Job 30
1 Nguni't ngayo'y silang bata kay sa akin ay nagsisitawa sa akin, na ang mga magulang ay di ko ibig na malagay na kasama ng mga aso ng aking kawan.
But, now, they who are of fewer days than I, have poured derision upon me; whose fathers I refused—to set with the dogs of my flock.
2 Oo, ang kalakasan ng kanilang kamay, sa ano ko mapapakinabangan? Mga taong ang kalusugan ng gulang ay lumipas na.
Even the strength of their hands, wherefore was it mine? Upon them, vigour was lost;
3 Sila'y lata sa pangangailangan at sa kagutom; kanilang nginangata ang tuyong lupa, sa kadiliman ng kasalatan at kapahamakan.
In want and hunger, they were lean, —who used to gnaw the dry ground, a dark night of desolation!
4 Sila'y nagsisibunot ng mga malvas sa tabi ng mabababang punong kahoy; at ang mga ugat ng enebro ay siyang kanilang pinakapagkain.
Who used to pluck off the mallow by the bushes, with the root of the broom for their food;
5 Sila'y pinalayas mula sa gitna ng mga tao; sila'y sumisigaw sa likuran nila, na gaya ng sa likuran ng isang magnanakaw.
Out of the midst, were they driven, men shouted after them, as after a thief;
6 Upang sila'y magsitahan sa nakatatakot na mga libis, sa mga puwang ng lupa, at ng mga bato.
In the fissures, of the ravines had they to dwell, in holes of dust and crags;
7 Sa gitna ng mabababang punong kahoy ay nagsisiangal; sa ilalim ng mga tinikan ay nangapipisan.
Among the bushes, used they to shriek, Under the bramble, were they huddled together:
8 Mga anak ng mga mangmang, oo, mga anak ng mga walang puring tao; sila'y mga itinapon mula sa lupain.
Sons of the base, yea sons of the nameless, they were scourged out of the land.
9 At ngayon ay naging kantahin nila ako, Oo, ako'y kasabihan sa kanila.
But, now, their song, have I become, Yea I serve them for a byword;
10 Kanilang kinayayamutan ako, nilalayuan nila ako, at hindi sila nagpipigil ng paglura sa aking mukha.
They abhor me—have put themselves far from me, and, from my face, have not withheld—spittle!
11 Sapagka't kinalag niya ang kaniyang panali, at pinighati ako, at kanilang inalis ang paningkaw sa harap ko.
Because, my girdle, he had loosened and had humbled me, therefore, the bridle—in my presence, cast they off;
12 Sa aking kanan ay tumatayo ang tanga; itinutulak nila ang aking mga paa, at kanilang pinapatag laban sa akin ang kanilang mga paraan ng paghamak.
On my right hand, the young brood rose up, —My feet, they thrust aside, and cast up against me their earthworks of destruction;
13 Kanilang sinisira ang aking landas, kanilang isinusulong ang aking kapahamakan, mga taong walang tumulong.
They brake up my path, —My engulfing ruin, they helped forward, unaided;
14 Tila dumarating sila sa isang maluwang na pasukan: sa gitna ng kasiraan ay nagsisigulong sila.
As through a wide breach, came they on, with a crashing noise, they rolled themselves along.
15 Mga kakilabutan ay dumadagan sa akin, kanilang tinatangay ang aking karangalan na gaya ng hangin; at ang aking kaginhawahan ay napaparam na parang alapaap.
There are turned upon me terrors, —Chased away as with a wind, is mine abundance, and, as a cloud, hath passed away my prosperity.
16 At ngayo'y nanglulupaypay ang aking kaluluwa sa loob ko; mga kaarawan ng pagkapighati ay humawak sa akin.
Now, therefore, over myself, my soul poureth itself out, There seize me days of affliction:
17 Sa gabi ay nagaantakan ang aking mga buto, at ang mga antak na nagpapahirap sa akin ay hindi nagpapahinga.
Night, boreth, my bones, all over me, —and, my sinews, find no rest;
18 Sa matinding karahasan ng aking sakit ay nagiging katuwa ang aking suot: tumatali sa akin sa palibot na gaya ng leeg ng aking baro.
Most effectually, is my skin disfigured, —Like the collar of my tunic, it girdeth me about:
19 Inihahagis niya ako sa banlik, at ako'y naging parang alabok at mga abo.
He hath cast me into the mire, and I have become like dust and ashes.
20 Ako'y dumadaing sa iyo, at hindi mo ako sinasagot: ako'y tumatayo, at minamasdan mo ako.
I cry out for help unto thee, and thou dost not answer, I stand still, and thou dost gaze at me;
21 Ikaw ay naging mabagsik sa akin: sa pamamagitan ng kapangyarihan ng iyong kamay ay hinahabol mo ako.
Thou art turned to become a cruel one unto me, With the might of thy hand, thou assailest me;
22 Itinataas mo ako sa hangin, pinasasakay mo ako roon; at tinutunaw mo ako sa bagyo.
Thou liftest up me to the wind, thou carriest me away, and the storm maketh me faint;
23 Sapagka't talastas ko na iyong dadalhin ako sa kamatayan, at sa bahay na takda sa lahat na may buhay.
For I know that, unto death, thou wilt bring me back, even unto the house of meeting for every one living.
24 Gayon man ang isa ay di ba naguunat ng kamay sa kaniyang pagkahulog? O sa kaniyang kasakunaan kung kaya sisigaw ng tulong?
Only, against a heap of ruins, will one not thrust a hand! Surely, when one is in calamity—for that very reason, is there an outcry for help.
25 Hindi ko ba iniyakan yaong nasa kabagabagan? Hindi ba ang aking kaluluwa ay nakikidamay sa mapagkailangan?
Verily I wept, for him whose lot was hard, Grieved was my soul, for the needy.
26 Pagka ako'y humahanap ng mabuti, ang kasamaan nga ang dumarating: at pagka ako'y naghihintay ng liwanag ay kadiliman ang dumarating.
Surely, for good, I looked, but there came in evil, And I waited for light, but there came in darkness;
27 Ang aking puso'y nababagabag at walang pahinga; mga araw ng kapighatian ay dumating sa akin.
I boiled within me, and rested not, There confronted me—days of affliction;
28 Ako'y yumayaong tumatangis na walang araw; ako'y tumatayo sa kapulungan at humihinging tulong.
In gloom, I walked along, without sun, I arose—in the convocation, I cried out for help;
29 Ako'y kapatid ng mga chakal, at mga kasama ng mga avestruz.
A brother, became I to the brutes that howl, and a companion to the birds that screech:
30 Ang aking balat ay maitim, at natutuklap, at ang aking mga buto ay nagpapaltos.
My skin, turned black, and peeled off me, and, my bones, burned with heat:
31 Kaya't ang aking alpa ay naging panangis, at ang aking flauta ay naging tinig ng umiiyak.
Thus is attuned to mourning—my lyre, and my flute, to the noise of them who weep.
