Job 30

1 Nu le de att mig, som yngre äro än jag; hvilkas fäder jag icke ville vårdat sätta ibland mins hjords hundar;

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

2 Hvilkas förmågo jag för intet höll; de icke till ålders komma kunde;

Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

3 De som för hungers skull och bekymmer ensamme flydde in i öknena, nyliga förderfvade och elände vordne;

Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

4 De som nesslo uppryckte omkring buskarna, och enerötter var deras mat;

Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

5 Och då de dem uppryckte, fröjdades de deröfver såsom en tjuf.

El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

6 Vid de stygga bäcker bodde de, uti jordkulor och bergskrefvor;

En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

7 Emellan buskar ropade de, och ibland tistlar församlade de sig;

Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

8 De lösa och föraktada menniskors barn, de som ringast voro i landena.

Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

9 Nu är jag deras strängaspel vorden, och måste vara deras nymäre.

Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

10 De styggas vid mig, och draga sig långt ifrå mig; och spara icke att spotta för mitt ansigte.

Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

11 Ty han hafver spänt mina seno, och hafver ödmjukat mig; och lagt ett betsel i munnen uppå mig.

Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

12 På högra sidone, der jag grönskades, satte de sig upp emot mig; och stötte mina fötter bort, och gjorde en väg öfver mig, till att förderfva mig.

Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

13 De hafva förspillt mina stigar; det var dem så lätt att göra mig skada, att de ingen hjelp behöfde dertill.

Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

14 De äro inkomne såsom genom stora refvor, och äro utan ordan infallne;

Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

15 Förskräckelse hafver vändt sig emot mig, och såsom ett väder förföljt mina frihet, och såsom en löpande sky mina helso.

Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

16 Men nu utgjuter sig min själ öfver mig, och mine sorgedagar hafva fattat mig.

Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

17 Om nattena varda min ben allestäds igenomborrad; och de, som mig jaga, läggar sig intet till att sofva.

En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

18 Genom stora kraft varder jag margalunda klädd; och de begjorda mig dermed, såsom igenom min kjortels hufvudsmog.

Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

19 Man hafver trampat mig i träck, och aktat mig lika emot stoft och asko.

Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

20 Ropar jag till dig, så svarar du mig intet; går jag fram, så aktar du mig intet.

Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

21 Du äst mig förvänd till en grufveligan, och drager ditt hat till mig med dine hands starkhet.

Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

22 Du lyfter mig upp, och låter mig fara uppå vädrena, och försmälter mig krafteliga;

Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

23 Ty jag vet, du öfverantvardar mig dödenom; der är det hus, som allom lefvandom förelagdt är.

Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

24 Dock räcker han icke sina hand ut in i benhuset, och de varda ej ropande öfver sitt förderf.

Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

25 Jag gret ju uti den hårda tiden, och min själ varkunnade sig öfver den fattiga.

Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

26 Jag vänte det goda, och det onda kom; jag vänte ljuset, och mörkret kom.

Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

27 Mina inelfvor sjuda, och hålla intet upp; mig är uppåkommen sorgetid.

Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

28 Jag går bedröfvad, ändock jag på ingen vredgas; jag står upp i menighetene och ropar.

Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

29 Jag är drakars broder, och strutsfoglars stallbroder.

Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

30 Min hud öfver mig är svart vorden, och min ben är förtorkad af hetta.

Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

31 Min harpa är vorden en klagan, och min pipa en gråt.

Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.