Przysłów 16
1 Człowiek sporządza myśli serca swego; ale od Pana jest odpowiedź języka.
Hominis est animam præparare: et Domini gubernare linguam.
2 Wszystkie drogi człowiecze zdadzą się być czyste przed oczyma jego; ale Pan jest, który waży serca.
Omnes viæ hominis patent oculis eius: spirituum ponderator est Dominus.
3 Włóż na Pana sprawy twe, a będą utwierdzone zamysły twoje.
Revela Domino opera tua, et dirigentur cogitationes tuæ.
4 Pan dla siebie samego wszystko sprawił, nawet i niezbożnika na dzień zły.
Universa propter semetipsum operatus est Dominus: impium quoque ad diem malum.
5 Obrzydliwością jest Panu każdy wyniosłego serca; który choć sobie innych na pomoc weźmie, nie ujdzie pomsty.
Abominatio Domini est omnis arrogans: etiam si manus ad manum fuerit, non est innocens. Initium viæ bonæ, facere iustitiam: accepta est autem apud Deum magis, quam immolare hostias.
6 Miłosierdziem i prawdą oczyszczona bywa nieprawość, a w bojaźni Pańskiej odstępujemy od złego.
Misericordia et veritate redimitur iniquitas: et in timore Domini declinatur a malo.
7 Gdy się podobają Panu drogi człowieka, i nieprzyjaciół jego do zgody z nim przywodzi.
Cum placuerint Domino viæ hominis, inimicos quoque eius convertet ad pacem.
8 Lepsza jest trocha z sprawiedliwością, niż wiele dochodów niesprawiedliwych.
Melius est parum cum iustitia, quam multi fructus cum iniquitate.
9 Serce człowiecze rozrządza drogi swe; ale Pan sprawuje kroki jego.
Cor hominis disponit viam suam: sed Domini est dirigere gressus eius.
10 Sprawiedliwy rozsądek jest w wargach królewskich; w sądzie nie błądzą usta jego.
Divinatio in labiis regis, in iudicio non errabit os eius.
11 Waga i szale są ustawą Pańską, a wszystkie gwichty sprawiedliwe w worku są za sprawą jego.
Pondus et statera iudicia Domini sunt: et opera eius omnes lapides sacculi.
12 Obrzydliwością jest królom czynić niezbożność; bo sprawiedliwością stolica umocniona bywa.
Abominabiles regi qui agunt impie: quoniam iustitia firmatur solium.
13 Przyjemne są królom wargi sprawiedliwe, a szczerych w mowie miłują.
Voluntas regum labia iusta: qui recta loquitur, diligetur:
14 Gniew królewski jest posłem śmierci; ale mąż mądry ubłaga go.
Indignatio regis, nuncii mortis: et vir sapiens placabit eam.
15 W jasności twarzy królewskiej jest żywot, a łaska jego jest jako obłok z deszczem późnym.
In hilaritate vultus regis, vita: et clementia eius quasi imber serotinus.
16 Daleko lepiej jest nabyć mądrości, niżeli złota najczystszego; a nabyć roztropności lepiej, niż srebra.
Posside sapientiam, quia auro melior est: et acquire prudentiam, quia pretiosior est argento.
17 Gościniec uprzejmych jest odstąpić od złego; strzeże duszy swej, kto strzeże drogi swojej.
Semita iustorum declinat mala: custos animæ suæ servat viam suam.
18 Przed zginieniem przychodzi pycha, a przed upadkiem wyniosłość ducha.
Contritionem præcedit superbia: et ante ruinam exaltatur spiritus.
19 Lepiej jest być uniżonego ducha z pokornymi, niżeli dzielić korzyści z pysznymi.
Melius est humiliari cum mitibus, quam dividere spolia cum superbis.
20 Kto ma wzgląd na słowa, znajduje dobre; a kto ufa w Panu, błogosławiony jest.
Eruditus in verbo reperiet bona: et qui sperat in Domino, beatus est.
21 Kto jest mądrego serca, słynie rozumnym, a słodkość warg przydaje nauki.
Qui sapiens est corde, appellabitur prudens: et qui dulcis eloquio, maiora percipiet.
22 Zdrój żywota jest roztropność tym, którzy ją mają; ale umiejętność głupich jest głupstwem.
Fons vitæ eruditio possidentis: doctrina stultorum fatuitas.
23 Serce mądrego roztropnie sprawuje usta swoje, a wargami swemi przydaje nauki.
Cor sapientis erudiet os eius: et labiis eius addet gratiam.
24 Powieści wdzięczne są jako plastr miodu, słodkością duszy, a lekarstwem kościom.
Favus mellis, composita verba: dulcedo animæ, sanitas ossium.
25 Zda się podczas droga być prosta człowiekowi; wszakże dokończenie jej pewna droga na śmierć.
Est via quæ videtur homini recta: et novissima eius ducunt ad mortem.
26 Człowiek pracowity pracuje sobie; bo go pobudzają usta jego.
Anima laborantis laborat sibi, quia compulit eum os suum:
27 Człowiek niezbożny wykopuje złe, a w wargach jego jako ogień pałający.
Vir impius fodit malum, et in labiis eius ignis ardescit.
28 Mąż przewrotny rozsiewa zwady, a klatecznik rozłącza przyjaciół.
Homo perversus suscitat lites: et verbosus separat principes.
29 Mąż okrutny przewabia bliźniego swego, i wprowadza go na drogę niedobrą.
Vir iniquus lactat amicum suum: et ducit eum per viam non bonam.
30 Kto mruga oczyma swemi, zmyśla przewrotności; a kto rucha wargami swemi, broi złe.
Qui attonitis oculis cogitat prava, mordens labia sua, perficit malum.
31 Koroną chwały jest sędziwość; znajduje się na drodze sprawiedliwości.
Corona dignitatis senectus, quæ in viis iustitiæ reperietur.
32 Lepszy jest nierychły do gniewu, niżeli mocarz; a kto panuje sercu swemu, lepszy jest, niżeli ten, co dobył miasta.
Melior est patiens viro forti: et qui dominatur animo suo, expugnatore urbium.
33 Los na łono rzucają; ale od Pana jest wszystko rozrządzenie jego.
Sortes mittuntur in sinum, sed a Domino temperantur.
