ایوب 14

1 انسان چقدر ناتوان است. عمرش کوتاه و پر از زحمت است.

“El hombre, nacido de mujer, vive corto tiempo, y se harta de miserias.

2 مثل گل، لحظه‌ای می‌شکفد و زود پژمرده می‌شود و همچون سایهٔ ابری که در حرکت است به سرعت ناپدید می‌گردد.

Brota como una flor, y se marchita, huye como la sombra, y no tiene permanencia.

3 ای خدا، آیا با انسانهای ضعیف بایستی اینچنین سختگیری کنی و از آنها بخواهی تا حساب پس دهند؟

¿Sobre un tal abres Tú los ojos, y me citas a juicio contigo?

4 چطور انتظار داری از یک چیز کثیف چیز پاکی بیرون آید؟

¡Oh, si se pudiera sacar cosa limpia de lo inmundo! Nadie lo puede.

5 روزهای عمر او را از پیش تعیین کرده‌ای و او قادر نیست آن را تغییر دهد.

Ya que Tú has determinado los días (del hombre) y fijado el número de sus meses; le señalaste un término que no puede traspasar;

6 پس نگاه غضب‌آلود خود را از وی برگردان و او را به حال خود بگذار تا پیش از آنکه بمیرد چند صباحی در آرامش زندگی کند.

aparta de él tu mirada para que repose, hasta que, como el jornalero cumpla sus días.

7 برای درخت امیدی هست، چون اگر بریده شود باز سبز می‌شود و شاخه‌های تر و تازه می‌رویاند.

El árbol tiene esperanza; siendo cortado, no deja de retoñar, y no cesan sus renuevos.

8 اگر ریشه‌هایش در زمین فرسوده شود و کنده‌اش بپوسد، باز مانند نهال تازه نشانده‌ای به مجرد رسیدن آب از نو جوانه زده، شکوفه می‌آورد.

Aun cuando envejeciere su raíz en la tierra, y haya muerto en el polvo su tronco,

9

sintiendo el agua retoña, y echa ramas como planta (nueva).

10 ولی وقتی انسان می‌میرد، رمقی در او باقی نمی‌ماند. دم آخر را برمی‌آورد و اثری از او باقی نمی‌ماند.

EI hombre si muere, queda postrado; si expira, ¿dónde va a parar?

11 همان‌طور که آب دریا بخار می‌گردد و آب رودخانه در خشکسالی ناپدید می‌شود، همچنان انسان برای همیشه بخواب می‌رود و تا نیست شدن آسمانها دیگر برنمی‌خیزد و کسی او را بیدار نمی‌کند.

Como las aguas del lago se están evaporando y el río se agota y se seca,

12

así el hombre cuando se acuesta no se levanta más. No despertará, hasta que se hayan consumido los cielos; ni se levantará de su sueño.

13 ای کاش مرا تا زمانی که خشمگین هستی در کنار مردگان پنهان می‌کردی و پس از آن دوباره به یاد می‌آوردی. (Sheol h7585)

¡Ojalá me escondieras en el scheol, para ocultarme hasta que pase tu ira; y me fijases un plazo para acordarte de mí! (Sheol h7585)

14 وقتی انسان بمیرد، آیا دوباره زنده می‌شود؟ من در تمام روزهای سخت زندگی در انتظار مرگ و خلاصی خود خواهم بود.

Muerto el hombre ¿podrá volver a vivir? entonces todos los días de mi milicia esperaría la hora de mi relevo.

15 آنگاه تو مرا صدا خواهی کرد و من جواب خواهم داد؛ و تو مشتاق این مخلوق خود خواهی شد.

Entonces respondería a tu llamado, y Tú amarías la obra de tus manos.

16 مواظب قدمهایم خواهی بود و گناهانم را از نظر دور خواهی داشت.

Pero ahora cuentas mis pasos, tienes el ojo abierto sobre mi pecado.

17 تو خطاهای مرا خواهی پوشاند و گناهانم را پاک خواهی نمود.

Sellada está en una bolsa mi delito, y tienes encerrada mi iniquidad.

18 کوهها فرسوده و ناپدید می‌شوند. آب، سنگها را خرد می‌کند و به صورت شن درمی‌آورد. سیلابها خاک زمین را می‌شوید و با خود می‌برد. به همین گونه تو امید انسان را باطل می‌سازی.

Como un monte se deshace cayendo, y la peña se traslada de su lugar;

19

y como el agua cava las piedras, y sus inundaciones se llevan el polvo de la tierra, desbaratas Tú la esperanza del hombre.

20 او را از توان می‌اندازی و پیر و فرتوت به کام مرگ می‌فرستی.

Prevaleces contra él por siempre, y así desaparece; desfiguras su rostro, y lo eliminas.

21 اگر پسرانش به عزت و افتخار برسند او از آنها اطلاع نخواهد داشت و اگر به ذلت و خواری بیفتند از آن نیز بی‌خبر خواهد بود.

Sean honrados sus hijos, él no lo sabe; o sean abatidos, él no se da cuenta de ello.

22 نصیب انسان فقط اندوه و درد است.

Solo siente los propios dolores, solo por sí misma se aflige su alma.”