ایّوب 29

۱ 1 و ایوب باز مثل خود را آورده، گفت:

約伯繼續他的言論說：

۲ 2 «کاش که من مثل ماههای پیش می‌بودم و مثل روزهایی که خدا مرا در آنها نگاه می‌داشت.

誰能賜我似以前的歲月，像以往天主護守我的時日呢﹖

۳ 3 هنگامی که چراغ او بر سر من می‌تابید، و با نور او به تاریکی راه می‌رفتم.

那時他的燈，光照在我頭上，藉他的光明，我走過黑暗。

۴ 4 چنانکه در روزهای کامرانی خود می‌بودم، هنگامی که سر خدا بر خیمه من می‌ماند.

惟願我如壯年之時，那時天主護佑我的帳幕；

۵ 5 وقتی که قادر مطلق هنوز با من می‌بود، و فرزندانم به اطراف من می‌بودند.

全能者與我相偕，我的子女環繞著我；

۶ 6 حینی که قدمهای خود را باکره می‌شستم و صخره، نهرهای روغن را برای من می ریخت.

那時我以奶油洗腳，崖石流油成河。

۷ 7 چون به دروازه شهر بیرون می‌رفتم وکرسی خود را در چهار سوق حاضر می‌ساختم.

當我走出城門，在市井設我座位之時，

۸ 8 جوانان مرا دیده، خود را مخفی می‌ساختند، وپیران برخاسته، می‌ایستادند.

少年人看見我都迴避，老年人都起身站立；

۹ 9 سروران از سخن‌گفتن بازمی ایستادند، و دست به دهان خودمی گذاشتند.

王侯停止講話，用手堵住自己的口；

۱۰ 10 آواز شریفان ساکت می‌شد وزبان به کام ایشان می‌چسبید.

首領不敢出聲，舌頭緊貼上顎。

۱۱ 11 زیرا گوشی که مرا می‌شنید، مرا خوشحال می‌خواند و چشمی که مرا می‌دید، برایم شهادت می‌داد.

凡有耳聽見我的，必稱我有福；凡有眼看見我的，都必稱讚我。

۱۲ 12 زیرافقیری که استغاثه می‌کرد او را می‌رهانیدم، ویتیمی که نیز معاون نداشت.

因為我援助了呼救的窮人，和無依無靠的孤兒。

۱۳ 13 برکت شخصی که در هلاکت بود، به من می‌رسید و دل بیوه‌زن راخوش می‌ساختم.

那受喪亡之痛的人稱謝我，我使寡婦的心歡樂。

۱۴ 14 عدالت را پوشیدم و مراملبس ساخت، و انصاف من مثل ردا و تاج بود.

我披上正義，正義就如我衣；我的公正，猶如我的長袍和冠冕。

۱۵ 15 من به جهت کوران چشم بودم، و به جهت لنگان پای.

我作了盲人的眼，跛者的腳。

۱۶ 16 برای مسکینان پدر بودم، و دعوایی را که نمی دانستم، تفحص می‌کردم.

我成了窮人之父，我調查過素不相識者的案件。

۱۷ 17 دندانهای آسیای شریر را می‌شکستم و شکار را ازدندانهایش می‌ربودم.

我打碎惡人的燎牙，由他牙齒中奪出了獵物。

۱۸ 18 «و می‌گفتم، در آشیانه خود جان خواهم سپرد و ایام خویش را مثل عنقا طویل خواهم ساخت.

我心想：我必壽終正寢，我的壽數必如塵沙。

۱۹ 19 ریشه من به سوی آبها کشیده خواهدگشت، و شبنم بر شاخه هایم ساکن خواهد شد.

我的根蔓延到水邊，夜間甘露落在我的枝葉上。

۲۰ 20 جلال من در من تازه خواهد شد، و کمانم دردستم نو خواهد ماند.

我的榮耀不斷更新，我手中的弓日新月異。

۲۱ 21 مرا می‌شنیدند و انتظارمی کشیدند، و برای مشورت من ساکت می‌ماندند.

聽我講話的人，屏息等待，靜聽我的指教。

۲۲ 22 بعد از کلام من دیگر سخن نمی گفتند و قول من بر ایشان فرو می‌چکید.

我講話之後，無人再敢講話，我的話像水珠滴在他們身上。

۲۳ 23 و برای من مثل باران انتظار می‌کشیدند و دهان خویش را مثل باران آخرین باز می‌کردند.

他們期待我如望甘霖，張著大口如渴盼春雨。

۲۴ 24 اگر بر ایشان می‌خندیدم باور نمی کردند، و نور چهره مرا تاریک نمی ساختند.

我向他們微笑，他們不敢相信；我和善的面容，他們必不放過。

۲۵ 25 راه را برای ایشان اختیار کرده، به ریاست می‌نشستم، و در میان لشکر، مثل پادشاه ساکن می‌بودم، و مثل کسی‌که نوحه‌گران را تسلی می‌بخشد.

我為他們選擇了道路，身居前導，一如立在軍中的君王；我引他們到那裏，他們就去。