Hioba 16

1 Ale odpowiedział Ijob, i rzekł:

Då svara Job og sagde:

2 Słyszałem takowych rzeczy wiele; przykrymi cieszycielami wy wszyscy jesteście.

«Eg hev høyrt nok av dette slag; d’er brysam trøyst de alle gjev.

3 I kiedyż będzie koniec tym próżnym słowom? albo co cię przymusza, że tak odpowiadasz?

Vert det’kje slutt på tome ord? Kva er det som til svar deg driv?

4 Azażbym ja tak mówił, jako wy, gdybyście wy byli na miejscu mojem? azażbym zbierał przeciwko wam słowa, i kiwałlibym nad wami głową swoją?

Eg skulde tala liksom de, i fall de var i staden min; eg sette ord i hop mot dykk, eg riste hovudet mot dykk;

5 Owszembym was posilał ustami memi, a ruchanie warg moich ulżyłoby boleści waszych.

eg skulde trøysta dykk med munnen og lindra dykk med lippemedynk.

6 Ale jeźli będę mówił, przecież się nie ukoi boleść moja; a jeźli też przestanę, izaż odejdzie odemnie?

Men tale lindrar ei min verk, og ikkje kverv han um eg tegjer.

7 A teraz zemdlił mię; spustoszyłeś, o Boże! wszystko zgromadzenie moje.

Men no hev han meg trøytta ut, du hev øydt ut min heile huslyd.

8 Pomarszczyłeś mię na świadectwo, a znaczne na mnie schudzenie moje na twarzy mojej, jawnie świadczy przeciwko mnie.

Du klemde meg, til vitne vart det, mi liding reiste seg imot meg og vitna mot meg beint i syni.

9 Popędliwość jego porwała mię, i wziął nienawiść przeciwko mnie; a zgrzytając na mię zębami swemi, jako nieprzyjaciel mój, bystremi oczyma swemi spojrzał na mię.

Hans vreide reiv og elte meg; han gnistra tennerne imot meg; fiendar kveste augo på meg

10 Rozdzierają na mię usta swe, i sromotnie mię policzkowali, zebrawszy się społu przeciwko mnie.

og opna munnen sin imot meg og slo mi kinn med skjemdarslag og stima saman imot meg.

11 Podał mię Bóg przewrotnemu, a w ręce niepobożnych wydał mię.

Til farkar Gud meg yverlet og kastar meg i brotsmenns vald.

12 Byłem w pokoju, ale mię potarł; a uchwyciwszy mię za szyję moję, roztrzaskał mię, i wystawił mię sobie za cel.

Midt i min fred han skræmde meg, treiv meg i nakken, krasa meg, til skiva sette han meg upp.

13 Ogarnęli mię strzelcy jego; rozciął nerki moje, a nie przepuścił, i rozlał na ziemię żółć moję.

Hans pilar svirrar kringum meg; bønlaust han kløyver mine nyro, mitt gall han tømer ut på jordi.

14 Zranił mię, raną na ranę; rzucił się na mię, jako olbrzym.

Han bryt meg sund med brot på brot og stormar mot meg som ei kjempa.

15 Uszyłem wór na zsiniałą skórę moję, a oszpeciłem prochem głowę moję.

Sekk hev eg sytt um hudi mi og stukke hornet mitt i moldi.

16 Twarz moja płaczem oszpecona, a na powiekach moich jest cień śmierci.

Raudt er mitt andlit utav gråt, og myrkret tyngjer augneloki,

17 Chociaż żadnego łupiestwa niemasz w rękach moich, a modlitwa moja jest czysta. (a jeźli nie tak, )

endå mi hand er rein for vald, og bøni mi er fri for svik.

18 O ziemio! nie zakrywajże krwi mojej, a niech nie ma miejsca wołanie moje!

Løyn ikkje blodet mitt, du jord! Legg ikkje klaga mi til kvile!

19 Otoć i teraz w niebie jest świadek mój, jest świadek mój na wysokości.

Alt no mitt vitne er i himmeln, min målsmann i det høge bur.

20 O krasomówcy moi, przyjaciele moi! wylewa łzy do Boga oko moje.

Når mine vener spottar meg; til Gud eg tårut auga vender.

21 Oby się godziło wieść spór człowiekowi z Bogiem, i jako synowi człowieczemu z bliźnim swym!

Han døme millom Gud og mann og millom mannen og hans ven.

22 Bo lata zamierzone nadchodzą, a ścieszką, którą się nie wrócę, już idą.

Og ikkje mange år det vert fyrr eg gjeng burt og kjem’kje att.