< Joba 9 >
Då tok Job til ords og sagde:
2 Toe apotako ty hatò izay: fe aia te ho to añatrefan’ Añahare ondatio?
«Eg veit for visst at det er so; kva rett fær mannen imot Gud?
3 Naho teo ty nipay hifandietse ama’e, tsy ho toiñe’e indraik’ ami’ty arivo.
Um han med honom vilde trætta, han kann’kje svara eitt til tusund.
4 Mahihitse añ’Arofo, fatratse an-kaozarañe, ia ty nanjehatse ama’e tsy aman-joy?
Vis som han er og sterk i velde - kven kann vel strafflaust tråssa honom,
5 Aveve’e o vohitseo, tsy apota’ iareo te avali-hoho’e an-kaviñerañe.
som fjelli flyt, dei veit’kje av det, og velter deim upp i harm,
6 Akofikofi’e tsy an-toe’e ty tane toy, le mitroetroe o faha’eo;
som ruggar jordi frå sin plass, so pilarne hennar skjelv,
7 Lilie’e tsy hanjirike i àndroy, agobo’e o vasiañeo;
som soli byd so ho ei skin, og set eit segl for stjernorne,
8 Ie avao ty namelatse o likerañeo, naho mandialia o onjan-driakeo;
som eine spanar himmeln ut og fram på havsens toppar skrid,
9 Ie ty nañoreñe i Arktorose naho i Telo-milahatsey, i Bode naho i Koto-kede atimoy.
hev skapt Karlsvogni og Orion, Sjustjerna og Sørkamri med?
10 Ie i manao halatsàñe tsy onim-biribiriy, raha tsitantane tsy taka-voliliy.
Som storverk gjer, me ei kann fata, og underverk forutan tal?
11 Ie miary amako, tsy ho treako: Naho ihelaña’e tsy ho rendreko.
Han framum gjeng, eg ser han ikkje; um burt han glid, eg går han ikkje.
12 Ie mandrirotse, ia ty hisebañe. Hanoa’ ia ty hoe, Ino o anoe’oo?
Når han tek fat, kven stoggar honom? Kven honom spør: «Kva gjer du der?»
13 Tsy hampolin’ Añahare ty haviñera’e; mitsolofìñe ama’e ka o mpañimba’ i Rahabeo.
Gud stoggar ikkje vreiden sin; for han seg bøygde Rahabs-fylgjet.
14 Akore arè ty hahatoiñako aze, ty hijoboñe o volañe hitaroñakoo;
Kor kann vel eg då svara han? Kor skal for han eg ordi leggja?
15 Ndra te to i ahikoy, tsy ho nahatoiñe; ho nihalalieko tretre i Mpizakakoy.
Um eg hev rett, eg kann’kje svara, men lyt min domar be um nåde.
16 Naho nikanjy iraho vaho nanoiñe ahiko re, tsy ho niantofako te nihaoñe’e ty feoko.
Og um han svara når eg ropa, eg trudde ei mi røyst han høyrde.
17 Vinonotrobo’e an-tio-bey iraho, indrae’e tsy amam-poto’e o ferekoo.
Han som i stormver reiv meg burt og auka grunnlaust såri mine,
18 Tsy hapo’e hikofòke iraho, te mone atsafe’e afero;
han let meg ikkje anda fritt, men metta meg med beiske ting.
19 Ty amo haozarañeo, Inao! Ie ty Maozatse! Le ty hatò: Ia ty hifamotoañe ama’e?
Når magt det gjeld, då er han der; men gjeld det rett: kven stemnar honom?
20 Naho naniom-batan-draho, ho nanisý ahy ty vavako; ndra t’ie tsy an-kila, ho tsarae’e te mengoke.
Um eg hev rett, min munn meg dømer; er skuldlaus, han meg domfeller.
21 Malio tahin-draho, tsy haoñe’ ty troko, ho farieko ty fiaiko;
Skuldlaus eg er! eg skyner ei meg sjølv, vanvyrder livet mitt.
22 Toe raike iaby avao: aa hoe iraho: Songa rotsahe’e ty mahity naho ty lo-tsereke.
Det er det same, no eg segjer: Han tyner skuldig og uskuldig.
23 Naho manjamañe aniany ty angorosy, le kizahe’e ty famoeañ’ay o vañoñeo.
Når svipa brått gjev ulivssår, med lått han ser den gode lida.
24 Ie atolots’an-taña’ o lo-tserekeo ty tane, le takone’e ty lahara’ o mpizakao; aa naho tsy ie, le ia ka?
Han jordi gav i nidings hand; på domarar han syni kverver. Er det’kje han, kven er det då?
25 Masìka te amo mpanao tsikiaviavio o androkoo, mihelañe tsy ahaisahan-kasoa.
Mitt liv fer snøggare enn lauparen, dei kverv, men lukka såg det aldri;
26 Mitsiritsioke hoe lakam-bezo, hoe tsimalaho mañao-tsindroke.
Det glid som båtar utav sev, lik ørn som ned på fengdi slær.
27 Aa naho nanao ty hoe iraho, handikofako i halalikoy, hapoko ty tareheko lonjetse toy, vaho hisomilake;
Når eg mi plåga gløyma vil og jamna panna mi og smila,
28 Ihembañako o fanaintaiñakoo, apotako t’ie tsy ho haha’o;
då gruvar eg for pina mi; eg veit du ei frikjenner meg.
29 Aa kanao atao lo-tsereke iraho; ino ty ifanehafako tsy vente’e?
For når eg lyt straffskuldig vera, kvifor skal eg då fåfengt stræva?
30 Naho miandro an-dranom-panala, naho kotriñeko an-tsokay o tañakoo;
Um eg i snø meg vilde tvætta og reinsa henderne med lut.
31 Mbe hagodo’o an-davak’ ao, vaho halaim-bintañe ahy o sikikoo.
Du ned i grefti straks meg dukka, so mine klæde ved meg stygdest.
32 Toe tsy ondaty manahak’ ahy re hahatoiñako, t’ie hifañatrek’ an-jaka.
Han ikkje er ein mann som eg, kann ei med meg til retten gå;
33 Tsy amam-pañalañalañe ty añivo’ay ao, ze mete ho nanazok’ anay roroe.
d’er ingen skilsmann millom oss som handi si kann på oss leggja.
34 Ehe te hasita’e amako i kobai’ey, vaho tsy hampangebahebak’ ahy i fañeveñañe ama’ey;
Når berre han tok riset frå meg og ikkje skræmde meg med rædsla,
35 Le ho nivolan-draho, vaho tsy ho nianifañe ama’e; fa toe tsy Izay ty an-troko ao.
eg skulde tala utan otte; sjølv dømer eg meg annarleis.