Йов 4
1 Елифаз дин Теман а луат кувынтул ши а зис:
Então respondeu Eliphaz o temanita, e disse:
2 „Дакэ вом ындрэзни сэ-ць ворбим, те вей супэра? Дар чине ар путя сэ такэ?
Se intentarmos fallar-te, enfadar-te-has? mas quem poderia conter as palavras?
3 Де мулте орь ту ай ынвэцат пе алций ши ай ынтэрит мыниле слэбите.
Eis que ensinaste a muitos, e esforçaste as mãos fracas.
4 Кувинтеле тале ау ридикат пе чей че се клэтинау ши ай ынтэрит ӂенункий каре се ындояу.
As tuas palavras levantaram os que tropeçavam e os joelhos desfallecentes fortificaste.
5 Ши акум, кынд есте ворба де тине, ешть слаб! Акум, кынд ешть атинс ту, те тулбурь! Ну есте фрика та де Думнезеу сприжинул тэу?
Mas agora a ti te vem, e te enfadas: e, tocando-te a ti, te perturbas.
6 Нэдеждя та ну-й неприхэниря та?
Porventura não era o teu temor de Deus a tua confiança, e a tua esperança a sinceridade dos teus caminhos?
7 Аду-ць аминте, те рог! Каре невиноват а перит? Каре оамень неприхэниць ау фост нимичиць?
Lembra-te agora qual é o innocente que jamais perecesse? e onde foram os sinceros destruidos?
8 Дупэ кыте ам вэзут еу, нумай чей че арэ фэрэделеӂя ши сямэнэ нелеӂюиря ый сечерэ роаделе!
Como eu tenho visto, os que lavram iniquidade, e semeam trabalho segam o mesmo.
9 Ачея пер прин суфларя луй Думнезеу, нимичиць де вынтул мынией Луй.
Com o bafo de Deus perecem; e com o assopro da sua ira se consomem.
10 Муӂетул леилор ынчетязэ, динций пуилор де лей сунт здробиць!
O bramido do leão, e a voz do leão feroz, e os dentes dos leõezinhos se quebrantam.
11 Леул бэтрын пере дин липсэ де прадэ ши пуий леоайчей се рисипеск.
Perece o leão velho, porque não ha preza; e os filhos da leoa andam esparzidos.
12 Ун кувынт с-а фуришат пынэ ла мине, ши урекя мя й-а принс сунетеле ушоаре.
Uma palavra se me disse em segredo; e os meus ouvidos perceberam um sussurro d'ella.
13 Ын клипа кынд веденииле де ноапте фрэмынтэ гындул, кынд оамений сунт куфундаць ынтр-ун сомн адынк,
Entre imaginações de visões da noite, quando cae sobre os homens o somno profundo;
14 м-а апукат гроаза ши спайма, ши тоате оаселе мь-ау тремурат.
Sobreveiu-me o espanto e o tremor, e todos os meus ossos estremeceram.
15 Ун дух а трекут пе лынгэ мине… Тот пэрул ми с-а збырлит ка аричул…
Então um espirito passou por diante de mim; fez-me arrepiar os cabellos da minha carne;
16 Ун кип ку о ынфэцишаре некуноскутэ ера ынаинтя окилор мей. Ши ам аузит ун глас каре шоптя ынчетишор:
Parou elle, porém não conheci a sua feição; um vulto estava diante dos meus olhos: e, calando-me, ouvi uma voz que dizia:
17 ‘Фи-ва омул фэрэ винэ ынаинтя луй Думнезеу? Фи-ва ел курат ынаинтя Челуй че л-а фэкут?’
Seria porventura o homem mais justo do que Deus? seria porventura o varão mais puro do que o seu Creador?
18 Дакэ н-аре ынкредере Думнезеу нич ын служиторий Сэй, дакэ гэсеште Ел грешель кяр ла ынӂерий Сэй,
Eis-que nos seus servos não confiaria, e aos seus anjos imputaria loucura:
19 ку кыт май мулт ла чей че локуеск ын касе де лут, каре ышь траг обыршия дин цэрынэ ши пот фи здробиць ка ун верме!
Quanto menos n'aquelles que habitam em casas de lodo, cujo fundamento está no pó, e são machucados como a traça!
20 Де диминяцэ пынэ сяра сунт здробиць, пер пентру тотдяуна ши нимень ну цине сяма де ей.
Desde a manhã até á tarde são despedaçados: e eternamente perecem sem que d'isso se faça caso.
21 Ли се тае фирул веций, мор ши тот н-ау кэпэтат ынцелепчуня!
Porventura se não passa com elles a sua excellencia? morrem, porém sem sabedoria.
