Psaltaren 17
1 En bön Davids. Herre, hör rätthetena; gif akt uppå mitt rop, förnim mina bön, den icke utaf en falsk mun går.
Drottinn, ó hjálpa þú mér, því að ég er heiðvirður og breytni mín réttlát. Hlustaðu þegar ég hrópa til þín!
2 Tala du i mine sak, och se du uppå hvad rätt är.
Úrskurða mig réttlátan svo að allir heyri, þú réttvísi Drottinn.
3 Du pröfvar mitt hjerta, och besöker det om nattena, och ransakar mig, och finner intet; jag hafver satt mig före, att min mun icke öfverträda skall.
Þú hefur prófað mig, já jafnvel um nætur, en engar illar hugsanir fundið hjá mér, né vond orð mér á vörum.
4 Jag förvarar mig i dina läppars orde, för menniskors gerningar, på mördarens väg.
Boðorðum þínum hef ég hlýtt og forðast félagsskap við illmenni og rudda.
5 Behåll min gång på dinom stigom, att min steg icke slinta.
Ég hef fylgt leiðsögn þinni og ekki farið villur vegar.
6 Jag ropar till dig, att du Gud ville höra, mig; böj din öron till mig, hör mitt tal.
Ég ákalla þig því að ég veit að þú svarar mér! Já, hlustaðu á bæn mína.
7 Bevisa, dina underliga godhet, du, deras Frälsare, som trösta uppå dig, emot dem som sig emot dina högra hand sätta.
Sýndu mér kærleika þinn og náð, þú sem frelsar hina ofsóttu.
8 Bevara mig såsom en ögnasten; beskärma mig under dina vingars skugga;
Vernda mig eins og sjáaldur augans. Hyl mig í skjóli vængja þinna.
9 För de ogudaktiga, som mig förhärja; för mina ovänner, som efter mina själ stå allt omkring.
Óvinir mínir umkringja mig með morðsvip í augum.
10 Deras fete hålla tillsamman; de tala med sin mun stor ord.
Þeir eru óguðlegir og beita mig ofbeldi. Hlustaðu á tal þeirra! Hvílíkur hroki!
11 Hvar vi gå, så äro de kringom oss; sina ögon ställa de derefter, att de måga slå oss till jordena;
Þeir koma nær og nær, ákveðnir í að troða mig undir.
12 Såsom ett lejon, som rof begärar; såsom ett ungt lejon, som i kulone sitter.
Þeir líkjast gráðugum ljónum sem vilja rífa mig á hol – ungum ljónum sem liggja í leyni og bíða eftir bráð.
13 Herre, statt upp, öfverfall honom, och nederslå honom; undsätt mina själ ifrå de ogudaktiga, med ditt svärd;
Drottinn, rís þú upp og hastaðu á þá! Rektu þá frá!
14 Ifrå dine hands menniskom, Herre, ifrå denne verldenes menniskom, hvilka sin del hafva medan de lefva; dem du buken fyller med dina håfvor; de der barn nog hafva, och låta sina återlefvor sinom barnom.
Komdu og frelsaðu mig frá hinum óguðlegu sem aðeins leita jarðnesks ávinnings, þeim sem þú hefur gefið auð og völd og ótal afkomendur.
15 Men jag vill skåda ditt ansigte i rättfärdighet; jag vill mätt varda, när jag uppvakar efter ditt beläte.
En ég sækist ekki eftir veraldlegum auði, heldur því að þekkja þig og lifa réttvíslega – vera sáttur við þig. Ég vil hugsa um þig jafnt á degi sem nóttu og þegar ég vakna mun ég sjá auglit þitt og gleðjast!
