Зәбур 104
1 Пәрвәрдигарға тәшәккүр-мәдһийә қайтур, и җеним! И Пәрвәрдигар Худайим, интайин улуқсән; Шану-шәвкәт вә һәйвәт билән кийингәнсән;
Ipsi David. Benedic anima mea Domino: Domine Deus meus magnificatus es vehementer. Confessionem, et decorem induisti:
2 Либас билән пүркәнгәндәк йоруқлуққа пүркәнгәнсән, Асманларни чедир пәрдиси кәби яйғансән.
amictus lumine sicut vestimento: Extendens cælum sicut pellem:
3 У жуқуриқи равақлириниң лимлирини суларға орнатқан, Булутларни җәң һарвуси қилип, Шамал қанатлири үстидә маңиду;
qui tegis aquis superiora eius. Qui ponis nubem ascensum tuum: qui ambulas super pennas ventorum.
4 У пәриштилирини шамаллар, Хизмәткарлирини от ялқуни қилиду.
Qui facis angelos tuos, spiritus: et ministros tuos ignem urentem.
5 Йәрни У һуллири үстигә орнатқан; У әсла тәвринип кәтмәйду.
Qui fundasti terram super stabilitatem suam: non inclinabitur in sæculum sæculi.
6 Либас билән оралғандәк, уни чоңқур деңизлар билән ориғансән, Сулар тағлар чоққилири үстидә турди.
Abyssus, sicut vestimentum, amictus eius: super montes stabunt aquæ.
7 Сениң тәнбиһиң билән сулар бәдәр қачти, Гүлдүрмамаңниң садасидин улар тездин янди;
Ab increpatione tua fugient: a voce tonitrui tui formidabunt.
8 Тағлар өрләп чиқти, Вадилар чүшүп кәтти, [Сулар] Сән бекиткән җайға чүшүп кәтти.
Ascendunt montes: et descendunt campi in locum, quem fundasti eis.
9 Улар тешип, йәрни йәнә қаплимисун дәп, Сән уларға чәклимә қойғансән.
Terminum posuisti, quem non transgredientur: neque convertentur operire terram.
10 [Тәңри] вадиларда булақларни ечип урғутиду, Сулири тағлар арисида ақиду.
Qui emittis fontes in convallibus: inter medium montium pertransibunt aquæ.
11 Даладики һәр бир җаниварға уссулуқ бериду, Явайи ешәкләр уссузлуқини қандуриду.
Potabunt omnes bestiæ agri: expectabunt onagri in siti sua.
12 Көктики қушлар уларниң бойида қониду, Дәрәқ шахлири арисида сайрайду.
Super ea volucres cæli habitabunt: de medio petrarum dabunt voces.
13 У жуқуридики равақлиридин тағларни суғириду; Йәр Сениң ясиғанлириңниң мевилиридин қандурулиду!
Rigans montes de superioribus suis: de fructu operum tuorum satiabitur terra:
14 У маллар үчүн от-чөпләрни, Инсанлар үчүн көктатларни өстүриду, Шундақла нанни йәрдин чиқириду;
Producens fœnum iumentis, et herbam servituti hominum: Ut educas panem de terra:
15 Адәмниң көңлини хуш қилидиған шарапни, Инсан йүзини пақиритидиған майни чиқириду; Инсанниң жүригигә нан билән қувәт бериду;
et vinum lætificet cor hominis: Ut exhilaret faciem in oleo: et panis cor hominis confirmet.
16 Пәрвәрдигарниң дәрәқлири, Йәни Өзи тиккән Ливан кедир дәрәқлири [су ичип] қанаәтлиниду.
Saturabuntur ligna campi, et cedri Libani, quas plantavit:
17 Әнә ашулар арисиға қушлар уга ясайду, Ләйләк болса, арча дәрәқлирини макан қилиду.
illic passeres nidificabunt. Herodii domus dux est eorum:
18 Егиз чоққилар тағ өшкилириниң, Тик ярлар суғурларниң панаһи болиду.
montes excelsi cervis: petra refugium herinaciis.
19 Пәсилләрни бекитмәк үчүн У айни яратти, Қуяш болса петишини билиду.
Fecit lunam in tempora: sol cognovit occasum suum.
20 Сән қараңғулуқ чүшүрисән, түн болиду; Ормандики җаниварларниң һәммиси униңда шипир-шипир кезип жүриду.
Posuisti tenebras, et facta est nox: in ipsa pertransibunt omnes bestiæ silvæ.
21 Асланлар олҗа издәп һөкирәйду, Тәңридин озуқ-түлүк соришиду;
Catuli leonum rugientes, ut rapiant, et quærant a Deo escam sibi.
22 Қуяш чиқипла, улар чекиниду, Қайтип кирип угилирида ятиду.
Ortus est sol, et congregati sunt: et in cubilibus suis collocabuntur.
23 Инсан болса өз ишиға чиқиду, Та кәчкичә меһнәттә болиду.
Exibit homo ad opus suum: et ad operationem suam usque ad vesperum.
24 И Пәрвәрдигар, ясиған һәр хил нәрсилириң нәқәдәр көптур! Һәммисини һекмәт билән яратқансән, Йәр йүзи иҗат-байлиқлириң билән толди.
Quam magnificata sunt opera tua Domine! omnia in sapientia fecisti: impleta est terra possessione tua.
25 Әнә бүйүк бепаян деңиз туриду! Униңда сан-санақсиз ғуж-ғуж җаниварлар, Чоң вә кичик һайванлар бар.
Hoc mare magnum, et spatiosum manibus: illic reptilia, quorum non est numerus. Animalia pusilla cum magnis:
26 Шу йәрдә кемиләр қатнайду, Униңда ойнақлисун дәп сән ясиған левиатанму бар;
illic naves pertransibunt. Draco iste, quem formasti ad illudendum ei:
27 Вақтида озуқ-түлүк бәргин дәп, Буларниң һәммиси Саңа қарайду.
omnia a te expectant ut des illis escam in tempore.
28 Уларға бәргиниңдә, теривалиду, Қолуңни ачқиниңдила, улар назу-немәтләргә тойиду.
Dante te illis, colligent: aperiente te manum tuam, omnia implebuntur bonitate.
29 Йүзүңни йошурсаң, улар дәккә-дүккигә чүшиду, Роһлирини алсаң, улар җан үзүп, Йәнә тупраққа қайтиду.
Avertente autem te faciem, turbabuntur: auferes spiritum eorum, et deficient, et in pulverem suum revertentur.
30 Роһуңни әвәткиниңдә, улар яритилиду, Йәр-йүзи йеңи [бир дәвир билән] алмишиду.
Emittes spiritum tuum, et creabuntur: et renovabis faciem terræ.
31 Пәрвәрдигарниң шан-шөһрити әбәдийдур, Пәрвәрдигар Өз яратқанлиридин хурсән болиду.
Sit gloria Domini in sæculum: lætabitur Dominus in operibus suis:
32 У йәргә баққинида, йәр титрәйду, Тағларға тәккинидә, улар түтүн чиқириду.
Qui respicit terram, et facit eam tremere: qui tangit montes, et fumigant.
33 Һаятла болидикәнмән, Пәрвәрдигарға нахша ейтимән; Вуҗудум болсила Худайимни күйләймән.
Cantabo Domino in vita mea: psallam Deo meo quamdiu sum.
34 У сүргән ой-хияллиримдин сөйүнсә! Пәрвәрдигарда хошаллинимән!
Iucundum sit ei eloquium meum: ego vero delectabor in Domino.
35 Гунакарлар йәр йүзидин түгитилиду, Рәзилләр йоқ болиду. И җеним, Пәрвәрдигарға тәшәккүр-мәдһийә қайтур! Һәмдусана!
Deficiant peccatores a terra, et iniqui ita ut non sint: benedic anima mea Domino.
