ایّوب 29

۱ 1 و ایوب باز مثل خود را آورده، گفت:

And Job continued and said in his parable,

۲ 2 «کاش که من مثل ماههای پیش می‌بودم و مثل روزهایی که خدا مرا در آنها نگاه می‌داشت.

Oh that I were as in months past, wherein God preserved me!

۳ 3 هنگامی که چراغ او بر سر من می‌تابید، و با نور او به تاریکی راه می‌رفتم.

As when his lamp shone over my head; when by his light I walked through darkness.

۴ 4 چنانکه در روزهای کامرانی خود می‌بودم، هنگامی که سر خدا بر خیمه من می‌ماند.

[As] when I steadfastly pursued my ways, when God took care of my house.

۵ 5 وقتی که قادر مطلق هنوز با من می‌بود، و فرزندانم به اطراف من می‌بودند.

When I was very fruitful, and my children were about me;

۶ 6 حینی که قدمهای خود را باکره می‌شستم و صخره، نهرهای روغن را برای من می ریخت.

when my ways were moistened with butter, and the mountains flowed for me with milk.

۷ 7 چون به دروازه شهر بیرون می‌رفتم وکرسی خود را در چهار سوق حاضر می‌ساختم.

When I went forth early in the city, and the seat was placed for me in the streets.

۸ 8 جوانان مرا دیده، خود را مخفی می‌ساختند، وپیران برخاسته، می‌ایستادند.

The young men saw me, and hid themselves: and all the old men stood up.

۹ 9 سروران از سخن‌گفتن بازمی ایستادند، و دست به دهان خودمی گذاشتند.

And the great men ceased speaking, and laid their finger on their mouth.

۱۰ 10 آواز شریفان ساکت می‌شد وزبان به کام ایشان می‌چسبید.

And they that heard [me] blessed me, and their tongue clave to their throat.

۱۱ 11 زیرا گوشی که مرا می‌شنید، مرا خوشحال می‌خواند و چشمی که مرا می‌دید، برایم شهادت می‌داد.

For the ear heard, and blessed me; and the eye saw me, and turned aside.

۱۲ 12 زیرافقیری که استغاثه می‌کرد او را می‌رهانیدم، ویتیمی که نیز معاون نداشت.

For I saved the poor out of the hand of the oppressor, and helped the fatherless who had no helper.

۱۳ 13 برکت شخصی که در هلاکت بود، به من می‌رسید و دل بیوه‌زن راخوش می‌ساختم.

Let the blessing of the perishing one come upon me; yes, the mouth of the widow has blessed me.

۱۴ 14 عدالت را پوشیدم و مراملبس ساخت، و انصاف من مثل ردا و تاج بود.

Also I put on righteousness, and clothed myself with judgement like a mantle.

۱۵ 15 من به جهت کوران چشم بودم، و به جهت لنگان پای.

I was the eye of the blind, and the foot of the lame.

۱۶ 16 برای مسکینان پدر بودم، و دعوایی را که نمی دانستم، تفحص می‌کردم.

I was the father of the helpless; and I searched out the cause which I knew not.

۱۷ 17 دندانهای آسیای شریر را می‌شکستم و شکار را ازدندانهایش می‌ربودم.

And I broke the jaw teeth of the unrighteous; I plucked the spoil out of the midst of their teeth.

۱۸ 18 «و می‌گفتم، در آشیانه خود جان خواهم سپرد و ایام خویش را مثل عنقا طویل خواهم ساخت.

And I said, My age shall continue as the stem of a palm tree; I shall live a long while.

۱۹ 19 ریشه من به سوی آبها کشیده خواهدگشت، و شبنم بر شاخه هایم ساکن خواهد شد.

[My] root was spread out by the water, and the dew would lodge on my crop.

۲۰ 20 جلال من در من تازه خواهد شد، و کمانم دردستم نو خواهد ماند.

My glory was fresh in me, and by bow prospered in his hand.

۲۱ 21 مرا می‌شنیدند و انتظارمی کشیدند، و برای مشورت من ساکت می‌ماندند.

[Men] heard me, and gave heed, and they were silent at my counsel.

۲۲ 22 بعد از کلام من دیگر سخن نمی گفتند و قول من بر ایشان فرو می‌چکید.

At my word they spoke not again, and they were very gland whenever I spoke to them.

۲۳ 23 و برای من مثل باران انتظار می‌کشیدند و دهان خویش را مثل باران آخرین باز می‌کردند.

As the thirsty earth expecting the rain, so they [waited for] my speech.

۲۴ 24 اگر بر ایشان می‌خندیدم باور نمی کردند، و نور چهره مرا تاریک نمی ساختند.

Were I to laugh on them, they would not believe [it]; and the light of my face has not failed.

۲۵ 25 راه را برای ایشان اختیار کرده، به ریاست می‌نشستم، و در میان لشکر، مثل پادشاه ساکن می‌بودم، و مثل کسی‌که نوحه‌گران را تسلی می‌بخشد.

I chose out their way, and sat chief, and lived as a king in the midst of warriors, as one comforting mourners.