Hiob 35
1 Afei, Elihu kae se:
Og Elihu tok til ords og sagde:
2 “Wugye di sɛ, eyi fata? Woka se, ‘Onyankopɔn betwitwa agye me.’
«Seg, trur du vel at slikt er rett, so du meir rettvis er enn Gud,
3 Nanso wubisa no se, ‘Mfaso bɛn na menya, na sɛ manyɛ bɔne a, mfaso bɛn na menya?’
når djervt du spør: «Kva gagn hev eg, kva løn um eg frå syndi flyr?»
4 “Mepɛ sɛ mibua wo ne wo nnamfonom nyinaa.
På dette vil eg svara deg og likeins venerne med deg.
5 Ma wʼani so kyerɛ soro na hwɛ; hwɛ omununkum a ɛwɔ wʼatifi sorosoro nohɔ.
Ditt auga du mot himmelen snu, og sjå på skyerne der uppe!
6 Sɛ woyɛ bɔne a, ɔkwan bɛn so na ɛfa haw no? Mpo sɛ wo bɔne dɔɔso a, nsunsuanso bɛn na enya wɔ ne so?
Di synd, kann ho vel skade honom? Lid han, um dine brot er mange?
7 Sɛ woteɛ a, dɛn na wode ma no anaasɛ dɛn na onya fi wo nsam?
Er du rettvis, kva gjev du honom? Kva fær han då utav di hand?
8 Wʼamumɔyɛ ka onipa a ɔte sɛ wo na wo trenee ka nnipa mma nko ara.
Di synd vedkjem ein mann som deg, di rettferd gjeld eit menneskje.
9 “Nnipa su bere a wɔhyɛ wɔn so; na wɔsrɛ mmoa fi nea ɔwɔ tumi nsam.
Dei klagar yver urett stor og skrik um hjelp mot valdsmenns arm;
10 Nanso obi mmisa se, ‘Ɛhe na Onyankopɔn, me Yɛfo no wɔ, nea ɔma nnwom anadwo no,
men spør’kje: «Kvar er Gud, min skapar, som let ved natt lovsongar tona,
11 nea ɔkyerɛ yɛn nimdeɛ bebree sen asase so mmoa na ɔma yehu nyansa sen wim nnomaa no?’
gjev oss meir vit enn dyr på mark og meir forstand enn fugl i luft?»
12 Sɛ nnipa su teɛ mu a, ommua, amumɔyɛfo ahantan nti.
Der ropar dei - han svarar ikkje - um hjelp mot ovmod hjå dei vonde.
13 Ampa ara Onyankopɔn rentie wɔn nkotosrɛ hunu no; na Otumfo remmu.
Gud høyrer ei på tome ord, slikt agtar Allvald ikkje på.
14 Ɛno de adɛn na ɔrentie bere a woka se wunhu no, na woka se wʼasɛm wɔ nʼanim enti ɛsɛ sɛ wotwɛn no,
Um enn du segjer du ei ser han, han ser han nok saki, bi på honom!
15 na bio, nʼabufuw mmfa asotwe mma na nʼani nni amumɔyɛsɛm akyi pii?
Og no, når vreiden hans ei refser, tru han ei kjenner dårskapen?
16 Enti Hiob bue nʼano ka nsɛnhunu; nimdeɛ a onni nti, ɔkeka nsɛm bebree.”
Men Job let upp sin munn til fåfengd, uvitugt talar han so mykje.»
