Hioba 39
1 Czy znasz porę, kiedy rodzą górskie kozice? Czy wiesz, kiedy rodzą łanie?
Steingeiti, veit du når ho kidar? Vaktar du riderne åt hindi?
2 Czy możesz zliczyć miesiące, w których noszą [młode]? Czy znasz czas ich porodu?
Tel måna’rne dei gjeng med unge, og kjenner du deira fødetid?
3 Przykucają, rodzą swoje młode, pozbywają się ich z bólem;
Dei bøygjer seg, fø’r sine ungar, so er det slutt med deira rider.
4 Ich młode wzmacniają się, rosną wśród zboża, odchodzą i już do nich nie wracają.
På marki kidi veks seg store, spring burt og kjem’kje att til deim.
5 Kto wypuścił dzikiego osła na wolność i kto rozwiązał jego pęta?
Kven let villasnet renna fritt, tok bandet av det skjerre dyr,
6 [Za] dom dałem mu pustynię, a [za] jego mieszkanie słone miejsca.
som eg gav øydemark til heim, den salte steppa til ein bustad?
7 On naśmiewa się ze zgiełku miejskiego i nie słucha głosu poganiacza.
Det lær åt byen med sitt ståk, slepp høyra skjenn frå drivaren.
8 Wypatruje w górach paszy i szuka wszelkiej zielonej trawy.
Det finn seg beite millom fjell, og leitar upp kvart grøne strå.
9 Czy jednorożec zechce ci służyć albo nocować przy twoim żłobie?
Skal tru villuksen vil deg tena, og natta yver ved di krubba?
10 Czy możesz powrozem zaprzęgać jednorożca do bruzdy? Czy będzie bronował doliny za tobą?
Kann du til fori honom tøyma, horvar han dalar etter deg?
11 Czy zaufasz mu, ponieważ jego siła jest wielka? Czy powierzysz mu swoją pracę?
Lit du på honom for hans styrke? Og yverlet du han ditt arbeid?
12 Czy zawierzysz mu, że zwiezie twoje ziarno i zgromadzi je w twoim spichlerzu?
Trur du han til å føra grøda heim og draga henne inn i løda?
13 Czy [dałeś] pawiowi piękne skrzydła, a skrzydła i pióra strusiowi?
Struss-hoa flaksar kåt med vengen, men viser fjør og veng morskjærleik?
14 Składa swoje jaja na ziemię i ogrzewa je w prochu;
Nei, ho legg sine egg på jordi, og let so sanden verma deim;
15 I zapomina, że noga może je rozgnieść lub dzikie zwierzę może zdeptać.
ho gløymer at ein fot kann treda og villdyr trakka deim i kras.
16 Jest twardy [dla] swoich młodych, [jakby] nie [były] jego. Nie boi się, że jego trud jest próżny;
Hardt fer ho åt med sine ungar, som var dei ikkje hennar eigne; for fåfengt stræv ho ikkje ræddast.
17 Bo Bóg pozbawił go mądrości i nie udzielił mu rozumu.
For Gud let henne gløyma visdom, han ei tiletla henne vit.
18 Kiedy jednak podnosi się wysoko, naśmiewa się z konia i z jego jeźdźca.
Men når ho baskar seg i veg, ho lær åt både hest og mann.
19 Czy możesz dać koniowi moc? Czy rżeniem ozdobiłeś jego szyję?
Skal tru um du gjev hesten kraft og klæder halsen hans med mån?
20 Czy przestraszysz go jak szarańczę? Parskanie jego nozdrzy [jest] straszne.
Let du han som grashoppen springa alt med han frøser skræmeleg.
21 Grzebie [kopytem] w ziemi i cieszy się [swą] siłą, biegnie przeciwko uzbrojonym.
Glad i si kraft han marki skrapar og fer so fram mot væpna flokk.
22 Drwi sobie z lęku i nie boi się, i nie ustępuje przed ostrzem miecza.
Han urædd er og lær åt rædsla, for sverdet ei han vender um,
23 Kołczan na nim chrzęści, błyszczy oszczep i dzida.
det skranglar pilhus yver honom, det blenkjer spjot til styng og skot.
24 Z grzmotem i z gniewem pochłania ziemię i nie staje spokojnie na głos trąby.
Med ståk og bråk han slukar jordi, ustyrleg når stridsluren gjeng.
25 Na głos trąby mówi: Ha, ha; z daleka czuje bitwę, grom dowódców i okrzyk.
Han kneggjar: «Hui!» når luren læt, han verar striden langan leid, med skrik frå hovdingar og herrop!
26 Czy dzięki twojemu rozumowi lata jastrząb [i] rozciąga swe skrzydła ku południu?
Flyg hauken upp ved ditt forstand og spilar vengjerne mot sud?
27 Czy na twój rozkaz orzeł wzbija się i zakłada swoje gniazdo wysoko?
Stig ørnen høgt av di du byd, og byggjer reiret sitt i høgdi?
28 Mieszka na skale, przebywa na iglicach jak na zamku.
Han bur på berg og held seg der, på kvasse tind og høge nut.
29 Stamtąd wypatruje [sobie] pokarmu, jego oczy widzą daleko.
Derfrå han spæjar etter mat, hans augo yver viddi skodar.
30 Jego młode też piją krew, a gdzie są zabici, tam jest on.
Hans ungar gløypar i seg blod; der det finst lik, der er han og.»
