Psalmi 77
1 S svojim glasom sem klical k Bogu, celó s svojim glasom k Bogu in mi je prisluhnil.
Voor muziekbegeleiding; voor Jedoetoen. Een psalm van Asaf. Luide roep ik tot Jahweh; Luide tot God, opdat Hij mij hore!
2 Na dan svoje stiske sem iskal Gospoda. Moja vnetja so se gnojila ponoči in niso odnehala. Moja duša je odklanjala, da bi bila potolažena.
Overdag zoek ik in mijn benauwdheid den Heer, ‘s Nachts strekken mijn handen zich uit, onvermoeid.
3 Spomnil sem se Boga in bil vznemirjen. Pritoževal sem se in moj duh je bil nadvladan. (Sela)
Mijn ziel weigert troost: denk ik aan God, ik moet kreunen; Peins ik na, mijn geest is verslagen.
4 Moje oči držiš budne. Tako sem vznemirjen, da ne morem govoriti.
Ik kan mijn ogen niet sluiten, En van onrust niet spreken.
5 Preudarjal sem [o] dneh iz davnine, letih starodavnih časov.
Ik denk aan de oude dagen terug, En herinner me weer de vroegere jaren;
6 Spominjam se svoje pesmi ponoči. Posvetujem se s svojim lastnim srcem in moj duh je storil marljivo preiskavo.
Ik lig er ‘s nachts over te peinzen, Te klagen, en in mijn gedachten te tobben.
7 ›Ali bo Gospod za vedno zavračal ali ne bo več naklonjen?
Zou de Heer dan voor altijd verstoten, En nooit genadig meer zijn;
8 Je njegovo usmiljenje popolnoma odšlo za vedno? Ali njegova obljuba odpove na vékomaj?
Zou zijn liefde voorgoed zijn verdwenen, Zijn belofte verbroken, die Hij deed van geslacht tot geslacht;
9 Je Bog pozabil biti milostljiv? Ali je v jezi zaprl svoja nežna usmiljenja?‹ (Sela)
Zou God zijn vergeten, Zich te ontfermen, Of in zijn toorn zijn hart hebben gesloten?
10 Rekel sem: »To je moja šibkost, toda spominjal se bom let desnice Najvišjega.«
Maar ik sprak: Neen, dìt werp ik ver van mij af, Dat de hand van den Allerhoogste veranderd zou zijn!
11 Spominjal se bom Gospodovih del. Zagotovo se bom spominjal tvojih čudežev od davnine.
Ik dacht dus aan uw daden, o Jahweh, Dacht terug aan uw vroegere wonderen;
12 Premišljeval bom tudi o vsem tvojem delu in govoril o tvojih dejanjih.
Peinsde over al uw werken, Overwoog, wat door U is verricht.
13 Tvoja pot, oh Bog, je v svetišču. Kdo je tako velik Bog kakor naš Bog?
Ja, uw weg was heilig, o God; Welke God was ontzaglijk als Jahweh!
14 Ti si Bog, ki dela čudeže. Med ljudstvom si oznanil svojo moč.
Gij waart de God, die wonderen wrochtte, En uw macht aan de heidenen toonde!
15 S svojim laktom si odkupil svoje ljudstvo, Jakobove in Jožefove sinove. (Sela)
Gij hebt door uw arm uw volk verlost, De zonen van Jakob en Josef!
16 Vode so te videle, oh Bog, vode so te videle, bile so prestrašene. Tudi globine so bile vznemirjene.
De wateren zagen U, o God, De wateren zagen U en beefden, Zelfs de zeeën begonnen te rillen;
17 Oblaki so izlivali vodo, nebo je pošiljalo zvok, tudi tvoje puščice so šle daleč.
De wolken goten stromen neer, Het zwerk daverde en dreunde, Langs alle kant vlogen uw schichten rond.
18 Zvok tvojega groma je bil na nebu, bliski so razsvetljevali zemeljski [krog], zemlja je trepetala in se tresla.
Uw donder kraakte en rolde, Uw bliksems verlichtten de wereld, De aarde rilde en beefde!
19 Tvoja pot je na morju in tvoja steza v velikih vodah in tvoje stopinje niso znane.
Uw weg liep midden door de zee, Uw pad door onstuimige wateren; Toch bleven uw sporen onzichtbaar!
20 Svoje ljudstvo vodiš kakor trop z Mojzesovo in Aronovo roko.
Zo hebt Gij uw volk als schapen geleid, Door de hand van Moses en Aäron!
