От Марка святое благовествование 14
1 Бе же Пасха и опресноцы по двою днию: и искаху архиерее и книжницы, како Его лестию емше убиют:
«Өтүп кетиш» һейти вә «петир нан һейти»ға икки күн қалған еди. Баш каһинлар вә Тәврат устазлири уни һейлә-нәйрәң билән тутуп өлтүрүшниң чарисини издәйтти.
2 глаголаху же: (но) не в праздник, еда како молва будет людска.
Чүнки улар: — Бу иш һейт-айәм күнлири қилинмисун. Болмиса, хәлиқ арисида малиманчилиқ чиқиши мүмкин, — дейишәтти.
3 И сущу Ему в Вифании, в дому Симона прокаженнаго, возлежащу Ему, прииде жена, имущи алавастр мира нарднаго пистикиа многоценна: и сокрушши алавастр, возливаше Ему на главу.
Әнди у Бәйт-Ания йезисида, «Симон мохо»ниң өйидә дәстиханда олтарғанда, ақ қаштеши шишидә наһайити қиммәтлик сап сумбул әтирни көтирип кәлгән бир аял униң йениға кирди. Аял ақ қаштеши шешини чеқип, әтирни Әйсаниң бешиға қуйди.
4 Бяху же нецыи негодующе в себе и глаголюще: почто гибель сия мирная бысть?
Лекин бәзиләр буниңға хапа болушуп, бир-биригә: — Бу әтир немә дәп шундақ исрап қилиниду?
5 Можаше бо сие продано быти вящше триех сот пенязь и датися нищым. И прещаху ей.
Чүнки бу әтирни үч йүз динардин артуқ пулға сатқили болатти, пули кәмбәғәлләргә сәдиқә қилинса болмамти! — дейишти. Улар аялға шундақ тапа-тәнә қилғили турди.
6 Иисус же рече: оставите ю: что ей труды даете? Добро дело содела о Мне.
Лекин Әйса уларға: — Униң ихтияриға қоюңлар, немә дәп униң көңлини ағритисиләр? У мениң үстүмгә яхши иш қилди.
7 Всегда бо нищыя имате с собою, и егда хощете, можете им добро творити: Мене же не всегда имате.
Чүнки кәмбәғәлләр дайим араңларда болиду, халиған вақитиңларда уларға хәйр-сахавәт көрситәләйсиләр; лекин мениң араңларда болушум силәргә дайим несип боливәрмәйду!
8 Еже име сия, сотвори: предвари помазати Мое тело на погребение.
Аял чаминиң йетишичә қилди; у мениң бәдинимниң дәпнә қилинишиға алдин-ала тәйярлиқ қилип, униңға әтир-май қуюп қойди.
9 Аминь глаголю вам: идеже аще проповестся Евангелие сие во всем мире, и еже сотвори сия, глаголано будет в память ея.
Мән силәргә бәрһәқ шуни ейтип қояйки, бу хуш хәвәр пүткүл дунияниң қәйеридә җакаланса, бу аял әслинип, униң қилған бу иши тәриплиниду, — деди.
10 И Иуда Искариотский, един от обоюнадесяте, иде ко архиереем, да предаст Его им.
Шу вақитта, он иккиләндин бири болған Йәһуда Ишқарийот уни уларға тутуп бериш мәхситидә баш каһинларниң алдиға барди.
11 Они же слышавше возрадовашася и обещаша ему сребреники дати. И искаше, како Его в удобно время предаст.
Улар буни аңлап хошал болуп кәтти вә униңға пул беришкә вәдә қилишти. Йәһуда уни тутуп беришкә мувапиқ пурсәт издәп жүрәтти.
12 И в первый день опреснок, егда пасху жряху, глаголаша Ему ученицы Его: где хощеши, шедше уготоваем, да яси пасху?
Петир нан һейтиниң биринчи күни, йәни өтүп кетиш һейтиниң қурбанлиқ [қозиси] союлидиған күни, мухлислар униңдин: — Өтүп кетиш һейтиниң [тамиғини] йейишиң үчүн бизниң қәйәргә берип тәйярлишимизни халайсән? — дәп сориди.
13 И посла два от ученик Своих и глагола има: идита во град: и срящет вас человек в скудельнице воду нося: по нем идита,
У мухлислиридин иккиләнни алдин маңғузуп уларға: — Шәһәргә кириңлар, у йәрдә козида су көтиривалған бир әр киши силәргә учрайду. Униң кәйнидин меңиңлар.
14 и идеже аще внидет, рцыта господину дому, яко Учитель глаголет: где есть виталница, идеже пасху со ученики Моими снем?
У адәм нәгә кирсә шу өйниң егисигә: «Устаз: Мухлислирим билән өтүп кетиш һейтиниң тамиғини йәйдиған меһманхана қәйәрдә?— дәп сораватиду» — дәңлар.
15 И той вама покажет горницу велию, постлану, готову: ту уготовайта нам.
У силәрни башлап үстүнки қәвәттики рәтләнгән сәрәмҗанлаштурулған чоң бир еғиз өйни көрситиду. Мана шу йәрдә бизгә тәйярлиқ қилип туруңлар, — деди.
16 И изыдоста ученика Его, и приидоста во град, и обретоста, якоже рече има: и уготоваста пасху.
Мухлислар йолға чиқип шәһәргә кирип, йолуққан ишларниң һәммиси у ейтқандәк болди. Шу йәрдә улар өтүп кетиш һейтиниң тамиғини тәйярлашти.
17 И вечеру бывшу прииде со обеманадесяте.
Кәч киргәндә, у он иккәйлән билән өйгә кәлди.
18 И возлежащым им и ядущым, рече Иисус: аминь глаголю вам, яко един от вас предаст Мя, ядый со Мною.
Улар дәстиханда олтирип ғизаланғанда Әйса: — Мән силәргә бәрһәқ шуни ейтип қояйки, араңлардики бирәйлән, мән билән биллә ғизалиниватқан бириси маңа сатқунлуқ қилиду, — деди.
19 Они же начаша скорбети и глаголати Ему един по единому: еда аз? И другий: еда аз?
Улар [бу сөздин] қайғуға чөмүп, бир-бирләп униңдин: — Мән әмәстимән? — дәп сориди. Йәнә бириси: — Мән әмәстимән? — деди.
20 Он же отвещав рече им: един от обоюнадесяте, омочивый со Мною в солило.
Лекин у уларға: — [Шу киши] он иккәйләнниң бири, йәни қолидики нанни мән билән тәң таваққа төгүргүчи болиду.
21 Сын убо Человеческий идет, якоже есть писано о Нем: горе же человеку тому, имже Сын Человеческий предастся: добрее было бы ему, аще не бы родился человек той.
Инсаноғли дәрвәқә өзи тоғрисида [муқәддәс язмиларда] пүтүлгәндәк аләмдин кетиду; бирақ Инсаноғлиниң тутуп берилишигә васитичи болған адәмниң һалиға вай! У адәм туғулмиған болса униңға яхси болатти! — деди.
22 И ядущым им, приемь Иисус хлеб, (и) благословив, преломи и даде им, и рече: приимите, ядите: сие есть Тело Мое.
Улар ғизалиниватқанда, Әйса бир нанни қолиға елип тәшәккүр ейтқандин кейин, уни уштуп, мухлислириға үләштүрүп бәрди вә: — Елиңлар, бу мениң теним, — деди.
23 И приим чашу, хвалу воздав, даде им: и пиша от нея вси.
Андин у қолиға җамни елип [Худаға] тәшәккүр ейтқандин кейин, уни мухлислириға сунди. Уларниң һәммиси униңдин ичишти.
24 И рече им: сия есть Кровь Моя Новаго Завета, за многи изливаема:
У уларға: — Бу мениң қеним, нурғун адәмләр үчүн төкүлидиған, йеңи әһдини түзидиған қенимдур.
25 аминь глаголю вам, яко ктому не имам пити от плода лознаго до дне того, егда е пию ново во Царствии Божии.
Мән силәргә бәрһәқ шуни ейтип қояйки, Худаниң падишалиғида йеңидин шараптин ичидиған күнгичә, үзүм телиниң шәрбитини һәргиз ичмәймән, — деди.
26 И воспевше изыдоша в гору Елеонскую.
Улар бир мәдһийә күйини ейтқандин кейин талаға чиқип, Зәйтун теғиға қарап кетишти.
27 И глагола им Иисус, яко вси соблазнитеся о Мне в нощь сию: писано бо есть: поражу пастыря, и разыдутся овцы.
Андин Әйса уларға: Силәр һәммиңлар тандурулуп путлишисиләр, чүнки [муқәддәс язмиларда]: «Мән падичини уруветимән, Қойлар патипарақ болуп тарқитиветилиду» дәп пүтүлгән.
28 Но потом, егда воскресну, варяю вы в Галилеи.
Лекин мән тирилгәндин кейин Галилийәгә силәрдин бурун баримән, — деди.
29 Петр же рече Ему: аще и вси соблазнятся, но не аз.
Лекин Петрус униңға: — Һәммәйлән тандурулуп путлашсиму, мән һәргиз путлашмаймән, деди.
30 И глагола ему Иисус: аминь глаголю тебе, яко ты днесь в нощь сию, прежде даже вторицею петель не возгласит, трикраты отвержешися Мене.
Әйса униңға: — Мән саңа бәрһәқ шуни ейтип қояйки, бүгүн, йәни бүгүн кечә ғораз икки қетим чиллиғичә, сән мәндин үч қетим танисән, — деди.
31 Он же множае глаголаше паче: аще (же) ми есть с Тобою и умрети, не отвергуся Тебе. Такожде и вси глаголаху.
Лекин Петрус техиму қәтъийлик билән униңға: — Сән билән биллә өлидиған иш керәк болсиму, сәндин һәргиз танмаймән, — деди. Қалған һәммисиму шундақ дейишти.
32 И приидоша в весь, ейже имя Гефсиманиа: и глагола учеником Своим: седите зде, дондеже шед помолюся.
Андин улар Гетсиманә дегән бир җайға кәлди. У мухлисларға: — Мән дуа-тилавәт қилип кәлгичә, мошу йәрдә олтирип туруңлар, деди.
33 И поят Петра и Иакова и Иоанна с Собою: и начат ужасатися и тужити.
У Петрус, Яқуп вә Юһаннани биргә елип маңди вә сүр бесип, роһ-қәлбидә толиму пәришан болушқа башлиди.
34 И глагола им: прискорбна есть душа Моя до смерти: будите зде и бдите.
У уларға: — Җеним өлидиғандәк бәкму азапланмақта. Силәр бу йәрдә қелип, ойғақ туруңлар, — деди.
35 И прешед мало, паде на земли и моляшеся, да, аще возможно есть, мимо идет от Него час:
У сәл нерирақ берип, өзини йәргә етип дүм ятти вә мүмкин болса, у дәқиқиниң өз бешиға чүшмәй өтүп кетиши үчүн дуа қилип:
36 и глаголаше: Авва Отче, вся возможна Тебе: мимо неси от Мене чашу сию: но не еже Аз хощу, но еже Ты.
— И Абба Ата, Саңа һәммә иш мүмкиндур; бу қәдәһни мәндин өткүзүвәткәйсән! Лекин бу иш мән халиғандәк әмәс, сән халиғандәк болсун, — деди.
37 И прииде, и обрете их спящих, и глагола Петрови: Симоне, спиши ли? Не возмогл еси единаго часа побдети?
У [үчәйләнниң] йениға қайтип кәлгинидә, уларниң ухлап қалғанлиғини көрүп, Петрусқа: — Әй Симон, ухлаватамсән?! Бир саатму ойғақ туралмидиңму?!
38 Бдите и молитеся, да не внидете в напасть: дух убо бодр, плоть же немощна.
Езиқтурулуштин сақлиниш үчүн, ойғақ туруп дуа қилиңлар. Роһ пидакар болсиму, лекин кишиниң әтлири аҗиздур, — деди.
39 И паки шед помолися, тожде слово рек.
Андин у йәнә берип, охшаш сөзләр билән қайтидин дуа қилди.
40 И возвращься обрете я паки спящя: бяху бо очеса им тяготна: и не ведяху, что быша Ему отвещали.
У уларниң йениға қайтип кәлгинидә, уларниң йәнә ухлап қалғанлиғини көрди, чүнки уларниң көзлири уйқиға илинған еди. Улар униңға немә дейишини билмәй қалди.
41 И прииде третицею и глагола им: спите прочее и почивайте: приспе конец, прииде час: се, предается Сын Человеческий в руки грешником:
У үчинчи қетим уларниң йениға қайтип уларға: — Силәр техичә ухлаватамсиләр, техичә дәм еливатамсиләр? Әнди болди бәс! Вақит-саити кәлди; мана, Инсаноғли гунакарларниң қолиға тапшурулди!
42 востаните, идем: се, предаяй Мя приближися.
Қопуңлар, кетәйли; мана, маңа сатқунлуқ қилидиған киши йеқин кәлди! — деди.
43 И абие, еще Ему глаголющу, прииде Иуда, един сый от обоюнадесяте, и с ним народ мног со оружием и дрекольми, от архиерей и книжник и старец.
Вә шу дәқиқидә, униң сөзи техи түгимәйла, мана, он иккәйләндин бири болған Йәһуда кәлди; униң йенида баш каһинлар, Тәврат устазлири вә ақсақаллар тәрипидин әвәтилгән қилич-тоқмақларни көтәргән зор бир топ адәм бар еди.
44 Даде же предаяй Его знамение им, глаголя: Егоже аще лобжу, Той есть: имите Его и ведите (Его) сохранно.
Униңға сатқунлуқ қилғучи улар билән аллибурун ишарәтни бекитип: «Мән кимни сөйсәм, у дәл шудур. Силәр уни тутуп, ялап елип кетиңлар» дәп келишкән еди.
45 И пришед, абие приступль к Нему, глагола (Ему): Равви, Равви. И облобыза Его.
У келип удул [Әйсаниң] алдиға берип: — Устаз, устаз! — дәп уни сөйүп кәтти.
46 Они же возложиша руце Свои на него и яша Его.
Улар униңға қол селип, уни тутқун қилди.
47 Един же некто от стоящих извлек нож, удари раба архиереова и уреза ему ухо.
Вә униң йенида турғанлардин бирәйлән қиличини суғуруп, баш каһинниң чакириға урувиди, униң қулиқини шилип чүшүрүвәтти.
48 И отвещав Иисус рече им: яко на разбойника ли изыдосте со оружием и дрекольми яти Мя?
Әйса җававән уларға: — Бир қарақчини тутидиғандәк қилич-тоқмақларни көтирип мени тутқили кәпсиләрғу?
49 По вся дни бех при вас в церкви учя, и не ясте Мене: но да сбудется Писание.
Мән һәр күни ибадәтхана һойлилирида силәр билән биллә болуп тәлим берәттим, лекин силәр у чағда мени тутмидиңлар. Лекин бу ишларниң йүз бериши муқәддәс язмиларда алдин пүтүлгәнләрниң әмәлгә ашурулуши үчүн болди, — деди.
50 И оставльше Его, вси бежаша.
Бу чағда, һәммәйлән уни ташлап қечип кетишти.
51 И един некто юноша иде по Нем, одеян в плащаницу по нагу: и яша того юношу.
Пәқәт учисиға канап рәхт йепинчақливалған бир жигит униң кәйнидин әгишип маңди. Яш әскәрләр уни тутувеливиди,
52 Он же оставль плащаницу, наг бежа от них.
лекин у канап рәхттин бошинип, ялаңач пети улардин қечип кәтти.
53 И ведоша Иисуса ко архиерею: и снидошася к нему вси архиерее и книжницы и старцы.
Әнди улар Әйсани баш каһинниң алдиға елип беришти. Баш каһинлар, барлиқ ақсақаллар билән Тәврат устазлириму у йәргә униң йениға жиғилди.
54 И Петр издалеча вслед Его иде до внутрь во двор архиереов: и бе седя со слугами и греяся при свещи.
Петрус униңға таки баш каһинниң сарайидики һойлиниң ичигичә жирақтин әгишип кәлди; у қаравуллар билән биллә отниң нурида отсинип олтарди.
55 Архиерее же и весь сонм искаху на Иисуса свидетелства, да умертвят Его: и не обретаху.
Баш каһинлар вә пүтүн алий кеңәшмә әзалири Әйсани өлүмгә мәһкүм қилиш үчүн, гува-испат издиди, амма тапалмиди.
56 Мнози бо лжесвидетелствоваху на Него, и равна свидетелства не бяху.
Чүнки нурғун кишиләр уни әрз қилип ялған гувачилиқ бәргән болсиму, уларниң гувалиқлири бир-биригә удул кәлмәйтти.
57 И нецыи воставше лжесвидетелствоваху на Него, глаголюще:
Бәзи адәмләр орнидин туруп, униң үстидин әрз қилип ялған гувалиқ берип:
58 яко мы слышахом Его глаголюща, яко Аз разорю церковь сию рукотвореную и треми денми ину нерукотворену созижду.
— Биз униң: «Инсан қоли билән ясалған бу ибадәтханини бузуп ташлап, инсан қоли билән ясалмиған башқа бир ибадәтханини үч күн ичидә ясап чиқимән» дегәнлигини аңлидуқ, — деди.
59 И ни тако равно бе свидетелство их.
Һәтта уларниң бу һәқтики гувалиқлириму бир-биригә мас кәлмиди.
60 И востав архиерей посреде, вопроси Иисуса, глаголя: не отвещаваеши ли ничесоже? Что сии на Тя свидетелствуют?
Андин баш каһин һәммәйләнниң алдида орнидин туруп, Әйсадин: — Қени, җавап бәрмәмсән? Булар сениң үстүңдин зади қандақ гувалиқларни бериватиду? — дәп сориди.
61 Он же молчаше и ничтоже отвещаваше. Паки архиерей вопроси Его и глагола Ему: Ты ли еси Христос, Сын Благословеннаго?
Лекин Әйса шүк туруп, һеч қандақ җавап бәрмиди. Баш каһин уни қистап йәнә униңдин: — Сән Мубарәк Болғучиниң Оғли Мәсиһмусән? — дәп сориди.
62 Иисус же рече: Аз есмь: и узрите Сына Человеческаго о десную седяща силы и грядуща со облаки небесными.
Шундақ, мән өзүм, — деди Әйса, — вә силәр кейин Инсаноғлиниң Қудрәт Егисиниң оң йенида олтиридиғанлиғини вә асмандики булутлар билән келидиғанлиғини көрисиләр.
63 Архиерей же растерзав ризы своя, глагола: что еще требуем свидетелей?
Шуниң билән баш каһин тонлирини житип ташлап: — Әнди башқа һәр қандақ гувачиниң немә һаҗити?
64 Слышасте хулу: что вам мнится? Они же вси осудиша Его быти повинна смерти.
Өзүңлар бу күпүрлүкни аңлидиңлар! Әнди буниңға немә дәйсиләр? — деди. Уларниң һәммиси у өлүм җазасиға буйрулсун, дәп һөкүм чиқиришти.
65 И начаша нецыи плювати Нань, и прикрывати лице Его, и мучити Его, и глаголати Ему: прорцы. И слуги по ланитома Его бияху.
Андин бәзилири униңға түкүрүшкә башлиди, йәнә униң көзлирини теңип, муштлап: «Қени, [пәйғәмбәрчилик] [қилип] бешарәт берә!» дейишти. Қаравулларму уни шапилақ билән качатлиди.
66 И сущу Петрови во дворе низу, прииде едина от рабынь архиереовых,
Петрус сарайниң төвәнки һойлисида турғанда, баш каһинниң дедәклиридин бири келип,
67 и видевши Петра греющася, воззревши на него, глагола: и ты с Назарянином Иисусом был еси.
иссинип олтарған Петрусни көрүп, униңға тикилип қарап: — Сәнму Насарәтлик Әйса билән биллә едиңғу, — деди.
68 Он же отвержеся, глаголя: не вем, ниже знаю, что ты глаголеши. И изыде вон на преддворие: и алектор возгласи.
Лекин у тенип: — Сениң немә дәватқанлиғиңни билмидим һәм чүшәнмидим, — деди-дә, ташқириға, дәрвазиниң айваниға чиқип турди. Шу әснада ғораз бир чиллиди.
69 И рабыня видевши его паки, начат глаголати предстоящым, яко сей от них есть.
Уни йәнә көргән һелиқи дедәк йәнә у йәрдә турғанларға: — Бу улардин бири, — дегили турди.
70 Он же паки отметашеся. И помале паки предстоящии глаголаху Петрови: воистинну от них еси: ибо Галилеанин еси, и беседа твоя подобится.
[Петрус] йәнә инкар қилди. Бир аздин кейин, у йәрдә турғанлар Петрусқа йәнә: — Бәрһәқ, сән уларниң бирисән. Чүнки сәнму Галилийәлик екәнсәнғу?! — дейишти.
71 Он же нача ротитися и клятися, яко не вем Человека Сего, Егоже вы глаголете.
Лекин у қаттиқ қарғашлар билән қәсәм қилип: — Силәр дәватқан һелиқи адәмни тонумаймән! — деди.
72 И второе алектор возгласи. И помяну Петр глаголгол, егоже рече ему Иисус, яко прежде даже петель не возгласит двакраты, отвержешися Мене трикраты. И начен плакашеся.
Дәл шу чағда ғораз иккинчи қетим чиллиди. Петрус Әйсаниң өзигә: «Ғораз икки қетим чиллиғичә, сән мәндин үч қетим танисән» дегән сөзини есигә алди; вә буларни ойлап жиғлап кәтти.
