Job 10

1 “Tedio de vida tiene mi alma, daré libre curso a mis quejas; hablaré con la amargura de mi alma.

از زندگی بیزارم. پس بگذارید زبان به شکایت گشوده، از تلخی جانم سخن بگویم.

2 Diré a Dios: «No me condenes»; dime por qué contiendes conmigo.

ای خدا مرا محکوم نکن؛ فقط به من بگو چه کرده‌ام که با من چنین می‌کنی؟

3 Te parece acaso bien oprimirme, desechar la obra de tus manos, y favorecer los designios de los malvados?

آیا به نظر تو این درست است که به من ظلم روا داری و انسانی را که خود آفریده‌ای ذلیل سازی و شادی و خوشبختی را نصیب بدکاران بگردانی؟

4 ¿Tienes Tú ojos de carne, y miradas como miradas de hombre?

آیا چشمان تو مانند چشمان انسان است؟ آیا فقط چیزهایی را می‌بینی که مردم می‌بینند؟

5 ¿Son tus días como los días de los mortales, y tus años como los años humanos,

آیا عمر تو به درازای عمر انسان است؟ آیا روزهای زندگی‌ات آنقدر کوتاه است

6 para que vayas inquiriendo mi culpa y buscando mi pecado,

که باید هر چه زودتر خطاهایم را بجویی، و گناهانم را جستجو کنی؟

7 aunque sabes que no soy malo, y que nadie puede librarme de tu mano?

هرچند می‌دانی که تقصیرکار نیستم، و کسی نیست که بتواند مرا از دست تو نجات دهد؟

8 Tus manos me han plasmado y me han hecho todo entero ¿y ahora quieres destruirme?

دستهای تو بود که مرا سرشت و اکنون همان دستهاست که مرا نابود می‌کند.

9 Recuerda que me formaste como barro, y ahora me reduces a polvo.

به یاد آور که مرا از خاک به وجود آوردی؛ آیا به این زودی مرا به خاک برمی‌گردانی؟

10 ¿No me vaciaste como leche, y cual queso me cuajaste?

به پدرم قدرت بخشیدی تا مرا تولید نماید و گذاشتی در رحم مادرم رشد کنم.

11 De piel y de carne me revestiste, y me tejiste de huesos y nervios;

پوست و گوشت به من دادی و استخوانها و رگ و پی‌ام را به هم بافتی.

12 vida y favores me has concedido, y tu protección me ha conservado la vida.

تو بودی که به من حیات بخشیدی و محبتت را نصیب من کردی. زندگی من در دستان تو محفوظ است.

13 Mas lo guardaste en tu corazón; bien sé que esto era tu designio.

با وجود این، انگیزه واقعی تو این بوده که

14 Si peco, Tú me observas; y no me perdonarás mi culpa.

مرا تحت نظر داشته باشی تا اگر مرتکب گناهی شدم از بخشیدنم امتناع ورزی.

15 Si hago mal, ¡ay de mí! y si soy inocente ni aun así puedo alzar mi cabeza, harto como estoy de oprobio y viendo mi miseria.

وای بر من اگر گناهی مرتکب شوم. اما حتی اگر بی‌گناه باشم نمی‌توانم سرم را بلند کنم چون پر از شرمساری و فلاکت هستم!

16 Y si la alzo, me das caza como león, repites contra mí tus terrores;

حتی اگر سرم را بلند کنم تو مانند شیر مرا شکار می‌کنی و قدرت مهیب خود را علیه من به نمایش می‌گذاری.

17 renuevas tus pruebas contra mí, y acrecientas conmigo tu saña, me atacan cada vez nuevos ejércitos (de males).

پیوسته علیه من شاهد می‌آوری؛ هر لحظه بر خشم خود نسبت به من می‌افزایی و نیروهای تازه نفس برای مبارزه با من می‌فرستی.

18 ¿Por qué me sacaste del seno materno? Estaría ahora muerto, sin que ojo alguno me hubiera visto.

چرا گذاشتی به دنیا بیایم؟ ای کاش قبل از اینکه چشمی مرا می‌دید، جان می‌دادم.

19 Sería como si nunca hubiese existido, llevado del seno materno al sepulcro.

انگار هرگز وجود نداشته‌ام و از رحم مادر به گور می‌رفتم.

20 ¿No son pocos mis días? Que Él me deje pues, y que se retire de mí para que pueda alegrarme un poco,

آیا نمی‌بینی که دیگر چیزی از عمرم باقی نمانده است؟ پس دیگر تنهایم بگذار. بگذار دمی استراحت کنم.

21 antes que me vaya, para no volver, a la tierra de tiniebla y de sombra de muerte,

به‌زودی می‌روم و دیگر باز نمی‌گردم. به سرزمینی می‌روم که سرد و تاریک است

22 tierra de tiniebla, parecida a densísima lobreguez, sombra de muerte, sin orden alguno, cuya luz es semejante a espesas tinieblas.”

به سرزمین ظلمت و پریشانی، به جایی که خود نور هم تاریکی است.