Joba 29
1 Job loh amah kah a pom te a cong tih,
Job vervolgde zijn rede, en sprak
2 “Kai he hlamat kah hla bangla aka khueh tih Pathen kah khohnin bangla kai aka tuem te unim?
Ach, was ik als in vroeger maanden, In de tijd, toen God mij behoedde,
3 Amah loh a hmaithoi te ka lu soah a thangthen tih amah kah vangnah nen ni a hmuep ah khaw ka caeh.
Toen Hij zijn lamp boven mijn hoofd liet stralen, En ik bij zijn licht door de duisternis ging;
4 Ka cavaa tue vaengah khaw ka dap ah Pathen kah baecenol la ka om.
Zoals ik was in mijn beste dagen Toen God mijn tent nog beschutte!
5 Tlungthang te kai taengah om pueng tih, ka kaepvai ka ca rhoek om.
Toen de Almachtige nog met mij was, Mijn kinderen mij nog omringden;
6 Ka khokan te suknaeng neh a hluk tih lungpang loh kai ham situi sokca a long sak.
Toen mijn voeten zich baadden in boter, De rots, waar ik stond, beken olie liet stromen;
7 Vangpuei vongka ah ka thoeng tih toltung ah ka ngolhmuen cikngae sak.
Als ik uitging naar de poort van de stad, En op het plein mijn zetel liet zetten:
8 Kai m'hmuh uh vaengah cadong rhoek te thuh uh. Patong rhoek khaw thoo uh tih pai uh.
Trokken de jongemannen zich terug, zodra ze mij zagen, Rezen de grijsaards op en bleven staan,
9 Mangpa rhoek loh olthui te a phah uh tih a kut te a ka dongla a khueh uh.
Staakten de edelen hun gesprek En legden de hand op hun mond.
10 Rhaengsang rhoek ol te a phah tih a lai khaw a dang dongla kap.
De stem der leiders verstomde, Hun tong kleefde aan hun gehemelte vast;
11 Hna loh a yaak vaengah kai n'uem tih mik loh a hmuh vaengah kai n'rhalrhing sak.
Toen het oor, dat het hoorde, mij gelukkig prees En het oog, dat het zag, mij bijval schonk!
12 Mangdaeng loh bomnah a bih tih cadah neh a taengah aka bom aka om pawt khaw ka loeih sak.
Want ik hielp den arme, die om bijstand riep, Den wees, die geen helper meer had;
13 Hlang milh kah yoethennah te kai soah pai tih nuhmai kah lungbuei khaw ka tamhoe sak.
Dien de ondergang dreigde, zegende mij, Het hart der weduwe vrolijkte ik op;
14 Duengnah te ka bai tih hnikul bangla kai n'khuk. Ka tiktamnah he ka sammuei nah ni.
Rechtschapenheid trok ik aan als een kleed, Mijn gerechtigheid als een mantel en kroon.
15 Mikdael taengah mik la, khokhaem taengah kho la ka om.
Ik was de ogen voor blinden, De voeten voor kreupelen;
16 Kai tah khodaeng taengah a napa la ka om tih ming pawt kah tuituknah te ka khe pah.
Voor armen was ik een vader, Voor onbekenden onderzocht ik het pleit.
17 Boethae kah pumcu te ka thuk pah tih a no lamkah maeh te ka voeih pah.
Maar den boosdoener brak ik de tanden, En rukte hem de prooi uit zijn kaken.
18 Te dongah, “Ka bu ah ka pal mako,” ka ti tih laivin bangla khohnin ka puh.
Ik dacht bij mijzelf: Oud zal ik sterven Mijn dagen zullen talrijk zijn als het zand;
19 Ka yung loh tui taengla a muk tih buemtui loh ka cangvuei dongah rhaeh.
Mijn wortel zal openstaan voor het water, De dauw op mijn takken vernachten;
20 Ka thangpomnah ka taengah thai tih ka lii ka kut dongah tinghil.
Mijn eer blijft steeds nieuw, Mijn boog wint aan jeugdige kracht in mijn hand!
21 Kai taengah a hnatun uh tih a lamtawn uh dongah ka cilsuep ham kuemsuem uh.
Ze luisterden zwijgend naar mij En wachtten mijn beslissing af;
22 Ka ol hnukah talh uh voel pawt tih kai olthui he amih soah tla.
Had ik uitgesproken, dan nam niemand het woord, Maar mijn rede druppelde op hen neer.
23 Kai ham tah khotlan bangla a lamtawn uh tih a ka loh tlankhol bangla a ang uh.
Ze verlangden naar mij als naar regen, Met open mond als naar een late bui.
24 Amih taengah ka luem dae n'tangnah uh pawt tih ka maelhmai vangnah dongah khaw yalh uh pawh.
Lachte ik hun toe, ze durfden het niet geloven, En vingen het stralen van mijn aangezicht op.
25 Amih kah longpuei te ka coelh tih boeilu la ka ngol. Caem lakli ah manghai bangla kho ka sak tih rhahdoe cangpoem akhaw a hloep.
Bezocht ik hen, ik zat bovenaan, Troonde als een vorst bij zijn troepen, als een die treurenden troost.
