Psalmów 137

1 Nad rzekami Babilonu, tam siedzieliśmy i płakaliśmy, wspominając Syjon.

Pie Bābeles upēm, tur mēs sēdējām un raudājām, kad pieminējām Ciānu.

2 Na wierzbach tamtej krainy zawiesiliśmy nasze harfy;

Savas kokles tur pakārām vītolos.

3 Bo tam ci, którzy nas wzięli w niewolę, żądali od nas pieśni, a nasi ciemięzcy – radości, [mówiąc]: Śpiewajcie nam [którąś] z pieśni Syjonu.

Jo mūsu aizvedēji cietumā tur no mums prasīja dziesmas un mūsu spaidītāji līksmību: Dziediet mums dziesmu no Ciānas.

4 Jakże możemy śpiewać pieśń PANA na obcej ziemi?

Kā mēs varētu dziedāt Tā Kunga dziesmu svešā zemē?

5 Jeśli zapomnę o tobie, Jeruzalem, niech sama o sobie zapomni moja prawica.

Ja es tevi aizmirstu, Jeruzāleme, tad lai mana labā roka top aizmirsta.

6 Niech mi język przylgnie do podniebienia, jeśli nie będę pamiętał o tobie, jeśli nie postawię Jeruzalem ponad największą moją radość.

Mana mēle lai pielīp pie mana zoda, ja es tevi nepieminu, ja es nepaceļu Jeruzālemi par savu vislielāko prieku.

7 Pamiętaj, PANIE, synów Edomu [i] dzień Jeruzalem, gdy mówili: Zburzcie, zburzcie [je] aż do jego fundamentu.

Kungs, piemini Jeruzālemes dienu Edoma bērniem, kas sacīja: Nopostiet, nopostiet to līdz pat viņas pamatiem.

8 O córko Babilonu, i ty będziesz spustoszona. Błogosławiony, kto ci odpłaci [za] zło, jakie nam uczyniłaś.

Tu posta pilna Bābeles meita, svētīgs ir, kas tev atmaksā, kā tu mums esi darījusi;

9 Błogosławiony, kto schwyci i roztrzaska twe dzieci o skałę.

Svētīgs būs, kas tavus jaunos bērnus sagrābs un tos satrieks pie akmens.