Псалтирь 137

1 Давида. При реках Вавилона, там сидели мы и плакали, когда вспоминали о Сионе;

Við sátum á bökkum Babylonsfljóts og minntumst Jerúsalem – og grétum.

2 на вербах, посреди его, повесили мы наши арфы.

Gígjurnar höfum við lagt til hliðar, hengt þær á greinar pílviðarins.

3 Там пленившие нас требовали от нас слов песней, и притеснители наши - веселья: “пропойте нам из песней Сионских”.

Hvernig eigum við að geta sungið?

4 Как нам петь песнь Господню на земле чужой?

Samt heimta kúgarar okkar söng, vilja að við syngjum gleðiljóð frá Síon!

5 Если я забуду тебя, Иерусалим, - забудь меня десница моя;

Ef ég gleymi þér Jerúsalem, þá visni mín hægri hönd!

6 прилипни язык мой к гортани моей, если не буду помнить тебя, если не поставлю Иерусалима во главе веселия моего.

Ef ég elska annað umfram Jerúsalem, þá sé mér mátulegt að missa málið og tapa röddinni.

7 Припомни, Господи, сынам Едомовым день Иерусалима, когда они говорили: “разрушайте, разрушайте до основания его”.

Ó, Drottinn, gleymdu ekki orðum Edómíta, daginn þegar Babyloníumenn hernámu Jerúsalem. „Rífið allt til grunna!“æptu þeir.

8 Дочь Вавилона, опустошительница! блажен, кто воздаст тебе за то, что ты сделала нам!

Þú Babýlon, ófreskja eyðingarinnar, þú munt sjálf verða lögð í rúst. Lengi lifi þeir sem eyða þig – þig sem eyddir okkur.

9 Блажен, кто возьмет и разобьет младенцев твоих о камень!

Og heill þeim sem tekur ungbörn þín og slær þeim við stein!