Hioba 29
1 Hiob ciągnął swoją przypowieść i mówił:
Och Job hof åter upp sitt ordspråk, och sade:
2 Obym był taki jak za dawnych miesięcy, za [tych] dni, w których Bóg mnie strzegł;
Ack! att jag vore såsom uti de förra månader, uti de dagar då Gud bevarade mig.
3 Gdy jego pochodnia świeciła nad moją głową, a przy jego świetle przechodziłem w ciemności;
Då hans lykta sken öfver mitt hufvud, och jag i mörkrena gick vid hans ljus;
4 Taki, jaki byłem za dni swojej młodości, gdy tajemnica Boga pozostawała nad moim namiotem;
Såsom jag var i min ungdoms tid, då Guds hemlighet var öfver mina hyddo;
5 Gdy Wszechmocny był jeszcze ze mną i otaczały mnie moje dzieci;
Då den Allsmägtige ännu med mig var, och mine tjenare allt omkring mig;
6 Gdy moje ścieżki opływały w masło, a opoka wylewała mi źródła oliwy;
Då jag tvådde min väg uti smör, och hälleberget utgöt mig oljoflodar;
7 Gdy wychodziłem do bramy przez miasto i na rynku przygotowałem sobie miejsce.
Då jag utgick till stadsporten, och lät bereda mig mitt säte på gatone;
8 Widząc mnie, młodzi ukrywali się, a starcy podnosili się i stali.
Då mig ynglingar sågo, och undstungo sig, och de gamle uppstodo för mig;
9 Książęta przestawali mówić i kładli rękę na swoich ustach.
Då de öfverste igen vände att tala, och lade sina hand på sin mun;
10 Głos dostojników cichł, a ich język przylegał im do podniebienia.
Då Förstarnas röst gömde sig undan, och deras tunga lådde vid deras gom.
11 Ucho, które mnie słyszało, błogosławiło mnie, a oko, które mnie widziało, dawało o mnie świadectwo;
Ty hvilkens öra mig hörde, den prisade mig saligan; och hvilkens öga mig såg, den vittnade om mig.
12 Bo wybawiałem ubogiego, gdy wołał, sierotę oraz tego, który nie miał pomocnika.
Förty jag halp den fattiga, som ropade, och den faderlösa, som ingen hjelpare hade.
13 Błogosławieństwo ginącego przychodziło do mnie, a serce wdowy radowałem.
Dens välsignelse, som förgås skulle, kom öfver mig; och jag tröstade enkones hjerta.
14 Przyoblekłem się w sprawiedliwość i ona mnie okryła. Mój sąd był jak płaszcz i korona.
Rättfärdighet var min klädebonad, den iklädde jag såsom en kjortel; och min dom var min skrud.
15 Byłem oczami dla ślepego, a nogami dla chromego.
Jag var dens blindas öga, och dens haltas fot.
16 Byłem ojcem ubogich, a sprawę, której nie znałem, badałem.
Jag var de fattigas fader, och hvilken sak jag icke visste, den utfrågade jag.
17 I kruszyłem szczękę niegodziwca, a z jego zębów wydzierałem łup.
Jag sönderslog dens orättfärdigas oxlatänder, och tog rofvet utu hans tänder.
18 Dlatego powiedziałem: Umrę w swoim gnieździe, rozmnożę [swoje] dni jak piasek.
Jag tänkte: Jag vill dö uti mitt näste, och göra mina dagar många såsom sand.
19 Mój korzeń rozciągnął się przy wodach, a rosa trwała całą noc na moich gałązkach.
Min säd gick upp af vätsko, och dagg blef öfver min årsväxt.
20 Moja chwała odświeżała się we mnie, a mój łuk odnowił się w mojej ręce.
Min härlighet förnyade sig för mig, och min båge förvandlade sig i mine hand.
21 Słuchali mnie i oczekiwali, przyjmowali moją radę w milczeniu.
De hörde mig, och tigde; och vaktade uppå mitt råd.
22 Po moich słowach już nie mówili, moja mowa kropiła na nich.
Efter min ord talade ingen mer, och mitt tal dröp på dem.
23 Oczekiwali mnie jak deszczu, otwierali swe usta jak na późny deszcz.
De vaktade på mig såsom på regn, och uppgapade med munnen såsom efter aftonregn.
24 [Jeśli] się śmiałem do nich, nie wierzyli, a światła mojej twarzy nie odrzucali.
Om jag log till dem, förläto de sig intet deruppå; och torde intet bedröfva mig.
25 Wytyczałem im drogę, siadałem na czele i przybywałem jak król wśród wojska, jak [ten], który smutnych pociesza.
När jag ville komma till deras handlingar, så måste jag sitta främst; och bodde såsom en Konung ibland krigsfolk, då jag hugsvalade dem som sorgfulle voro.
