< مزامیر 107 >

خداوند را حمد گویید، زیرا او نیکوست و محبتش تا ابد باقی است. 1
BOOK FIFTH: Oh give thanks unto the Lord; for he is good; for unto eternity endureth his kindness.
کسانی که توسط خداوند نجات یافته‌اند به همه اعلام کنند که خداوند آنها را از دست دشمنانشان نجات داده است 2
Thus let the Lord's redeemed say, even those whom he hath redeemed from the hand of the adversary;
و آنها را از سرزمینهای بیگانه، از مشرق و مغرب، شمال و جنوب، به سرزمین خودشان بازگردانیده است. 3
And whom he hath gathered out of the [various] lands, from the east, and from the west, from the north, and from the sea.
برخی در صحرا آواره و سرگردان شدند و جای معینی برای سکونت نیافتند، 4
They wandered about in the wilderness, in the desert path; they could not find an inhabited city:
گرسنه و تشنه بودند و جانشان به لب رسیده بود. 5
Hungry and thirsty, their soul within them fainted.
آنگاه در گرفتاری خود نزد خداوند فریاد برآوردند و او ایشان را از همهٔ تنگیهایشان رهانید و ایشان را از راه راست به سرزمینی هدایت کرد که بتوانند در آن زندگی کنند. 6
Then they cried unto the Lord when they were in distress, [and] out of their afflictions he delivered them.
7
And he led them forth on the right way, that they might go to an inhabited city.
پس باید از خداوند، به سبب محبتش و کارهای بزرگی که در حق ایشان انجام داده است، تشکر کنند. 8
They [therefore] shall give thanks unto the Lord for his kindness, and [proclaim] his wonders to the children of men!
او جان تشنه و گرسنه را با نعمتهای خوب سیر می‌کند. 9
For he satisfied the longing soul, and the hungry soul he filled with good.—
آنانی که از دستورهای خدای متعال سر پیچیدند و به او اهانت کردند، اسیر و زندانی شدند و مرگ بر آنها سایه افکند. 10
Such as sit in darkness and in the shadow of death, bound in misery and [fetters of] iron; —
11
Because they have rebelled against the words of God, and have contemned the counsel of the Most High;
پشت آنها در زیر بار مشقت خم شد و سرانجام افتادند و کسی نبود که ایشان را یاری کند. 12
And he humbled with trouble their heart; they stumbled, and there was none to help;
آنگاه در گرفتاری خود نزد خداوند فریاد برآوردند و او آنها را از همه تنگیهایشان رهانید. 13
But when they cry unto the Lord when they are in distress, he saveth them out of their afflictions;
آنها را از مرگی که بر آنها سایه افکنده بود رهانید و زنجیرهای اسارت ایشان را پاره کرد. 14
He bringeth them out of darkness and the shadow of death, and teareth their bands asunder.
پس باید از خداوند، به سبب محبتش و کارهای بزرگی که در حق آنها انجام داده است، تشکر کنند. 15
They [therefore] shall give thanks unto the Lord for his kindness, and [proclaim] his wonders to the children of men!
او درهای مفرغین زندانها را می‌شکند و زنجیرهای اسارت را پاره می‌کند. 16
For he hath broken the doors of copper, and the bolts of iron hath he hewn asunder.—
افراد نادان، به سبب رفتار شرارت‌بار و آلوده به گناه خود، ضعیف و بیمار شدند، 17
Fools, because of their transgression, and because of their iniquities, are afflicted.
اشتهای خود را از دست دادند و جانشان به لب گور رسید. 18
All manner of food their soul abhorreth; and they draw near unto the gates of death;
آنگاه در این گرفتاری خود، نزد خداوند فریاد برآوردند و او ایشان را از تنگیهایشان رهایی بخشید. 19
But when they cry unto the Lord when they are in distress, he saveth them out of their afflictions.
او با کلام خود آنها را شفا بخشید و ایشان را از مرگ نجات داد. 20
He sendeth his word and healeth them, and delivereth them from their graves.
پس باید خداوند را به سبب محبتش و کارهای بزرگی که در حق ایشان انجام داده است، سپاس گویند. 21
They [therefore] shall give thanks unto the Lord for his kindness, and [proclaim] his wonders to the children of men!
باید با تقدیم قربانی از او تشکر کنند و با سرودهای شاد کارهایی را که کرده است اعلام نمایند. 22
They shall also sacrifice the sacrifices of thanksgiving, and relate his deeds with joyful song.—
برخی به کشتی سوار شده، به دریا رفتند و به کار تجارت مشغول شدند. 23
They who go down to the sea in ships, who do business on great waters; —
آنان قدرت خداوند را دیدند و کارهای شگرف او را در اعماق دریاها مشاهده نمودند. 24
These have seen the works of the Lord, and his wonders on the deep.
به امر او بادی شدید ایجاد شد و دریا را طوفانی ساخت، 25
For he spoke, and he raised the stormy wind, which lifteth up its waves.
چنانکه کشتی‌ها دستخوش امواج گردیدند و بالا و پایین می‌رفتند. سرنشینان آنها، از ترس نیمه جان شدند 26
They would mount up to heaven, they would go down to the depths: their soul was melted because of their danger.
و مثل مستان، تلوتلو خورده، گیج و سرگردان بودند. 27
They would reel to and fro, and stagger like a drunken man, and all their wisdom was exhausted.
آنگاه در این گرفتاری خود نزد خداوند فریاد برآوردند و او ایشان را از این گرفتاری رهایی بخشید. 28
And they cried unto the Lord when they were in distress, and he brought them out of their afflictions.
خداوند طوفان را آرام و امواج دریا را ساکت ساخت. 29
He calmed the storm into a whisper, and stilled were the waves of the sea.
آنها شاد شدند زیرا از خطر رهایی یافته بودند، و سرانجام به سلامت به بندر مراد خود رسیدند. 30
And they were rejoiced because they were silent: and then he guided them unto their desired haven.
پس آنها نیز باید خداوند را به سبب محبتش و کارهای بزرگی که در حق ایشان انجام داده است، سپاس گویند. 31
They [therefore] shall give thanks unto the Lord for his kindness, and [proclaim] his wonders to the children of men!
باید عظمت خداوند را در بین جماعت اسرائیل اعلام کنند و نزد بزرگان قوم، او را ستایش نمایند. 32
And they must exalt him in the congregation of the people, and in the assembly of the elders must they praise him.—
خداوند رودخانه‌ها را به خشکی مبدل ساخت و چشمه‌های آب را خشک کرد. 33
He changeth rivers into a wilderness, and water-springs into parched ground;
زمین حاصلخیز را به شوره‌زار تبدیل نمود، زیرا ساکنان آن شرور بودند. 34
A fruitful land into a salty waste, for the wickedness of those that dwell therein.
اما بار دیگر زمینهای شوره‌زار و خشک را حاصلخیز و پر از چشمه‌های آب نمود. 35
He changeth the wilderness into a pool of water, and desert land into water-springs.
گرسنگان را در آن اِسکان داد تا شهرهایشان را بسازند. 36
And there he causeth to dwell the hungry, that they may found an inhabited city;
آنها مزارع و تاکستانها ایجاد کردند، و محصول پربار به دست آوردند. 37
And they sow fields, and plant vineyards, that they may yield the fruits of the [annual] product.
خداوند آنها را برکت داده، فرزندان بسیاری به ایشان بخشید، و نگذاشت رمه‌ها و گله‌هایشان کم شوند. 38
He also blesseth them, and they multiply greatly, and he suffereth not their cattle to diminish.
هنگامی که قوم خداوند در زیر ظلم و ستم رو به نابودی می‌رفتند، 39
They were also diminished and bowed low through oppression, misfortune, and sorrow:
خداوند کسانی را که بر قومش ظلم می‌کردند خوار و ذلیل ساخت و آنها را در میان ویرانه‌ها، آواره و سرگردان کرد. 40
He [then] poureth contempt upon princes, and causeth them to wander in a pathless wilderness.
او قوم فقیر و درماندهٔ خود را از زیر بار سختیها رهانید و فرزندان و گله‌های ایشان را افزونی بخشید. 41
And he exalteth the needy from misery, and maketh [his] families like flocks.
نیکان این را دیده، شاد خواهند شد اما بدکاران خاموش خواهند شد. 42
The righteous shall see it, and rejoice; but all wickedness shall stop her mouth.
خردمندان دربارهٔ اینها فکر کنند و رحمت و محبت خداوند را به یاد داشته باشند. 43
Whoever is wise, let him observe these things, and let [all] understand the kindness of the Lord.

< مزامیر 107 >