Jobho 29
1 Jobho akapfuurira mberi nokutaura kwake achiti:
Då heldt Job fram med talen sin og sagde:
2 “Haiwa ndinoshuva sei mwedzi yakapfuura, iwo mazuva andairindirwa naMwari,
«Å, var eg som i fordums måna’r, som den gong Gud mi verja var,
3 mwenje wake pawaivhenekera pamusoro pangu uye ndaivhenekerwa nechiedza chake ndichifamba murima!
då yver meg hans lampa skein, som lyste meg i myrkret fram,
4 Haiwa, iwo mazuva andakanga ndichine simba, ushamwari hwaMwari chaihwo huchiropafadza imba yangu,
slik som eg var i mogne manndom, då Gud var ven i huset mitt,
5 Wamasimba Ose paakanga achineni uye vana vangu pavakanga vakandipoteredza,
då Allvald endå med meg var, og mine born eg kring meg såg,
6 painyorovedzwa nzira yangu noruomba, uye dombo richindidururira hova dzamafuta omuorivhi.
då eg i fløyte foten tvådde, og olje rann av fjellet nær meg,
7 “Pandakaenda kusuo reguta ndikandogara muchivara,
då eg til porten steig i byen, og sessen min på torget tok!
8 majaya akandiona akatsaukira parutivi uye vatana vakasimuka;
Ungdomen såg meg, løynde seg; dei gamle reiste seg og stod;
9 vakuru vakaramba kutaura vakafumbira miromo yavo namaoko avo;
hovdingar stogga midt i talen og lagde handi på sin munn;
10 manzwi avakuru akanyararidzwa, uye ndimi dzavo dzikanamira kumusoro kwemiromo yavo.
og røysti tagna hjå dei gjæve, og tunga seg til gomen kleimde;
11 Vose vakandinzwa vakataura zvakanaka pamusoro pangu, uye vose vakandiona vakandirumbidza,
dei som meg høyrde, sælka meg, og dei som såg meg, vitna for meg.
12 nokuti ndakanunura varombo vaichemera rubatsiro, uye nherera dzakanga dzisina anobatsira.
Eg berga arming når han ropa, og farlaus som var utan hjelp;
13 Munhu akanga ofa akandiropafadza; ndakaita kuti mwoyo wechirikadzi uimbe.
velsigning fekk eg frå forkomne, og enkjor fekk eg til å jubla.
14 Ndakafuka kururama sechipfeko changu; kururamisira kwaiva nguo yangu nenguwani yangu.
Rettferd var min, eg hennar bunad; rett var mi kappa og mi kruna.
15 Ndakanga ndiri meso kumapofu namakumbo kuzvirema.
Eg for den blinde auga var, og føter var eg for den halte.
16 Ndakanga ndiri baba kuna vanoshayiwa; ndaimiririra mhaka yomutorwa.
Ein far eg var for fatigfolk; eg for ukjende saki granska.
17 Ndakavhuna meno emunhu akanga akaipa, ndikabvuta chaakanga akaruma.
På brotsmann tennerne eg knekte, reiv fengdi utor gapet hans.
18 “Ndakafunga kuti, ‘Ndichafira mumba mangu, mazuva angu awanda sejecha.
Eg sagde: «I reiret skal eg døy, med dagar talrike som sand.
19 Midzi yangu ichasvika kumvura, uye dova richava pamatavi angu usiku hwose.
Til roti mi skal vatnet trengja, dogg bu ved natt på greini mi;
20 Kukudzwa kwangu kucharamba kuri kutsva pandiri, uta hucharamba huri hutsva muruoko rwangu.’
mi æra held seg frisk hjå meg, bogen vert ny handi mi.»
21 “Vanhu vakanditeerera vachitarisira kwazvo, vanyerere vakamirira kurayira kwangu.
Dei høyrde ventande på meg, og lydde stilt på rådi mi.
22 Shure kwokutaura kwangu, ivo havana kuzotaurazve; mashoko angu akawira panzeve dzavo zvinyoronyoro.
Og ikkje la dei mot mitt ord, min tale draup ned yver deim.
23 Vakandimirira kunge vakamirira mvura yomupfunhambuya, uye vakanwa mashoko angu kunge mvura yechirimo.
På meg dei bia som på regn, ja, som vårregn opna munnen.
24 Pandakanyemwerera kwavari havana kuzvitenda; chiedza chechiso changu chaikosha kwavari.
Eg smilte til mismodige, mitt andlit fekk dei ikkje myrkt.
25 Ndakavasarudzira nzira ini ndokugara saishe wavo; ndakagara samambo pakati pamauto ake; ndakanga ndakaita somunhu anonyaradza vanochema.
Når eg deim vitja, sat eg fremst, sat som ein konge i sin herflokk, lik ein som trøystar syrgjande.
