Psaltaren 129

1 En visa i högre choren. De hafva ofta trängt mig, allt ifrå min ungdom; så säge Israel;

Allt frá bernsku var ég ofsóttur (það er Ísrael sem talar)

2 De hafva ofta trängt mig, allt ifrå min ungdom; men de vordo mig icke öfvermägtige.

og misréttinu linnti ekki – en aldrei var ég þurrkaður út. Aldrei hefur óvinum mínum tekist að uppræta mig!

3 De plöjare hafva plöjt på min rygg, och dragit sina fårar långa.

Þótt þeir húðstrýktu mig og tættu bak mitt, þá segi ég samt:

4 Herren, som rättfärdig är, hafver de ogudaktigas rep afhuggit.

„Drottinn er góður!“Því að hann braut hlekkina sem illmennin höfðu fjötrað mig með.

5 Ack! att på skam komma måtte och tillbakavända, alle de som Zion hätske äro.

Þeir sem hata Jerúsalem skulu verða til skammar og flýja.

6 Ack! att de måtte vara såsom gräs på taken, hvilket förtorkas, förr än det uppskärs;

Þeir skulu vera eins og gras á þaki – það skrælnar áður en það hefur vaxið og myndað fræ.

7 Af hvilkom skördemannen icke uppfyller sina hand, ej heller han, som binder kärfvarna, sin famn;

Sláttumaðurinn mun grípa í tómt og sá sem bindur fær ekki neitt.

8 Och de, som framom gå icke säga: Herrans välsignelse vare öfver eder; vi välsigne eder i Herrans Namn.

Þeir sem framhjá fara skulu ekki óska þér blessunar. En við ykkur segjum við: „Drottinn blessi þig!“