مزامیر 104

1 ای جان من، خداوند را ستایش کن! ای یهوه، ای خدای من، تو چه عظیمی!

Благослови, душе моя, Господа. Господи Боже мой, возвеличился еси зело: во исповедание и в велелепоту облеклся еси:

2 تو خود را با عزت و جلال آراسته و خویشتن را با نور پوشانیده‌ای. آسمان را مثل خیمه گسترانیده‌ای

одеяйся светом яко ризою, простираяй небо яко кожу:

3 و خانهٔ خود را بر آبهای آن بنا کرده‌ای. ابرها را ارابه خود نموده‌ای و بر بالهای باد می‌رانی.

покрываяй водами превыспренняя Своя, полагаяй облаки на восхождение Свое, ходяй на крилу ветреню:

4 بادها فرستادگان تو هستند و شعله‌های آتش خدمتگزاران تو.

творяй ангелы Своя духи, и слуги Своя пламень огненный:

5 ای خداوند، تو زمین را بر اساسش استوار کردی تا هرگز از مسیرش منحرف نشود.

основаяй землю на тверди ея: не преклонится в век века.

6 دریاها همچون ردایی آن را در برگرفت و آب دریاها کوهها را پوشاند.

Бездна яко риза одеяние ея, на горах станут воды:

7 اما آبها از هیبت صدای تو گریختند و پراکنده شدند.

от запрещения Твоего побегнут, от гласа грома Твоего убоятся.

8 به فراز کوهها برآمدند و به دشتها سرازیر شده، به مکانی که برای آنها ساخته بودی، جاری شدند.

Восходят горы, и низходят поля, в место еже основал еси им.

9 برای دریاها حدی تعیین نموده‌ای تا از آنها نگذرند و زمین را دوباره نپوشانند.

Предел положил еси, егоже не прейдут, ниже обратятся покрыти землю.

10 در دره‌ها، چشمه‌ها به وجود آورده‌ای تا آب آنها در کوهپایه‌ها جاری شود.

Посылаяй источники в дебрех, посреде гор пройдут воды.

11 تمام حیوانات صحرا از این چشمه‌ها آب می‌نوشند و گورخرها تشنگی خود را برطرف می‌سازند.

Напаяют вся звери селныя, ждут онагри в жажду свою.

12 پرندگان بر شاخه‌های درختان لانه می‌سازند و آواز می‌خوانند.

На тых птицы небесныя привитают: от среды камения дадят глас.

13 از آسمان بر کوهها باران می‌بارانی و زمین از نعمتهای گوناگون تو پر می‌شود.

Напаяяй горы от превыспренних Своих: от плода дел Твоих насытится земля.

14 تو علف را برای خوراک چارپایان، و گیاهان را برای استفاده انسان، از زمین می‌رویانی.

Прозябаяй траву скотом, и злак на службу человеком, извести хлеб от земли:

15 تا دل انسان از شراب شاد گردد، روغن روی او را شاداب سازد و نان به جان او نیرو بخشد.

и вино веселит сердце человека, умастити лице елеем: и хлеб сердце человека укрепит.

16 درختان سرو لبنان که تو ای خداوند، آنها را کاشته‌ای سبز و خرمند.

Насытятся древа польская, кедри Ливанстии, ихже еси насадил:

17 مرغان هوا در درختان سرو لانه می‌سازند و لک‌لک‌ها بر شاخه‌های درختان صنوبر.

тамо птицы вогнездятся, еродиево жилище предводителствует ими.

18 کوههای بلند، چراگاه بزهای کوهی است و صخره‌ها، پناهگاه خرگوشان.

Горы высокия еленем, камень прибежище заяцем.

19 ماه را برای تعیین ماههای سال آفریدی و آفتاب را برای تعیین روزها.

Сотворил есть луну во времена: солнце позна запад свой.

20 به فرمان تو شب می‌شود. در تاریکی شب همهٔ حیوانات وحشی از لانه‌های خود بیرون می‌آیند.

Положил еси тму, и бысть нощь, в нейже пройдут вси зверие дубравнии,

21 شیربچگان برای شکار غرش می‌کنند و روزی خود را از خدا می‌خواهند.

скимни рыкающии восхитити и взыскати от Бога пищу себе.

22 هنگامی که آفتاب طلوع می‌کند، آنها به لانه‌های خود برمی‌گردند و می‌خوابند.

Возсия солнце, и собрашася, и в ложах своих лягут.

23 آنگاه انسانها برای کسب معاش، از خانه بیرون می‌روند و تا شامگاه کار می‌کنند.

Изыдет человек на дело свое и на делание свое до вечера.

24 خداوندا، کارهای دست تو چه بسیارند. همه آنها را از روی حکمت انجام داده‌ای. زمین از مخلوقات تو پر است.

Яко возвеличишася дела Твоя, Господи: вся премудростию сотворил еси: исполнися земля твари Твоея.

25 در دریاهای بزرگی که آفریده‌ای جانوران بزرگ و کوچک به فراوانی یافت می‌شوند.

Сие море великое и пространное: тамо гади, ихже несть числа, животная малая с великими:

26 کشتیها بر روی آب می‌روند، و لِویاتان، که تو برای بازی در دریا ساختی، در آن بازی می‌کند.

тамо корабли преплавают, змий сей, егоже создал еси ругатися ему.

27 تمام مخلوقات تو منتظرند تا تو روزی‌شان را به آنها بدهی.

Вся к Тебе чают, дати пищу им во благо время.

28 تو دست خود را باز می‌کنی، به آنها روزی می‌دهی و آنها را با چیزهای نیکو سیر می‌کنی.

Давшу Тебе им, соберут: отверзшу Тебе руку, всяческая исполнятся благости:

29 هنگامی که روی خود را از آنها برمی‌گردانی مضطرب می‌شوند؛ و وقتی جان آنها را می‌گیری، می‌میرند و به خاکی که از آن ساخته شده‌اند، برمی‌گردند.

отвращшу же Тебе лице, возмятутся: отимеши дух их, и изчезнут и в персть свою возвратятся:

30 اما زمانی که به مخلوقات جان می‌بخشی، زنده می‌شوند و به زمین طراوت می‌بخشند.

послеши духа Твоего, и созиждутся, и обновиши лице земли.

31 شکوه و عظمت خداوند جاودانی است و او از آنچه آفریده است خشنود می‌باشد.

Буди слава Господня во веки: возвеселится Господь о делех Своих:

32 خداوند به زمین نگاه می‌کند و زمین می‌لرزد؛ کوهها را لمس می‌نماید و دود از آنها بلند می‌شود.

призираяй на землю и творяй ю трястися: прикасаяйся горам, и дымятся.

33 تا زنده‌ام، خداوند را با سرود، پرستش خواهم کرد و تا وجود دارم او را ستایش خواهم نمود.

Воспою Господеви в животе моем, пою Богу моему, дондеже есмь:

34 باشد که او از تفکرات من خشنود شود، زیرا او سرچشمه همهٔ خوشیهای من است.

да усладится Ему беседа моя, аз же возвеселюся о Господе.

35 باشد که همهٔ گناهکاران نابود شوند و بدکاران دیگر وجود نداشته باشند. ای جان من، خداوند را ستایش کن! سپاس بر خداوند!

Да изчезнут грешницы от земли, и беззаконницы, якоже не быти им. Благослови, душе моя, Господа.