Eyüp 14
1 “İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.
L'homme né de femme a la vie courte, et est rassasié de trouble.
2 Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.
Comme une fleur, il éclot, et on le coupe; il fuit comme une ombre, et ne subsiste point.
3 Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?
Et c'est sur cet être que tu ouvres les yeux, et c'est moi que tu conduis en justice avec toi!
4 Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!
Qui peut tirer la pureté de la souillure? Personne.
5 Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;
Si ses jours sont déterminés, si le nombre de ses mois est fixé par-devers toi, si tu lui as prescrit des limites qu'il ne passera pas,
6 Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.
Détourne tes regards de lui, et qu'il ait quelque repos, jusqu'à ce qu'il goûte, comme un mercenaire, la fin de sa journée.
7 “Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.
Car il y a de l'espérance pour l'arbre, si on l'a coupé; il reverdit encore, et il ne cesse pas d'avoir des rejetons;
8 Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,
Si sa racine vieillit dans la terre, et si dans la poussière son tronc est mort,
9 Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.
Dès qu'il sent l'eau, il pousse de nouveau, et il produit des branches comme un jeune plant.
10 İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.
Mais quand l'homme meurt, il reste gisant; quand l'homme a expiré, où est-il?
11 Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,
Les eaux de la mer s'écoulent, le fleuve tarit et se dessèche,
12 İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.
Ainsi l'homme se couche, et il ne se relève point. Tant qu'il y aura des cieux, ils ne se réveilleront point, et on ne les fera pas sortir de leur sommeil.
13 “Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan. (Sheol h7585)
Oh! si tu me cachais dans le Sépulcre, si tu me mettais à couvert, jusqu'à ce que ta colère fût passée! Si tu me donnais un terme, après lequel tu te souviendrais de moi (Sheol h7585)
14 İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.
(Si l'homme meurt, revivra-t-il? ), tout le temps de ma consigne, j'attendrais, jusqu'à ce que vînt mon remplacement!
15 Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.
Tu appellerais, et je répondrais; tu désirerais de revoir l'ouvrage de tes mains.
16 O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.
Mais, maintenant, tu comptes mes pas, et tu observes tous mes péchés.
17 İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.
Ma transgression est scellée dans le sac, et tu as ajouté à mon iniquité.
18 “Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,
Mais la montagne s'éboule; le rocher est transporté hors de sa place;
19 Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.
Les eaux minent les pierres; les inondations entraînent la poussière de la terre: ainsi fais-tu périr l'espérance du mortel.
20 Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.
Tu ne cesses de l'assaillir, et il s'en va; tu changes son aspect, et tu le renvoies.
21 Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.
Que ses fils soient honorés, il n'en saura rien; qu'ils soient méprisés, il ne le verra pas.
22 Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”
C'est sur lui seul que sa chair s'afflige, et sur lui que son âme gémit.
