< Job 16 >
1 Respondens autem Iob, dixit:
Entonces Job respondió:
2 Audivi frequenter talia, consolatores onerosi omnes vos estis.
Oí muchas cosas como éstas. Consoladores molestos son todos ustedes.
3 Numquid habebunt finem verba ventosa? aut aliquid tibi molestum est si loquaris?
¿Habrá fin para las palabras vanas? ¿Qué te incita a responder?
4 Poteram et ego similia vestri loqui: atque utinam esset anima vestra pro anima mea: Consolarer et ego vos sermonibus, et moverem caput meum super vos:
Yo también podría hablar como ustedes. Si su alma estuviera en lugar de la mía, podría hilvanar vocablos contra ustedes y menear la cabeza contra ustedes.
5 Roborarem vos ore meo: et moverem labia mea, quasi parcens vobis.
Pero los alentaría con mis palabras, y la consolación de mis labios calmaría su dolor.
6 Sed quid agam? Si locutus fuero, non quiescet dolor meus: et si tacuero, non recedet a me.
Si hablo, no cesa mi dolor. Si me abstengo, ¿se aleja de mí?
7 Nunc autem oppressit me dolor meus, et in nihilum redacti sunt omnes artus mei.
Ahora me agotó. Desoló a toda mi compañía.
8 Rugae meae testimonium dicunt contra me, et suscitatur falsiloquus adversus faciem meam contradicens mihi.
Colocaste una mano firme contra mí y me llenaste de arrugas, lo cual es un testigo contra mí. Mi flacura es una evidencia adicional que testifica en mi cara.
9 Collegit furorem suum in me, et comminans mihi, infremuit contra me dentibus suis: hostis meus terribilibus oculis me intuitus est.
Mi adversario lanzó su mirada contra mí. Me odió, me persiguió, su furor me destrozó, contra mí cruje sus dientes, fija sus ojos contra mí,
10 Aperuerunt super me ora sua, et exprobrantes percusserunt maxillam meam, satiati sunt poenis meis.
abren sus bocas contra mí, hieren mis mejillas con afrenta, se unieron contra mí.
11 Conclusit me Deus apud iniquum, et manibus impiorum me tradidit.
ʼElohim me entregó a los perversos y me empujó hacia las manos de los impíos.
12 Ego ille quondam opulentus repente contritus sum: tenuit cervicem meam, confregit me, et posuit me sibi quasi in signum.
Yo estaba tranquilo, pero Él me quebrantó. Me agarró por el cuello, me destrozó y me colocó como blanco de sus flechas.
13 Circumdedit me lanceis suis, convulneravit lumbos meos, non pepercit, et effudit in terra viscera mea.
Sus arqueros me rodearon, atraviesan mis riñones y no perdonan. Derraman mi hiel a tierra,
14 Concidit me vulnere super vulnus, irruit in me quasi gigas.
abren brecha tras brecha en mí y arremeten contra mí como un guerrero.
15 Saccum consui super cutem meam, et operui cinere carnem meam.
Cosí tela áspera sobre mi piel y coloqué mi cabeza en el polvo.
16 Facies mea intumuit a fletu, et palpebrae meae caligaverunt.
Mi cara está enrojecida de tanto llorar. Sobre mis párpados se afirma la sombra de la muerte,
17 Haec passus sum absque iniquitate manus meae, cum haberem mundas ad Deum preces.
aunque no hubo violencia en mis manos, y fue pura mi oración.
18 Terra ne operias sanguinem meum, neque inveniat in te locum latendi clamor meus.
¡Oh tierra, no encubras mi sangre, ni haya lugar de reposo para mi clamor!
19 Ecce enim in caelo testis meus, et conscius meus in excelsis.
Ciertamente ahora mi testigo está en el cielo, en las alturas, el que atestigua a mi favor.
20 Verbosi amici mei: ad Deum stillat oculus meus.
Mis amigos son mis burladores. Mis ojos lloran ante ʼElohim.
21 Atque utinam sic iudicaretur vir cum Deo, quomodo iudicatur filius hominis cum collega suo.
¡Ojalá pudiera disputar el hombre ante ʼElohim, como un hombre con su prójimo!
22 Ecce enim breves anni transeunt, et semitam, per quam non revertar, ambulo.
Porque cuando pasen algunos años, me iré por el camino que no tiene regreso.