Job 31

1 Jag hafver gjort ett förbund med min ögon, att jag intet skall sköta efter någon jungfru.

Mi faris interligon kun miaj okuloj, Ke mi ne atentu virgulinon.

2 Men hvad gifver mig Gud till löna ofvan efter, och hvad arfvedel den Allsmägtige af höjdene?

Kia estas la parto, kiun donas Dio de supre? Kaj kion destinas la Plejpotenculo el la altaj sferoj?

3 Skulle icke heldre den orättfärdige hafva den vedermödona, och en ogerningsman sådana jämmer lida?

Ĉu ne malfeliĉon al malpiulo, Kaj forpuŝon de malbonagantoj?

4 Ser han icke mina vägar, och räknar alla mina gånger?

Ĉu Li ne vidas mian konduton, Ne kalkulas ĉiujn miajn paŝojn?

5 Hafver jag vandrat i fåfängelighet, eller min fot skyndat sig till bedrägeri?

Ĉu mi iradis en malvero, Kaj miaj piedoj rapidis al trompo?

6 Man väge mig på en rätt våg, så skall Gud förnimma min fromhet.

Li pesu min per justa pesilo, Kaj tiam Dio konvinkiĝos pri mia senkulpeco.

7 Hafver min gång vikit utaf vägen, och mitt hjerta efterföljt min ögon, och något lådat vid mina händer,

Se mia paŝo forkliniĝis de la vojo, Se mia koro sekvis miajn okulojn, Kaj se al mia mano algluiĝis makulo:

8 Så låt mig så, och en annar äte det; och min ätt varde utrotad.

Tiam mi semu kaj alia manĝu, Kaj mia idaro elradikiĝu.

9 Hafver mitt hjerta låtit sig draga till qvinno, och hafver vaktat vid mins nästas dörr,

Se mia koro forlogiĝis al virino, Kaj mi kaŝe atendis ĉe la pordo de mia amiko:

10 Så varde min hustru af enom androm skämd, och andre besofve henne;

Tiam mia edzino estu adultigata de aliulo, Kaj aliuloj kliniĝu super ŝi.

11 Ty det är en last och en missgerning för domarena.

Ĉar tio estus malvirto, Tio estus krimo, kiun devas puni juĝistoj.

12 Ty det vore en eld, som förtärer intill förderf, och all min tilldrägt utrotade.

Tio estas fajro, kiu ekstermas ĝis la abismo, Kaj mian tutan akiritaĵon ĝi elradikigus.

13 Hafver jag föraktat, mins tjenares eller mine tjenarinnos rätt, då de med mig trätte?

Ĉu mi malŝatis la rajton de mia servisto aŭ de mia servistino, Kiam ili havis juĝan aferon kun mi?

14 Hvad ville jag göra, när Gud reser sig upp? Och hvad ville jag svara, när han hemsöker?

Tiam kion mi farus, kiam Dio leviĝus? Kaj kion mi respondus al Li, kiam Li esplordemandus?

15 Hafver ock icke han gjort honom, den mig i moderlifvet gjorde; och hafver ju så väl tillredt honom i lifvena?

Lin kreis ja Tiu sama, kiu kreis min en la ventro, Kaj Tiu sama pretigis en la ventro ankaŭ lin.

16 Hafver jag dem torftigom förnekat hvad de begärde, och låtit enkones ögon försmäkta?

Ĉu mi rifuzis la deziron de senhavuloj? Aŭ ĉu mi turmentis la okulojn de vidvino?

17 Hafver jag ätit min beta allena, att den faderlöse icke också hafver ätit deraf?

Ĉu mian panpecon mi manĝis sola? Ĉu ne manĝis de ĝi ankaŭ orfo?

18 Ty ifrå minom ungdom hafver jag hållit mig såsom en fader, och allt ifrå mitt moderlif hafver jag gerna hugsvalat.

Ĉar detempe de mia juneco mi estis kiel patro, Kaj de post la eliro el la ventro de mia patrino mi estis gvidisto.

19 Hafver jag någon sett förgås, derföre att han icke hade kläder; och låtit den fattiga gå oskyldan?

Kiam mi vidis malfeliĉulon sen vesto Kaj malriĉulon sen kovro,

20 Hafva icke hans sidor välsignat mig, då han af min lambs skinn värmad vardt?

Ĉu tiam ne benis min liaj lumboj, Ĉu li ne estis varmigata per la lano de miaj ŝafoj?

21 Hafver jag låtit komma mina hand vid den faderlösa, ändock jag såg mig i portenom magt hafva,

Se mi levis mian manon kontraŭ orfon, Ĉar mi vidis en la pordego helpon al mi,

22 Så falle mina skuldror ifrå mina axlar, och min arm gånge sönder ifrå läggenom.

En tia okazo mia ŝultro defalu de la dorso, Kaj mia brako rompiĝu de kano.

23 Ty jag fruktade Gud såsom en olycko öfver mig, och kunde hans tunga icke bära.

Ĉar mi timas la punon de Dio, Kaj ĝian pezon mi ne povus elteni.

24 Hafver jag satt guld till min tröst, och sagt till guldklimpen: Du äst mitt hopp?

Ĉu mi faris la oron mia espero, Kaj la orbulon mi nomis mia fido?

25 Hafver jag gladt mig, att jag myckna ägodelar hade, och min hand allahanda förvärfvat hade?

Ĉu mi ĝojis, ke mia riĉeco estas granda Kaj ke mia mano multe akiris?

26 Hafver jag sett på ljuset, då det klarliga sken, och på månan, då han i fyllo gick?

Kiam mi vidis la lumon brilantan Kaj la lunon majeste irantan,

27 Hafver mitt hjerta hemliga låtit sig tälja i det sinnet, att min mun skulle kyssa mina hand?

Ĉu tiam sekrete forlogiĝis mia koro Kaj mi sendis kisojn per mia mano?

28 Hvilket ock en missgerning är för domarena; förty dermed hade jag nekat Gud i höjdene.

Ankaŭ tio estus krimo juĝinda, Ĉar mi forneus per tio Dion en la alto.

29 Hafver jag gladt mig, när minom fiende gick illa, och upphäfvit mig, att olycka råkade uppå honom?

Ĉu mi ĝojis pri malfeliĉo de mia malamiko? Aŭ ĉu mi estis ravita, se lin trafis malbono?

30 Ty jag lät min mun icke synda, så att han önskade hans själ ena banno.

Mi ne permesis al mia gorĝo peki Per eldiro de malbeno kontraŭ lia animo.

31 Hafva icke de män i mine hyddo måst säga: Ack! att vi icke måtte af hans kött mättade varda.

Ĉu la homoj de mia tendo ne diris: Ho, se oni ne satiĝus de lia karno!

32 Ute måste den främmande icke blifva; utan dem vägfarande lät jag mina dörr upp.

Ne noktis fremdulo sur la strato; Miajn pordojn mi malfermadis al migrantoj.

33 Hafver jag såsom en menniska skylt mina skalkhet, att jag skulle hemliga fördölja min missgerning?

Ĉu mi hommaniere kovradis miajn kulpojn, Por kaŝi en mia brusto miajn pekojn?

34 Hafver jag grufvat mig för stora hopen; eller hafver frändernas föraktelse mig förskräckt? Jag blef stilla, och gick icke ut genom dörrena.

En tia okazo mi timus grandan homamason, Kaj malestimo de familioj min timigus; Mi silentus, kaj ne elirus ekster la pordon.

35 Ho gifver mig en förhörare, att den Allsmägtige må höra mitt begär? Att någor måtte skrifva en bok om mine sak;

Ho, se iu aŭskultus min! Jen estas mia signo; la Plejpotenculo respondu al mi. Se mia akuzanto skribus libron,

36 Så ville jag taga henne uppå mine axlar, och ombinda mig henne såsom en krono.

Mi portus ĝin sur mia ŝultro, Mi metus ĝin sur min kiel kronon,

37 Jag ville förkunna talet på mina gånger, och såsom en Förste ville jag det frambära.

Mi raportus al li pri la nombro de miaj paŝoj; Mi alproksimiĝus al li kiel al princo.

38 Om min jord ropar emot mig, och dess fårar alle tillika gråta;

Se mia lando kriis kontraŭ mi, Kaj ĝiaj sulkoj ploris,

39 Hafver jag dess frukt obetalad ätit, och gjort åkermännernas lefverne tungt;

Se ĝiajn fruktojn mi manĝis senpage, Kaj mi afliktis la animon de ĝiaj mastroj:

40 Så växe mig tistel för hvete, och törne för bjugg. En ända hafva Jobs ord.

Tiam anstataŭ tritiko kresku por mi kardo, Kaj anstataŭ hordeo dornoj. Finiĝis la paroloj de Ijob.