Job 3
1 Därefter upplät Job sin mun och förbannade sin födelsedag;
Daarna opende Job zijn mond, om zijn geboorte dag te verwensen
2 Job tog till orda och sade:
En Job hief aan en sprak:
3 Må den dag utplånas, på vilken jag föddes, och den natt som sade: »Ett gossebarn är avlat.»
De dag verga, waarop ik geboren werd; De nacht, die sprak: Er is een knaapje ontvangen!
4 Må den dagen vändas i mörker, må Gud i höjden ej fråga efter den och intet dagsljus lysa däröver.
Die dag: hij worde duisternis, God in den hoge zij er niet om bekommerd; Geen lichtglans moge hem bestralen,
5 Mörkret och dödsskuggan börde den åter, molnen lägre sig över den; förskräcke den allt som kan förmörka en dag.
Maar duisternis en schaduw des doods hem bedekken; Mogen wolken zich boven hem samenpakken, En zonsverduistering hem verschrikken!
6 Den natten må gripas av tjockaste mörker; ej må den få fröjda sig bland årets dagar, intet rum må den finna inom månadernas krets.
Die nacht: het donker rove hem weg, Hij telle niet mee onder de dagen van het jaar, En trede niet op in het getal van de maanden. Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!
7 Ja, ofruktsam blive den natten, aldrig höje sig jubel under den.
Ja, troosteloos blijve die nacht, Geen juichtoon dringe tot hem door;
8 Må den förbannas av dem som besvärja dagar, av dem som förmå mana upp Leviatan.
Laat de dagbeheksers hem vervloeken, Gereed, om Liwjatan tegen hem op te hitsen:
9 Må dess grynings stjärnor förmörkas, efter ljus må den bida, utan att det kommer, morgonrodnadens ögonbryn må den aldrig få se;
Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!
10 eftersom den ej tillslöt dörrarna till min moders liv, ej lät olyckan förbliva dold för mina ögon.
Want hij sloot mij de deuren niet dicht van de schoot, Hij verborg niet het leed voor mijn ogen!
11 Varför fick jag ej dö strax i modersskötet, förgås vid det jag kom ut ur min moders liv?
Waarom stierf ik niet, toen ik uit de moederschoot kwam, Ging ik niet dood, toen ik haar lichaam verliet;
12 Varför funnos knän mig till mötes, och varför bröst, där jag fick di?
Waarom wachtten twee knieën mij op, Waarom twee borsten, om mij te zogen;
13 Hade så icke skett, låge jag nu i ro, jag finge då sova, jag njöte då min vila,
Dan lag ik nu neer, en had rust; Ik zou slapen, en door niets meer worden gestoord:
14 vid sidan av konungar och rådsherrar i landet, män som byggde sig palatslika gravar,
Naast koningen en rijksbestuurders, Die zich grafmonumenten hebben gebouwd;
15 ja, vid sidan av furstar som voro rika på guld och hade sina hus uppfyllda av silver;
Naast vorsten, badend in goud, En die hun paleizen vulden met zilver.
16 eller vore jag icke till, lik ett nedgrävt foster, lik ett barn som aldrig fick se ljuset.
Waarom werd ik niet weggestopt als een misdracht, Als kinderkens, die het licht niet aanschouwen?
17 Där hava ju de ogudaktiga upphört att rasa, där få de uttröttade komma till vila;
Daar, waar de bozen hun tieren staken, Waar rust vindt, wiens kracht is bezweken;
18 där hava alla fångar fått ro, de höra där ingen pådrivares röst.
Waar de gevangenen allemaal vrede genieten, En de stem van de drijvers niet horen;
19 Små och stora äro där varandra lika, trälen har där blivit fri ifrån sin herre.
Waar kleinen en groten gelijk zijn, De slaven van hun meesters bevrijd.
20 Varför skulle den olycklige skåda ljuset? Ja, varför gives liv åt dem som plågas så bittert,
Waarom het licht aan een rampzalige geschonken, Aan zielsbedroefden het leven:
21 åt dem som vänta efter döden, utan att den kommer, och spana därefter mer än efter någon skatt,
Aan hen, die de dood verbeiden, die niet komt, Die met groter vlijt naar hem dan naar schatten graven;
22 åt dem som skulle glädjas -- ja, intill jubel -- och fröjda sig, allenast de funne sin grav;
Die met blijdschap zouden juichen, En jubelen, wanneer zij het graf zouden vinden?
23 varför åt en man vilkens väg är höljd i mörker, åt en man så kringstängd av Gud?
Aan den man, wiens pad in de duisternis ligt, Wien God elke uitweg heeft afgesneden!
24 Suckan har ju blivit mitt dagliga bröd, och såsom vatten strömma mina klagorop.
Want als mijn brood komt mijn zuchten, En als water stort zich mijn jammerklacht uit;
25 ty det som ingav mig förskräckelse, det drabbar mig nu, och vad jag fruktade för, det kommer över mig.
Wanneer ik bang voor iets ben, overvalt het mij, Mij treft, wat ik ducht!
26 Jag får ingen rast, ingen ro, ingen vila; ångest kommer över mig.
Neen, geen rust voor mij, geen heil en geen vrede, Maar altijd weer tobben!
