< ایوب 30 >

ولی اکنون کسانی که از من جوانترند مرا مسخره می‌کنند، در حالی که من عار داشتم پدرانشان را حتی جزو سگهای گله‌ام بدانم؛ 1
Men no er eg til spott for deim som yngre er av år enn eg; eg deira feder ikkje fann verdige plass hjå gjætarhunden.
نیروی بازوانشان برای من چه فایده‌ای دارد، زیرا رمقی در آنها باقی نمانده است. 2
Magtlause er og deira hender, og deira saft og kraft er burte;
از شدت گرسنگی لاغر و بیتاب شده، سر به بیابان خشک و متروک می‌نهادند. 3
Dei magre er av naud og svolt, dei gneg i turre øydemarki som alt i går var reine audni,
در میان بوته‌ها علف‌شوره می‌چیدند، و ریشۀ شورگیاه را می‌خورند. 4
og plukkar melde millom kjørri og hev til føda einerot.
چون مردم آنها را مانند یک دزد با داد و قال از میان خود رانده بودند. 5
Frå folket vert dei jaga burt, fær tjuvemann slengt etter seg.
پس آنها مجبور شدند در سراشیبی کوهها ساکن شوند، در میان صخره‌ها و حفره‌های زمین. 6
Dei gøymer seg i fæle gil, i holor uti jord og fjell;
در بیابانها عرعر می‌کردند و زیر بوته‌ها می‌لولیدند. 7
og millom buskor skrålar dei og samlast under netlerunnar;
آنها احمقانی بی‌نام و نشانند که از سرزمین خود طرد شده‌اند. 8
ei ætt av dårar og namnlause som ein helst piskar ut or landet.
و حال فرزندان ایشان مرا به باد ریشخند گرفته‌اند و من بازیچهٔ دست آنها شده‌ام. 9
No er eg slengjestev for deim, eit ordtak hev for deim eg vorte.
از من کراهت دارند و نزدیکم نمی‌آیند. از تف انداختن به صورتم ابایی ندارند. 10
Dei styggjest ved meg, held seg burte og sparer ei å sputta på meg.
خدا مرا ذلیل و ناتوان ساخته است، پس آنها هر چه دلشان می‌خواهد با من می‌کنند. 11
Utan all blygd dei krenkjer meg, hiv av kvart band framfor mi åsyn.
این اراذل و اوباش از هر سو به من حمله می‌کنند و سر راهم دام می‌گذارند. 12
Eit utjo reiser seg til høgre, dei spenner mine føter burt, og legg ulukke-vegar mot meg.
راه مرا می‌بندند و دست به هر کاری می‌زنند تا مرا از پای درآورند. آنها می‌دانند که من بی‌یار و یاورم. 13
Og stigen min den bryt dei upp og hjelper til med mi ulukka, dei som er hjelpelause sjølv.
ناگهان بر من هجوم می‌آورند و وقتی که می‌بینند به زمین افتاده‌ام بر سرم می‌ریزند. 14
Som gjenom vide murbrot kjem dei, velter seg fram med bråk og brak.
در ترس و وحشت به سر می‌برم. آبروی من رفته است و سعادتم مانند ابر ناپدید شده است. 15
Imot meg vender rædslor seg, mi æra elter dei som stormen, mi velferd kvarv som lette sky.
دیگر رمقی در بدنم نمانده و تسکینی برای رنجهایم نیست. 16
No jamrar seg mi sjæl i meg; usæle dagar held meg fast.
شبانگاه دردی شدید تمام استخوانهایم را فرا می‌گیرد و لحظه‌ای آرامم نمی‌گذارد. 17
Natti gneg mine knokar av meg, min verk, mi pina aldri søv.
خدا با دست قوی یقۀ پیراهنم را سخت گرفته است. 18
Ved allmagt vert min klædnad vanstelt, heng tett som skjortekragen kring meg.
خدا مرا به گل و لجن کشیده و به خاک نشانده است. 19
Han kasta meg i skarnet ned; og eg ser ut som mold og oska.
ای خدا، نزد تو فریاد برمی‌آورم، ولی به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، اما نگاهم نمی‌کنی. 20
Eg skrik til deg, du svarar ikkje, eg stend der, og du stirer på meg.
نسبت به من بی‌رحم شده‌ای و با تمام قدرت آزارم می‌دهی. 21
Hard hev du vorte imot meg, du stri’r mot meg med veldug hand.
مرا به میان گردباد می‌اندازی و در مسیر طوفان قرار می‌دهی. 22
Du let meg fara burt i stormen, du let meg tynast i hans brus.
می‌دانم مرا به دیار مرگ که برای همۀ زندگان مقرر است، می‌فرستی. 23
Eg veit du fører meg til dauden, der alt som liver samlast lyt.
چرا به کسی که خرد شده است و کاری جز التماس کردن، از او برنمی‌آید، حمله می‌کنی؟ 24
Kven kavar ikkje når han søkk? Kven ropar ikkje ut i fåren?
آیا من برای آنانی که در زحمت بودند گریه نمی‌کردم؟ آیا برای نیازمندان غصه نمی‌خوردم؟ 25
Gret eg’kje sjølv med den fortrykte, og syrgde yver fatigmann?
با وجود این به پاس خوبی، بدی نصیبم شد و به جای نور، تاریکی به سراغم آمد. 26
Eg vona godt, men det kom vondt, eg venta ljos, men myrker kom.
دلم آشفته است و آرام و قرار ندارد. امواج مصیبت مرا فرا گرفته‌اند. 27
Det kokar allstødt i mitt indre, ulukkedagen møter meg.
تاریکی وجودم را تسخیر کرده و از شدت غم به این سو و آن سو می‌روم و قرار ندارم. در میان جماعت می‌ایستم و با التماس کمک می‌طلبم. 28
Svart gjeng eg kring, men ikkje solbrend, eg ris i flokken, skrik um hjelp.
ناله‌هایم به فریاد شغال و جغد می‌ماند. 29
Bror åt sjakalar hev eg vorte, til strussar eg ein frende er.
پوست بدنم سیاه شده، و کنده می‌شود. استخوانهایم از شدت تب می‌سوزد. 30
Mi hud er svart og flaknar av; det brenn i mine bein av hite.
نوای شادِ چنگِ من، به نوحه‌گری مبدل شده و از نی من ناله‌های جانگداز به گوش می‌رسد. 31
Min cither hev eg bytt i sorg, og fløyta mi med gråtar-mål.

< ایوب 30 >