Job 29
1 Job siguió hablando.
Muling nagsalita si Job at sinabi,
2 “¡Ojalá volviera a los viejos tiempos en que Dios me cuidaba!
“O, na ako ay parang noong mga nakalipas na mga buwan nang pinapangalagaan ako ng Diyos,
3 Su luz brillaba sobre mí y alumbraba mi camino en la oscuridad.
nang lumiwanag ang kaniyang ilawan sa aking ulo, at nang lumakad ako sa kadilimang ginagabayan ng kaniyang liwanag.
4 Cuando era joven y fuerte, Dios era mi amigo y me hablaba en mi casa.
O, kung katulad lang sana ako noong nasa kahinugan pa ng aking mga araw nang ang pagkakaibigan ng Diyos ay nasa aking tolda,
5 El Todopoderoso seguía conmigo y estaba rodeado de mis hijos.
nang kapiling ko pa ang Makapangyarihan, at ang aking mga anak ay nakapaligid sa akin,
6 Mis rebaños producían mucha leche, y el aceite fluía libremente de mis prensas de aceitunas.
nang ang aking landas ay umaapaw sa gatas, at ibinubuhos sa akin ng bato ang mga batis ng langis!
7 Salí a la puerta de la ciudad y me senté en la plaza pública.
Nang lumabas ako patungo sa tarangkahan ng lungsod, nang naupo ako sa aking lugar sa plasa,
8 Los jóvenes me veían y se apartaban del camino; los ancianos me defendían.
natanaw ako ng mga kabataang lalaki at pinanatili ang kanilang distansya mula sa akin bilang tanda ng paggalang, at ang mga matatanda ay tumindig at tumayo para sa akin.
9 Los dirigentes guardaron silencio y se taparon la boca con las manos.
Dati ay itinitigil ng mga prinsipe ang kanilang usapan kapag dumadating ako; tinatakpan nila ng kanilang kamay ang kanilang mga bibig.
10 Las voces de los funcionarios se acallaron; se callaron en mi presencia.
Tumahimik ang mga boses ng mga maharlilka, at kumapit ang kanilang dila sa bubong ng kanilang mga bibig.
11 “Todos los que me escuchaban me alababan; los que me veían me elogiaban,
Dahil matapos akong marinig ng kanilang mga tainga, pagpapalain nila ako; matapos akong makita ng kanilang mga mata, nagpapatotoo sila at sumasang-ayon sa akin
12 porque daba a los pobres que me llamaban y a los huérfanos que no tenían quien los ayudara.
dahil dati ay sinasagip ko ang taong mahirap na sumisigaw, pati na ang lahat ng mga walang ama, na walang sinumang tutulong sa kaniya.
13 Los que estaban a punto de morir me bendijeron; hice cantar de alegría a la viuda.
Ang pagpapala ng taong malapit nang masawi ay dumarating sa akin; dinulot kong kumanta ang puso ng biyuda dahil sa kagalakan.
14 Siendo sincero y actuando correctamente eran lo que yo llevaba como ropa.
Sinuot ko ang katuwiran, at dinamitan ako nito; ang katarungan ko ay tulad ng isang kasuotan at isang turban.
15 Fui como los ojos para los ciegos y los pies para los cojos.
Naging mga mata ako ng mga bulag; naging mga paa ako ng mga pilay.
16 Fui como un padre para los pobres, y defendí los derechos de los extranjeros.
Naging isang ama ako ng mga nangangailangan; sinusuri ko ang kaso kahit na ng isang hindi ko kilala.
17 Rompí la mandíbula de los malvados y les hice soltar su presa de los dientes.
Binasag ko ang mga panga ng masama; hinalbot ko ang biktima mula sa pagitan ng kaniyang mga ngipin.
18 Pensé que moriría en casa, después de muchos años.
Pagkatapos sinabi ko, “Mamamatay ako sa aking pugad; pararamihin ko ang aking mga araw tulad ng mga butil ng buhangin.
19 Como un árbol, mis raíces se extienden hasta el agua; el rocío se posa en mis ramas durante la noche.
Umaabot ang aking mga ugat sa mga tubig, at nasa mga sanga ko ang hamog buong gabi.
20 Siempre se me concedían nuevos honores; mi fuerza se renovaba como un arco infalible.
Ang parangal sa akin ay laging sariwa, at ang pana ng aking kalakasan ay laging bago sa aking kamay;
21 “La gente escuchaba atentamente lo que yo decía; se callaba al escuchar mis consejos.
Sa akin nakinig ang mga tao; hinintay nila ako; nanatili silang tahimik para marinig ang aking payo.
22 Una vez que yo hablaba, no tenían nada más que decir; lo que yo decía era suficiente.
Matapos kong sabihin ang aking mga salita, hindi na sila muling nagsalita; ang aking pananalita ay pumatak sa kanila tulad ng tubig.
23 Me esperaban como quien espera la lluvia, con la boca abierta por la lluvia de primavera.
Lagi nila akong hinihintay na parang paghintay nila sa ulan; ibinuka nila nang malaki ang kanilang bibig para inumin ang aking mga salita, gaya ng ginagawa nila para sa ulan sa panahon ng tag-araw.
24 Cuando les sonreía, apenas podían creerlo; mi aprobación significaba todo el mundo para ellos.
Ngumiti ako sa kanila nang hindi nila ito inasahan; hindi nila tinanggihan ang liwanag ng aking mukha.
25 Decidí el camino a seguir como su líder, viviendo como un rey entre sus soldados, y cuando estaban tristes los consolaba”.
Pinili ko ang kanilang landas at umupo bilang kanilang hepe; namuhay akong tulad ng isang hari sa kaniyang hukbo, tulad ng isang umaaliw sa mga taong nagdadalamhati sa isang libing.
