< ایوب 30 >
ولی اکنون کسانی که از من جوانترند مرا مسخره میکنند، در حالی که من عار داشتم پدرانشان را حتی جزو سگهای گلهام بدانم؛ | 1 |
Men no er eg til spott for deim som yngre er av år enn eg; eg deira feder ikkje fann verdige plass hjå gjætarhunden.
نیروی بازوانشان برای من چه فایدهای دارد، زیرا رمقی در آنها باقی نمانده است. | 2 |
Magtlause er og deira hender, og deira saft og kraft er burte;
از شدت گرسنگی لاغر و بیتاب شده، سر به بیابان خشک و متروک مینهادند. | 3 |
Dei magre er av naud og svolt, dei gneg i turre øydemarki som alt i går var reine audni,
در میان بوتهها علفشوره میچیدند، و ریشۀ شورگیاه را میخورند. | 4 |
og plukkar melde millom kjørri og hev til føda einerot.
چون مردم آنها را مانند یک دزد با داد و قال از میان خود رانده بودند. | 5 |
Frå folket vert dei jaga burt, fær tjuvemann slengt etter seg.
پس آنها مجبور شدند در سراشیبی کوهها ساکن شوند، در میان صخرهها و حفرههای زمین. | 6 |
Dei gøymer seg i fæle gil, i holor uti jord og fjell;
در بیابانها عرعر میکردند و زیر بوتهها میلولیدند. | 7 |
og millom buskor skrålar dei og samlast under netlerunnar;
آنها احمقانی بینام و نشانند که از سرزمین خود طرد شدهاند. | 8 |
ei ætt av dårar og namnlause som ein helst piskar ut or landet.
و حال فرزندان ایشان مرا به باد ریشخند گرفتهاند و من بازیچهٔ دست آنها شدهام. | 9 |
No er eg slengjestev for deim, eit ordtak hev for deim eg vorte.
از من کراهت دارند و نزدیکم نمیآیند. از تف انداختن به صورتم ابایی ندارند. | 10 |
Dei styggjest ved meg, held seg burte og sparer ei å sputta på meg.
خدا مرا ذلیل و ناتوان ساخته است، پس آنها هر چه دلشان میخواهد با من میکنند. | 11 |
Utan all blygd dei krenkjer meg, hiv av kvart band framfor mi åsyn.
این اراذل و اوباش از هر سو به من حمله میکنند و سر راهم دام میگذارند. | 12 |
Eit utjo reiser seg til høgre, dei spenner mine føter burt, og legg ulukke-vegar mot meg.
راه مرا میبندند و دست به هر کاری میزنند تا مرا از پای درآورند. آنها میدانند که من بییار و یاورم. | 13 |
Og stigen min den bryt dei upp og hjelper til med mi ulukka, dei som er hjelpelause sjølv.
ناگهان بر من هجوم میآورند و وقتی که میبینند به زمین افتادهام بر سرم میریزند. | 14 |
Som gjenom vide murbrot kjem dei, velter seg fram med bråk og brak.
در ترس و وحشت به سر میبرم. آبروی من رفته است و سعادتم مانند ابر ناپدید شده است. | 15 |
Imot meg vender rædslor seg, mi æra elter dei som stormen, mi velferd kvarv som lette sky.
دیگر رمقی در بدنم نمانده و تسکینی برای رنجهایم نیست. | 16 |
No jamrar seg mi sjæl i meg; usæle dagar held meg fast.
شبانگاه دردی شدید تمام استخوانهایم را فرا میگیرد و لحظهای آرامم نمیگذارد. | 17 |
Natti gneg mine knokar av meg, min verk, mi pina aldri søv.
خدا با دست قوی یقۀ پیراهنم را سخت گرفته است. | 18 |
Ved allmagt vert min klædnad vanstelt, heng tett som skjortekragen kring meg.
خدا مرا به گل و لجن کشیده و به خاک نشانده است. | 19 |
Han kasta meg i skarnet ned; og eg ser ut som mold og oska.
ای خدا، نزد تو فریاد برمیآورم، ولی به من جواب نمیدهی. در حضورت میایستم، اما نگاهم نمیکنی. | 20 |
Eg skrik til deg, du svarar ikkje, eg stend der, og du stirer på meg.
نسبت به من بیرحم شدهای و با تمام قدرت آزارم میدهی. | 21 |
Hard hev du vorte imot meg, du stri’r mot meg med veldug hand.
مرا به میان گردباد میاندازی و در مسیر طوفان قرار میدهی. | 22 |
Du let meg fara burt i stormen, du let meg tynast i hans brus.
میدانم مرا به دیار مرگ که برای همۀ زندگان مقرر است، میفرستی. | 23 |
Eg veit du fører meg til dauden, der alt som liver samlast lyt.
چرا به کسی که خرد شده است و کاری جز التماس کردن، از او برنمیآید، حمله میکنی؟ | 24 |
Kven kavar ikkje når han søkk? Kven ropar ikkje ut i fåren?
آیا من برای آنانی که در زحمت بودند گریه نمیکردم؟ آیا برای نیازمندان غصه نمیخوردم؟ | 25 |
Gret eg’kje sjølv med den fortrykte, og syrgde yver fatigmann?
با وجود این به پاس خوبی، بدی نصیبم شد و به جای نور، تاریکی به سراغم آمد. | 26 |
Eg vona godt, men det kom vondt, eg venta ljos, men myrker kom.
دلم آشفته است و آرام و قرار ندارد. امواج مصیبت مرا فرا گرفتهاند. | 27 |
Det kokar allstødt i mitt indre, ulukkedagen møter meg.
تاریکی وجودم را تسخیر کرده و از شدت غم به این سو و آن سو میروم و قرار ندارم. در میان جماعت میایستم و با التماس کمک میطلبم. | 28 |
Svart gjeng eg kring, men ikkje solbrend, eg ris i flokken, skrik um hjelp.
نالههایم به فریاد شغال و جغد میماند. | 29 |
Bror åt sjakalar hev eg vorte, til strussar eg ein frende er.
پوست بدنم سیاه شده، و کنده میشود. استخوانهایم از شدت تب میسوزد. | 30 |
Mi hud er svart og flaknar av; det brenn i mine bein av hite.
نوای شادِ چنگِ من، به نوحهگری مبدل شده و از نی من نالههای جانگداز به گوش میرسد. | 31 |
Min cither hev eg bytt i sorg, og fløyta mi med gråtar-mål.