

Les fijaste un límite que no traspasarán, para que no vuelvan a cubrir la tierra.

10 در دره‌ها، چشمه‌ها به وجود آورده‌ای تا آب آنها در کوهپایه‌ها جاری شود.

Haces correr en arroyos las fuentes que brotan entre los montes,

11 تمام حیوانات صحرا از این چشمه‌ها آب می‌نوشند و گورخرها تشنگی خود را برطرف می‌سازند.

para que beban todas las bestias del campo y sacien su sed los asnos monteses.

12 پرندگان بر شاخه‌های درختان لانه می‌سازند و آواز می‌خوانند.

A sus orillas posan las aves del cielo, que cantan entre el ramaje.

13 از آسمان بر کوهها باران می‌بارانی و زمین از نعمتهای گوناگون تو پر می‌شود.

Desde tu morada riegas los montes; la tierra se sacia del fruto de tus obras.

14 تو علف را برای خوراک چارپایان، و گیاهان را برای استفاده انسان، از زمین می‌رویانی.

Produces el heno para los ganados, y las plantas que sirven al hombre, para que saque pan de la tierra,

15 تا دل انسان از شراب شاد گردد، روغن روی او را شاداب سازد و نان به جان او نیرو بخشد.

y vino que alegre el corazón del hombre; para que el aceite dé brillo a su rostro y el pan vigorice su corazón.

16 درختان سرو لبنان که تو ای خداوند، آنها را کاشته‌ای سبز و خرمند.

Satúranse los árboles de Yahvé, los cedros del Líbano que Él plantó.

17 مرغان هوا در درختان سرو لانه می‌سازند و لک‌لک‌ها بر شاخه‌های درختان صنوبر.

Las aves anidan en ellos; en los abetos tiene su casa la cigüeña.

18 کوههای بلند، چراگاه بزهای کوهی است و صخره‌ها، پناهگاه خرگوشان.

Los altos montes dan refugio a los antílopes, las peñas, a los conejos.

19 ماه را برای تعیین ماههای سال آفریدی و آفتاب را برای تعیین روزها.

Para señalar los tiempos, hiciste la luna; el sol conoce la hora de su ocaso.

20 به فرمان تو شب می‌شود. در تاریکی شب همهٔ حیوانات وحشی از لانه‌های خود بیرون می‌آیند.

Mandas las tinieblas, y viene la noche; en ellas rondan todas las fieras de las selvas.

21 شیربچگان برای شکار غرش می‌کنند و روزی خود را از خدا می‌خواهند.

Los leoncillos rugen en pos de la presa, e imploran de Dios el sustento;

22 هنگامی که آفتاب طلوع می‌کند، آنها به لانه‌های خود برمی‌گردند و می‌خوابند.

al salir el sol se retiran, y se tienden en sus madrigueras;

23 آنگاه انسانها برای کسب معاش، از خانه بیرون می‌روند و تا شامگاه کار می‌کنند.

y el hombre acude a su trabajo, a su labranza, hasta la tarde.

24 خداوندا، کارهای دست تو چه بسیارند. همه آنها را از روی حکمت انجام داده‌ای. زمین از مخلوقات تو پر است.

¡Cuán variadas son tus obras, oh Yahvé! Todo lo hiciste con sabiduría; llena está la tierra de tus riquezas.

25 در دریاهای بزرگی که آفریده‌ای جانوران بزرگ و کوچک به فراوانی یافت می‌شوند.

Mira el mar, grande y anchuroso: allí un hormiguear sin número, de animales pequeños y grandes.

26 کشتیها بر روی آب می‌روند، و لِویاتان، که تو برای بازی در دریا ساختی، در آن بازی می‌کند.

Allí transitan las naves, y ese leviatán que creaste para que en él juguetease.

27 تمام مخلوقات تو منتظرند تا تو روزی‌شان را به آنها بدهی.

Todos esperan de Ti que a su tiempo les des el alimento.

28 تو دست خود را باز می‌کنی، به آنها روزی می‌دهی و آنها را با چیزهای نیکو سیر می‌کنی.

Se lo das y ellos lo toman; al abrir Tú la mano se hartan de bienes.

29 هنگامی که روی خود را از آنها برمی‌گردانی مضطرب می‌شوند؛ و وقتی جان آنها را می‌گیری، می‌میرند و به خاکی که از آن ساخته شده‌اند، برمی‌گردند.

Si Tú escondes el rostro, desfallecen; si retiras Tú su aliento, expiran, y vuelven a su polvo.

30 اما زمانی که به مخلوقات جان می‌بخشی، زنده می‌شوند و به زمین طراوت می‌بخشند.

Cuando envías tu soplo, son creados, y renuevas la faz de la tierra.

31 شکوه و عظمت خداوند جاودانی است و او از آنچه آفریده است خشنود می‌باشد.

Sea eterna la gloria de Yahvé; gócese Yahvé en sus obras.

32 خداوند به زمین نگاه می‌کند و زمین می‌لرزد؛ کوهها را لمس می‌نماید و دود از آنها بلند می‌شود.

Mira Él a la tierra, y ella tiembla; toca Él los montes, y humean.

33 تا زنده‌ام، خداوند را با سرود، پرستش خواهم کرد و تا وجود دارم او را ستایش خواهم نمود.

A Yahvé cantaré mientras viva; tañeré salmos a mi Dios mientras yo tenga el ser.

34 باشد که او از تفکرات من خشنود شود، زیرا او سرچشمه همهٔ خوشیهای من است.

Séanle gratos mis acentos! Yo en Yahvé me gozaré.

35 باشد که همهٔ گناهکاران نابود شوند و بدکاران دیگر وجود نداشته باشند. ای جان من، خداوند را ستایش کن! سپاس بر خداوند!

¡Sean quitados de la tierra los pecadores y no haya más impíos! ¡Bendice, alma mía, a Yahvé! ¡Hallelú Yah!