Iyyoob 29
1 Iyyoob haasaa isaa itti fufee akkana jedhe:
Hiob ciągnął swoją przypowieść i mówił:
2 “Ani jiʼoota darban, bara Waaqni na eege sana akkamin hawwa ture,
Obym był taki jak za dawnych miesięcy, za [tych] dni, w których Bóg mnie strzegł;
3 yeroo ibsaan isaa mataa koo irratti ife, anis ifa isaatiin dukkana keessa darbee yeroon deeme,
Gdy jego pochodnia świeciła nad moją głową, a przy jego świetle przechodziłem w ciemności;
4 yeroo ani nama jabaa ture, yeroo michummaan Waaqaa mana koo eebbise,
Taki, jaki byłem za dni swojej młodości, gdy tajemnica Boga pozostawała nad moim namiotem;
5 yeroo Waaqni Waan Hunda Dandaʼu na wajjin ture, yeroo ijoolleen koo naannoo koo turan,
Gdy Wszechmocny był jeszcze ze mną i otaczały mnie moje dzieci;
6 yeroo daandiin koo dhadhaadhaan jiifame, yeroo kattaanis laga zayitii ejersaa naaf yaase.
Gdy moje ścieżki opływały w masło, a opoka wylewała mi źródła oliwy;
7 “Yeroo ani gara karra magaalaatti gad baʼee oobdii sabaa keessa barcuma koo irra taaʼe,
Gdy wychodziłem do bramy przez miasto i na rynku przygotowałem sobie miejsce.
8 dargaggeeyyiin na arganii karaa irraa goru; maanguddoonnis kaʼanii dhaabatu ture;
Widząc mnie, młodzi ukrywali się, a starcy podnosili się i stali.
9 hangafoonni sabaa dubbii afaanitti qabatanii harka isaanii afaan irra kaaʼatu ture;
Książęta przestawali mówić i kładli rękę na swoich ustach.
10 sagaleen namoota bebeekamoo hin dhagaʼamu ture; arrabni isaaniis laagaa isaaniitti ni maxxana ture.
Głos dostojników cichł, a ich język przylegał im do podniebienia.
11 Namni na dhagaʼu kam iyyuu na jaja; kanneen na arganis na galateeffatu ture;
Ucho, które mnie słyszało, błogosławiło mnie, a oko, które mnie widziało, dawało o mnie świadectwo;
12 ani hiyyeessa gargaarsa barbaachaaf booʼu, nama abbaa hin qabne kan namni isa gargaaru tokko iyyuu hin jirre fureeraatii.
Bo wybawiałem ubogiego, gdy wołał, sierotę oraz tego, który nie miał pomocnika.
13 Namni duʼuu gaʼe na eebbiseera; ani akka garaan haadha hiyyeessaa gammachuun ililchus godheera.
Błogosławieństwo ginącego przychodziło do mnie, a serce wdowy radowałem.
14 Qajeelummaa akka uffata kootti uffadheera; murtiin qajeelaan immoo uffata koo fi marata mataa koo ture.
Przyoblekłem się w sprawiedliwość i ona mnie okryła. Mój sąd był jak płaszcz i korona.
15 Ani nama jaameef ija, okkolaaf immoo miilla taʼeen ture.
Byłem oczami dla ślepego, a nogami dla chromego.
16 Ani rakkataadhaaf abbaan ture; nama ormaatiif illee nan falman ture.
Byłem ojcem ubogich, a sprawę, której nie znałem, badałem.
17 Qarriffaa nama hamaa nan cabse; waan inni qabates afaan isaatii buuseera.
I kruszyłem szczękę niegodziwca, a z jego zębów wydzierałem łup.
18 “Ani akkana jedheen yaadee ture; ‘Manuma koo keessattin duʼa; barri jireenya kootiis akkuma cirrachaa baayʼata.
Dlatego powiedziałem: Umrę w swoim gnieździe, rozmnożę [swoje] dni jak piasek.
19 Hiddi koo gad fagaatee bishaan qaqqaba; fixeensis halkan guutuu dameewwan koo irra bula.
Mój korzeń rozciągnął się przy wodach, a rosa trwała całą noc na moich gałązkach.
20 Ulfinni koo na keessatti haaraa taʼee jiraata; iddaanis harka koo keessatti haaromfama.’
Moja chwała odświeżała się we mnie, a mój łuk odnowił się w mojej ręce.
21 “Namoonni calʼisanii gorsa koo eeggachaa abdiidhaan na dhaggeeffatu.
Słuchali mnie i oczekiwali, przyjmowali moją radę w milczeniu.
22 Erga ani dubbadhee booddee isaan deebiʼanii hin dubbanne; dubbiin koos akka gaariitti gurra isaanii seena ture.
Po moich słowach już nie mówili, moja mowa kropiła na nich.
23 Isaan akkuma nama bokkaa eeggatuutti na eeggatan; dubbii koos akkuma bokkaa arfaasaa dhugan.
Oczekiwali mnie jak deszczu, otwierali swe usta jak na późny deszcz.
24 Yeroo ani isaaniif seequtti isaan hin amanne; ifni fuula koos isaaniif waan guddaa ture.
[Jeśli] się śmiałem do nich, nie wierzyli, a światła mojej twarzy nie odrzucali.
25 Ani karaa isaaniif filee akka hangafa isaaniitti nan taaʼe; akka mootii loltoota isaa gidduu jiraatuutti nan jiraadhe; ani akka nama warra booʼan jajjabeessuus taʼe.
Wytyczałem im drogę, siadałem na czele i przybywałem jak król wśród wojska, jak [ten], który smutnych pociesza.
