مزامیر 104

1 ای جان من، خداوند را ستایش کن! ای یهوه، ای خدای من، تو چه عظیمی!

Dobrořeč duše má Hospodinu. Hospodine Bože můj, velmi jsi veliký, velebnost a krásu jsi oblékl.

2 تو خود را با عزت و جلال آراسته و خویشتن را با نور پوشانیده‌ای. آسمان را مثل خیمه گسترانیده‌ای

Přioděls se světlem jako rouchem, roztáhls nebesa jako kortýnu.

3 و خانهٔ خود را بر آبهای آن بنا کرده‌ای. ابرها را ارابه خود نموده‌ای و بر بالهای باد می‌رانی.

Kterýž sklenul na vodách paláce své, kterýž užívá hustých oblaků místo vozů, a vznáší se na peří větrovém.

4 بادها فرستادگان تو هستند و شعله‌های آتش خدمتگزاران تو.

Kterýž činí posly své duchy, služebníky své oheň plápolající.

5 ای خداوند، تو زمین را بر اساسش استوار کردی تا هرگز از مسیرش منحرف نشود.

Založil zemi na sloupích jejich, tak že se nepohne na věky věků.

6 دریاها همچون ردایی آن را در برگرفت و آب دریاها کوهها را پوشاند.

Propastí jako rouchem byl jsi ji přioděl, i nad horami stály vody.

7 اما آبها از هیبت صدای تو گریختند و پراکنده شدند.

K žehrání tvému rozběhly se, před hřmotem hromu tvého pospíšily,

8 به فراز کوهها برآمدند و به دشتها سرازیر شده، به مکانی که برای آنها ساخته بودی، جاری شدند.

(Vystoupily hory, snížilo se údolí), na místo, kteréž jsi jim založil.

9 برای دریاها حدی تعیین نموده‌ای تا از آنها نگذرند و زمین را دوباره نپوشانند.

Meze jsi položil, aby jich nepřestupovaly, ani se navracovaly k přikrývání země.

10 در دره‌ها، چشمه‌ها به وجود آورده‌ای تا آب آنها در کوهپایه‌ها جاری شود.

Kterýž vypouštíš potoky přes údolé, aby tekli mezi horami,

11 تمام حیوانات صحرا از این چشمه‌ها آب می‌نوشند و گورخرها تشنگی خود را برطرف می‌سازند.

A nápoj dávali všechněm živočichům polním. Tuť uhašují oslové divocí žízeň svou.

12 پرندگان بر شاخه‌های درختان لانه می‌سازند و آواز می‌خوانند.

Při nich hnízdí se ptactvo nebeské, a z prostřed ratolestí hlas svůj vydává.

13 از آسمان بر کوهها باران می‌بارانی و زمین از نعمتهای گوناگون تو پر می‌شود.

Kterýž svlažuješ hory z výsostí svých, aby ovocem činů tvých sytila se země.

14 تو علف را برای خوراک چارپایان، و گیاهان را برای استفاده انسان، از زمین می‌رویانی.

Dáváš, aby rostla tráva dobytku, a bylina ku potřebě člověku, abys tak vyvodil chléb z země,

15 تا دل انسان از شراب شاد گردد، روغن روی او را شاداب سازد و نان به جان او نیرو بخشد.

A víno, jenž obveseluje srdce člověka. Činí, aby se stkvěla tvář od oleje, ano i pokrmem zdržuje život lidský.

16 درختان سرو لبنان که تو ای خداوند، آنها را کاشته‌ای سبز و خرمند.

Nasyceno bývá i dříví Hospodinovo, cedrové Libánští, kteréž štípil.

17 مرغان هوا در درختان سرو لانه می‌سازند و لک‌لک‌ها بر شاخه‌های درختان صنوبر.

Na nichž se ptáci hnízdí, i čáp příbytek svůj má na jedlí.

18 کوههای بلند، چراگاه بزهای کوهی است و صخره‌ها، پناهگاه خرگوشان.

Hory vysoké jsou kamsíků, skály útočiště králíků.

19 ماه را برای تعیین ماههای سال آفریدی و آفتاب را برای تعیین روزها.

Učinil měsíc k jistým časům, a slunce zná západ svůj.

20 به فرمان تو شب می‌شود. در تاریکی شب همهٔ حیوانات وحشی از لانه‌های خود بیرون می‌آیند.

Uvodíš tmu, a bývá noc, v níž vybíhají všickni živočichové lesní:

21 شیربچگان برای شکار غرش می‌کنند و روزی خود را از خدا می‌خواهند.

Lvíčata řvoucí po loupeži, aby hledali od Boha silného pokrmu svého.

22 هنگامی که آفتاب طلوع می‌کند، آنها به لانه‌های خود برمی‌گردند و می‌خوابند.

Když slunce vychází, zase shromažďují se, a v doupatech svých se ukládají.

23 آنگاه انسانها برای کسب معاش، از خانه بیرون می‌روند و تا شامگاه کار می‌کنند.

Člověk vychází ku práci své, a k dílu svému až do večera.

24 خداوندا، کارهای دست تو چه بسیارند. همه آنها را از روی حکمت انجام داده‌ای. زمین از مخلوقات تو پر است.

Jak mnozí a velicí jsou skutkové tvoji, Hospodine! Všeckys je moudře učinil, plná jest země bohatství tvého.

25 در دریاهای بزرگی که آفریده‌ای جانوران بزرگ و کوچک به فراوانی یافت می‌شوند.

V moři pak velikém a přeširokém, tamť jsou hmyzové nesčíslní, a živočichové malí i velicí.

26 کشتیها بر روی آب می‌روند، و لِویاتان، که تو برای بازی در دریا ساختی، در آن بازی می‌کند.

Tuť bárky přecházejí i velryb, kteréhož jsi stvořil, aby v něm hrál.

27 تمام مخلوقات تو منتظرند تا تو روزی‌شان را به آنها بدهی.

Všecko to na tě očekává, abys jim dával pokrm časem svým.

28 تو دست خود را باز می‌کنی، به آنها روزی می‌دهی و آنها را با چیزهای نیکو سیر می‌کنی.

Když jim dáváš, sbírají; když otvíráš ruku svou, nasyceni bývají dobrými věcmi.

29 هنگامی که روی خود را از آنها برمی‌گردانی مضطرب می‌شوند؛ و وقتی جان آنها را می‌گیری، می‌میرند و به خاکی که از آن ساخته شده‌اند، برمی‌گردند.

Když skrýváš tvář svou, rmoutí se; když odjímáš ducha jejich, hynou, a v prach svůj se navracejí.

30 اما زمانی که به مخلوقات جان می‌بخشی، زنده می‌شوند و به زمین طراوت می‌بخشند.

Vysíláš ducha svého, a zase stvořeni bývají, a obnovuješ tvář země.

31 شکوه و عظمت خداوند جاودانی است و او از آنچه آفریده است خشنود می‌باشد.

Budiž sláva Hospodinova na věky, rozveselujž se Hospodin v skutcích svých.

32 خداوند به زمین نگاه می‌کند و زمین می‌لرزد؛ کوهها را لمس می‌نماید و دود از آنها بلند می‌شود.

On když pohledí na zemi, anať se třese; když se dotkne hor, anť se kouří.

33 تا زنده‌ام، خداوند را با سرود، پرستش خواهم کرد و تا وجود دارم او را ستایش خواهم نمود.

Zpívati budu Hospodinu, dokudž jsem živ; žalmy Bohu svému zpívati budu, pokudž mne stává.

34 باشد که او از تفکرات من خشنود شود، زیرا او سرچشمه همهٔ خوشیهای من است.

Libé bude přemyšlování mé o něm, jáť rozveselím se v Hospodinu.

35 باشد که همهٔ گناهکاران نابود شوند و بدکاران دیگر وجود نداشته باشند. ای جان من، خداوند را ستایش کن! سپاس بر خداوند!

Ó by hříšníci vyhynuli z země, a bezbožných aby již nebylo. Dobrořeč duše má Hospodinu. Halelujah.