Psaumes 65

1 Au chef des chantres. Psaume de David. Cantique. A toi, ô Dieu, qui résides dans Sion, l’attente confiante, la louange! Envers toi, on s’acquitte de ses vœux.

Przewodnikowi chóru. Psalm i pieśń Dawida. Tobie, Boże, należy się chwała na Syjonie i tobie [złożone] śluby należy wypełnić.

2 Tu entends les prières: toute créature se présente devant toi.

Ty wysłuchujesz modlitwy, dlatego do ciebie przyjdzie wszelkie ciało.

3 Des actes criminels avaient pris le dessus sur moi: nos fautes, c’est toi qui les effaces.

Wielkie nieprawości wzięły górę nad nami; ty oczyszczasz nasze występki.

4 Heureux celui que tu choisis et admets en ta présence, pour qu’il habite dans tes parvis! Puissions-nous nous délecter de la beauté de ta maison, de la sainteté de ton palais!

Błogosławiony, [kogo] ty wybierasz i przyjmujesz, aby mieszkał w twoich przedsionkach; będziemy nasyceni dobrami twego domu, twej świętej świątyni.

5 De façon merveilleuse tu nous exauces dans ton équité, Dieu de notre salut, espoir des limites les plus reculées de la terre et de l’Océan;

Straszliwymi rzeczami odpowiesz nam według sprawiedliwości, Boże naszego zbawienia, nadziejo wszystkich krańców ziemi i mórz dalekich.

6 qui consolides les montagnes par ta force, qui es ceint de puissance;

Ty, który utwierdzasz góry swoją mocą, przepasany potęgą;

7 qui apaises le tumulte des mers, le tumulte de leurs flots et l’agitation des peuples.

Ty, który uciszasz szum morza, szum jego fal, i wrzawę narodów;

8 Les habitants des rives lointaines sont pris de crainte devant tes prodiges; tu fais résonner de chants les régions où naissent matin et soir.

Mieszkańcy krańców [ziemi] boją się twoich znaków; ty radujesz [ich] nastawaniem poranka i wieczora.

9 Tu veilles sur la terre et tu l’abreuves, tu la combles de richesses; car le fleuve de Dieu déborde d’eau: tu leur assures leur blé. C’Est dans ce but que tu la prépares.

Nawiedzasz ziemię i zraszasz ją, wzbogacasz ją obficie strumieniem Bożym pełnym wody. Przygotowujesz im zboże, gdy tak przysposabiasz ziemię.

10 Tu en inondes les sillons, en écrases les glèbes, par les ondées tu la détrempes, tu en bénis les plantes.

Nawadniasz jej zagony, wyrównujesz jej bruzdy, zmiękczasz ją deszczami i błogosławisz jej urodzaje.

11 Tu couronnes l’année de tes bienfaits; les sentiers que tu foules ruissellent de délices.

Wieńczysz rok swoją dobrocią, a twoje ścieżki ociekają tłuszczem.

12 Ruissellent aussi les pâturages du désert; les collines se ceignent d’allégresse.

Skrapiasz pustynne pastwiska, a pagórki przepasują się radością.

13 Les prairies sont revêtues de troupeaux, les vallées se couvrent de blé comme d’un manteau. Partout des clameurs de joie et des chants!

Łąki przyodziewają się stadami, a doliny okrywają się zbożem; wykrzykują [radośnie] i śpiewają.