مزامیر 95

1 بیایید خداوند را ستایش کنیم و در وصف صخرهٔ نجات خود، با شادی سرود بخوانیم!

Poďte, zpívejme Hospodinu, prokřikujme skále spasení našeho.

2 با شکرگزاری به حضور او بیاییم و با سرودهای شاد او را بپرستیم!

Předejděme oblíčej jeho s díkčiněním, žalmy prozpěvujme jemu.

3 زیرا خداوند، خدای عظیمی است؛ او پادشاهی است که بر همهٔ خدایان فرمان می‌راند.

Nebo Hospodin jest Bůh veliký, a král veliký nade všecky bohy,

4 اعماق زمین در دست خداوند است و بلندی و عظمت کوهها از آن او می‌باشد.

V jehož rukou základové země, a vrchové hor jeho jsou.

5 آبها و خشکی‌ها را خدا به وجود آورده و آنها به او تعلق دارند.

Jehož jest i moře, nebo on je učinil, i země, kterouž ruce jeho sformovaly.

6 بیایید در برابر خدا، سر فرود آوریم و او را عبادت کنیم. بیایید در حضور آفرینندهٔ خود زانو بزنیم.

Poďte, sklánějme se, a padněme před ním, klekejme před Hospodinem stvořitelem naším.

7 ما قوم او هستیم و او خدای ما، ما گلهٔ او هستیم و او شبان ما. امروز، اگر صدای او را می‌شنوید که می‌فرماید:

Onť jest zajisté Bůh náš, a my jsme lid pastvy jeho, a stádo rukou jeho. Dnes uslyšíte-li hlas jeho,

8 «دل خود را سخت نکنید، همان کاری که نیاکان شما در صحرای مریبا و مَسّا کردند.

Nezatvrzujte srdce svého, jako při popuzení, a v den pokušení na poušti,

9 زیرا در آنجا، نیاکان شما، صبر مرا آزمایش و امتحان کردند، با اینکه کارهای مرا دیده بودند.

Kdežto pokoušeli mne otcové vaši, zkusiliť jsou mne, a viděli skutky mé.

10 مدت چهل سال، از آنها بیزار بودم، و گفتم:”اینها قومی هستند که دلشان از من برگشته. آنها دیگر مرا اطاعت نمی‌کنند.

Za čtyřidceti let měl jsem nesnáz s národem tím, a řekl jsem: Lid tento bloudí srdcem, a nepoznali cest mých.

11 پس در خشم خود سوگند خوردم که به آسایش من هرگز راه نخواهند یافت.“»

Jimž jsem přisáhl v hněvě svém, že nevejdou v odpočinutí mé.