Книга Иова 27
1 Еще же приложив Иов, рече в притчах:
Аюп баянини давамлаштуруп мундақ деди: —
2 жив Господь, иже ми сице суди, и Вседержитель, Иже огорчи ми душу:
«Мениң һәққимни тартивалған Тәңриниң һаяти билән, Җенимни ағритқан Һәммигә Қадирниң һәққи билән қәсәм қилимәнки,
3 дондеже еще дыхание мое есть и дух Божий сущий в ноздрех моих,
Тенимдә нәпәс болсила, Тәңриниң бәргән Роһи димиғимда турсила,
4 не возглаголют устне мои беззакония, ниже душа моя поучится неправде.
Ләвлиримдин һәққанийсиз сөзләр чиқмайду, Тилим алдамчилиқ билән һеч шивирлимайду!
5 Не буди мне правдивыми нарещи вас, дондеже умру: не изменю бо незлобия моего.
Силәрниңкини тоғра дейиш мәндин жирақ турсун! Җеним чиққанға қәдәр дуруслуғумни өзүмдин айримаймән!
6 Правде же внимая, не оставлю ея, не свем бо себе злых соделавша.
Адиллиғимни чиң тутуверимән, уни қоюп бәрмәймән, Виҗданим яшиған һеч бир күнүмдә мени әйиплимисун!
7 Обаче же, дабы были врази мои, якоже низвращение нечестивых, и востающии на мя, якоже пагуба пребеззаконных.
Мениң дүшминим рәзилләргә охшаш болсун, Маңа қарши чиққанлар һәққанийсиз дәп қаралсун.
8 И кая бо есть надежда нечестивому, яко ожидает? Надеяся на Господа спасется ли?
Чүнки Тәңри иплас адәмни үзүп ташлиғанда, Униң җенини алғанда, Униң йәнә немә үмүти қалар?
9 Или мольбу его услышит Бог? Или нашедшей ему беде,
Балаю-апәт уни бесип чүшкәндә, Тәңри униң налә-пәрядини аңламду?
10 еда имать кое дерзновение пред Ним? Или яко призвавшу ему, услышит ли Его?
У Һәммигә Қадирдин сөйүнәмду? У һәрдайим Тәңригә илтиҗа қилаламду?
11 Сего ради возвещу вам, что есть в руце Господни, и, еже есть у Вседержителя, не солжу.
Мән Тәңриниң қолиниң қилғанлири тоғрисида силәргә мәлумат берәй; Һәммигә Қадирда немә барлиғини йошуруп жүрмәймән.
12 Се, вси весте, яко тщетная ко тщетным прилагаете.
Мана силәр аллибурун буларни көрүп чиқтиңлар; Силәр немишкә ашундақ пүтүнләй қуруқ хияллиқ болуп қалдиңлар?
13 Сия часть человека нечестиваго от Господа: и жребий сильных приидет от Вседержителя на ня.
Рәзил адәмләрниң Тәңри бекиткән ақивити шундақки, Зораванларниң Һәммигә Қадирдин алидиған несивиси шундақки: —
14 Аще мнози будут сынове их, на заколение будут: аще же и возмужают, нищы будут:
Униң балилири көпәйсә, қиличлиниш үчүнла көпийиду; Униң пәрзәнтлириниң нени йетишмәйду.
15 оставшиися же ему смертию умрут, и вдовиц их никтоже помилует.
Униң өзидин кейин қалған адәмлири өлүм билән беваситә дәпнә қилиниду, Буниң билән қалған тул хотунлири матәм тутмайду.
16 Аще соберет якоже землю сребро, и якоже брение уготовит злато,
У күмүчләрни топа-чаңдәк жиғип догилисиму, Кийим-кечәкләрни лайдәк көп жиғсиму,
17 сия вся праведнии одержат, имения же его истиннии возмут:
Буларниң һәммисини тәйярлисиму, Бирақ кийимләрни һәққанийлар кийиду; Бигуналарму күмүчләрни бөлүшиду.
18 будет же дом его яко молие, и яко паучина, яже снабде.
Униң ясиған өйи пәрваниниң ғозисидәк, Үзүмзарниң күзәтчиси өзигә салған кәпидәк бош болиду.
19 Богатый уснет и не приложит, очи свои отверзе, и несть.
У бай болуп йетип дәм алғини билән, Бирақ әң ахирқи қетим келидуки, Көзини ачқанда, әнди түгәштим дәйду.
20 Обыдоша его якоже вода болезни, нощию же ят его примрак.
Вәһимиләр кәлкүндәк бешиға келиду; Кәчтә қара қуюн уни чаңгилиға алиду.
21 Возмет же его вар, и отидет, и возвеет его от места его,
Шәриқ шамили уни учуруп кетиду; Шиддәт билән уни орнидин елип жираққа етип ташлайду.
22 и вержет на него, и не пощадит, из руку его бежанием побежит:
Боран уни һеч айимай, бешиға урулиду; У униң чаңгилидин қутулуш үчүн һә дәп уруниду;
23 восплещет нань рукама своима и с шумом возмет его от места своего.
Бирақ [шамал] униңға қарап чавак чалиду, Уни орнидин «уш-уш» қилип қоғливетиду».
