< ایوب 10 >

از زندگی بیزارم. پس بگذارید زبان به شکایت گشوده، از تلخی جانم سخن بگویم. 1
Mi sjæl er leid av livet mitt, eg gjev mi klaga lause taumar, vil tala i min såre hugverk.
ای خدا مرا محکوم نکن؛ فقط به من بگو چه کرده‌ام که با من چنین می‌کنی؟ 2
Til Gud eg segjer: «Døm meg ikkje; seg kvifor du imot meg strider!
آیا به نظر تو این درست است که به من ظلم روا داری و انسانی را که خود آفریده‌ای ذلیل سازی و شادی و خوشبختی را نصیب بدکاران بگردانی؟ 3
Finn du det godt å gjera vald, og øyda upp ditt eige verk, men lysa yver gudlaust råd?
آیا چشمان تو مانند چشمان انسان است؟ آیا فقط چیزهایی را می‌بینی که مردم می‌بینند؟ 4
Er auga ditt av kjøt og blod? Ser du som menneskje plar sjå?
آیا عمر تو به درازای عمر انسان است؟ آیا روزهای زندگی‌ات آنقدر کوتاه است 5
Er dine dagar mennesk-dagar? Er dine år lik mannsens år?
که باید هر چه زودتر خطاهایم را بجویی، و گناهانم را جستجو کنی؟ 6
Med di mitt brot du leitar upp, og granskar etter syndi mi,
هرچند می‌دانی که تقصیرکار نیستم، و کسی نیست که بتواند مرا از دست تو نجات دهد؟ 7
endå du veit eg er uskuldig, og ingen bergar or di hand.
دستهای تو بود که مرا سرشت و اکنون همان دستهاست که مرا نابود می‌کند. 8
Di hand hev skapt og dana meg fullt ut, og no vil du meg tyna?
به یاد آور که مرا از خاک به وجود آوردی؛ آیا به این زودی مرا به خاک برمی‌گردانی؟ 9
Hugs på, du forma meg som leir; no gjer du atter meg til mold!
به پدرم قدرت بخشیدی تا مرا تولید نماید و گذاشتی در رحم مادرم رشد کنم. 10
Som mjølk du let meg renna ut og let meg stivna liksom ost;
پوست و گوشت به من دادی و استخوانها و رگ و پی‌ام را به هم بافتی. 11
Du klædde meg med hud og kjøt, fleitta bein og senar saman.
تو بودی که به من حیات بخشیدی و محبتت را نصیب من کردی. زندگی من در دستان تو محفوظ است. 12
Du gav meg både liv og miskunn, og verna um mitt andedrag.
با وجود این، انگیزه واقعی تو این بوده که 13
Men dette du i hjarta gøymde, eg veit det var i din tanke;
مرا تحت نظر داشته باشی تا اگر مرتکب گناهی شدم از بخشیدنم امتناع ورزی. 14
Du vakta på meg um eg synda; du gav meg ikkje til mitt brot;
وای بر من اگر گناهی مرتکب شوم. اما حتی اگر بی‌گناه باشم نمی‌توانم سرم را بلند کنم چون پر از شرمساری و فلاکت هستم! 15
um eg var skuldig, usæl eg! Um skuldfri, tord’ eg ei meg briska, av skjemsla mett, med naud for augom;
حتی اگر سرم را بلند کنم تو مانند شیر مرا شکار می‌کنی و قدرت مهیب خود را علیه من به نمایش می‌گذاری. 16
For då du jaga meg som løva og let meg atter under sjå,
پیوسته علیه من شاهد می‌آوری؛ هر لحظه بر خشم خود نسبت به من می‌افزایی و نیروهای تازه نفس برای مبارزه با من می‌فرستی. 17
du førde nye vitne mot meg og harmast endå meir på meg og sende mot meg her på her.
چرا گذاشتی به دنیا بیایم؟ ای کاش قبل از اینکه چشمی مرا می‌دید، جان می‌دادم. 18
Kvi drog du meg or morsliv fram? Kvi fekk eg ikkje usedd døy,
انگار هرگز وجود نداشته‌ام و از رحم مادر به گور می‌رفتم. 19
lik ein som aldri til hev vore, og vart i grav frå morsliv lagt?
آیا نمی‌بینی که دیگر چیزی از عمرم باقی نمانده است؟ پس دیگر تنهایم بگذار. بگذار دمی استراحت کنم. 20
Er ikkje mine dagar få? Haldt upp! Slepp meg, so eg litt glad kann verta,
به‌زودی می‌روم و دیگر باز نمی‌گردم. به سرزمینی می‌روم که سرد و تاریک است 21
fyrr eg gjeng burt, og kjem’kje att, til myrkre land med daudeskugge,
به سرزمین ظلمت و پریشانی، به جایی که خود نور هم تاریکی است. 22
eit land so myrkt som svarte natti, med daudeskugge og vanskipnad, der dagsljoset er som myrke natt!»»

< ایوب 10 >