Йов 3
1 Дупэ ачея, Йов а дескис гура ши а блестемат зиуа ын каре с-а нэскут.
Depois d'isto abriu Job a sua bocca, e amaldiçoou o seu dia.
2 А луат кувынтул ши а зис:
E Job respondeu, e disse:
3 „Блестемате сэ фие зиуа ын каре м-ам нэскут ши ноаптя каре а зис: ‘С-а зэмислит ун копил де парте бэрбэтяскэ!’
Pereça o dia em que nasci, e a noite em que se disse: Foi concebido um homem!
4 Префакэ-се ын ынтунерик зиуа ачея, сэ ну Се ынгрижяскэ Думнезеу де еа дин чер ши сэ ну май стрэлучяскэ лумина песте еа!
Converta-se aquelle dia em trevas; e Deus de cima não tenha cuidado d'elle, nem resplandeça sobre elle a luz.
5 С-о куприндэ ынтунерикул ши умбра морций, норь грошь сэ винэ песте еа ши негурь де песте зи с-о ынспэймынте!
Contaminem-n'o as trevas e a sombra de morte; habitem sobre elle nuvens: a escuridão do dia o espante!
6 Ноаптя ачея! С-о акопере ынтунерикул, сэ пярэ дин ан, сэ ну май фие нумэратэ ынтре лунь!
A escuridão tome aquella noite, e não se goze entre os dias do anno, e não entre no numero dos mezes!
7 Да, стярпэ сэ фие ноаптя ачея, дукэ-се веселия дин еа!
Ah que solitaria seja aquella noite, e suave musica não entre n'ella!
8 Блестематэ сэ фие де чей че блестемэ зилеле, де чей че штиу сэ ынтэрыте левиатанул;
Amaldiçoem-n'a aquelles que amaldiçoam o dia, que estão promptos para levantar o seu pranto.
9 сэ се ынтунече стелеле дин амургул ей, ын задар сэ аштепте лумина ши сэ ну май вадэ ӂенеле зорилор зилей!
Escureçam-se as estrellas do seu crepusculo; que espere a luz, e não venha: e não veja as pestanas dos olhos da alva!
10 Кэч н-а ынкис пынтечеле каре м-а зэмислит, нич н-а аскунс суферинца динаинтя окилор мей.
Porque não fechou as portas do ventre; nem escondeu dos meus olhos a canceira?
11 Де че н-ам мурит ын пынтечеле мамей меле? Де че ну мь-ам дат суфлетул ла еширя дин пынтечеле ей?
Porque não morri eu desde a madre? e em saindo do ventre, não expirei?
12 Де че ам гэсит ӂенункь каре сэ мэ примяскэ? Ши цыце каре сэ-мь дя лапте?
Porque me receberam os joelhos? e porque os peitos, para que mamasse?
13 Акум аш фи кулкат, аш фи лиништит, аш дорми ши м-аш одихни
Porque já agora jazera e repousara; dormiria, e então haveria repouso para mim.
14 ку ымпэраций ши чей марь де пе пэмынт, каре шь-ау зидит фалниче морминте,
Com os reis e conselheiros da terra, que se edificavam casas nos logares assolados,
15 ку домниторий каре авяу аур ши шь-ау умплут каселе ку арӂинт.
Ou com os principes que tinham oiro, que enchiam as suas casas de prata,
16 Сау н-аш май фи ын вяцэ, аш фи ка о стырпитурэ ынгропатэ, ка ниште копий каре н-ау вэзут лумина!
Ou como aborto occulto, não existiria: como as creanças que não viram a luz.
17 Аколо ну те май некэжеск чей рэй, аколо се одихнеск чей слеиць де путерь.
Ali os maus cessam de perturbar: e ali repousam os cançados.
18 Аколо чей пушь ын ланцурь сунт лэсаць тоць ын паче, ну май ауд гласул асуприторулуй;
Ali os presos juntamente repousam, e não ouvem a voz do exactor:
19 чел май мик ши чел маре сунт тот уна аколо, ши робул скапэ де стэпынул сэу.
Ali está o pequeno e o grande, e o servo fica livre de seu senhor.
20 Пентру че дэ Думнезеу луминэ челуй че суферэ ши вяцэ челор амэрыць ла суфлет,
Porque se dá luz ao miseravel, e vida aos amargosos d'animo?
21 каре аштяптэ моартя, ши ну вине, мэкар кэ о дореск май мулт декыт о комоарэ,
Que esperam a morte, e não se acha: e cavam em busca d'ella mais do que de thesouros occultos:
22 каре н-ар май путя де букурие ши де веселие дакэ ар гэси мормынтул?
Que d'alegria saltam, e exultam, achando a sepultura:
23 Пентру че, зик, дэ Ел луминэ омулуй каре ну штие ынкотро сэ мяргэ, пе каре ыл ынгрэдеште Думнезеу дин тоате пэрциле?
Ao homem, cujo caminho é occulto, e a quem Deus o encobriu?
24 Суспинеле ымь сунт храна де тоате зилеле ши жаля ми се варсэ ка апа.
Porque antes do meu pão vem o meu suspiro: e os meus gemidos se derramam como agua.
25 Де че мэ тем, ачея ми се ынтымплэ; де че мь-е фрикэ, де ачея ам парте!
Porque o temor que temo me veiu: e o que receiava me aconteceu.
26 Н-ам нич линиште, нич паче, нич одихнэ, ши неказул дэ песте мине.”
Nunca estive descançado, nem soceguei, nem repousei, mas veiu sobre mim a perturbação.
