Iyyoob 29
1 Iyyoob haasaa isaa itti fufee akkana jedhe:
Jeszcze dalej Ijob prowadził rzecz swoję, i rzekł:
2 “Ani jiʼoota darban, bara Waaqni na eege sana akkamin hawwa ture,
Któż mi to da, abym był jako za miesięcy dawnych, za dni onych, których mię Bóg strzegł;
3 yeroo ibsaan isaa mataa koo irratti ife, anis ifa isaatiin dukkana keessa darbee yeroon deeme,
Gdy pochodnia jego świeciła nad głową moją, a przy świetle jego przechodziłem ciemności;
4 yeroo ani nama jabaa ture, yeroo michummaan Waaqaa mana koo eebbise,
Jakom był za dni młodości mojej, gdy była przytomność Boża nad przybytkiem moim;
5 yeroo Waaqni Waan Hunda Dandaʼu na wajjin ture, yeroo ijoolleen koo naannoo koo turan,
Gdy jeszcze Wszechmocny był ze mną, a około mnie dziatki moje;
6 yeroo daandiin koo dhadhaadhaan jiifame, yeroo kattaanis laga zayitii ejersaa naaf yaase.
Gdy ścieszki moje opływały masłem, a opoka wylewała mi źródła oliwy;
7 “Yeroo ani gara karra magaalaatti gad baʼee oobdii sabaa keessa barcuma koo irra taaʼe,
Gdym wychodził do bramy przez miasto, a na ulicy kazałem sobie gotować stolicę moję.
8 dargaggeeyyiin na arganii karaa irraa goru; maanguddoonnis kaʼanii dhaabatu ture;
Widząc mię młodzi ukrywali się, a starcy powstawszy stali.
9 hangafoonni sabaa dubbii afaanitti qabatanii harka isaanii afaan irra kaaʼatu ture;
Przełożeni przestawali mówić, a ręką zatykali usta swoje.
10 sagaleen namoota bebeekamoo hin dhagaʼamu ture; arrabni isaaniis laagaa isaaniitti ni maxxana ture.
Głos książąt ucichał, a język ich do podniebienia ich przylegał.
11 Namni na dhagaʼu kam iyyuu na jaja; kanneen na arganis na galateeffatu ture;
Bo ucho słuchające błogosławiło mię, a oko widzące dawało o mnie świadectwo,
12 ani hiyyeessa gargaarsa barbaachaaf booʼu, nama abbaa hin qabne kan namni isa gargaaru tokko iyyuu hin jirre fureeraatii.
Żem wybawiał ubogiego wołającego, i sierotkę, i tego, który nie miał pomocnika.
13 Namni duʼuu gaʼe na eebbiseera; ani akka garaan haadha hiyyeessaa gammachuun ililchus godheera.
Błogosławieństwo ginącego przychodziło na mię, a serce wdowy rozweselałem.
14 Qajeelummaa akka uffata kootti uffadheera; murtiin qajeelaan immoo uffata koo fi marata mataa koo ture.
W sprawiedliwość obłoczyłem się, a ona zdobiła mię; sąd mój był jako płaszcz i korona.
15 Ani nama jaameef ija, okkolaaf immoo miilla taʼeen ture.
Byłem okiem ślepemu, a nogą chromemu.
16 Ani rakkataadhaaf abbaan ture; nama ormaatiif illee nan falman ture.
Byłem ojcem ubogich, a sprawy, którejm nie wiedział, wywiadywałem się.
17 Qarriffaa nama hamaa nan cabse; waan inni qabates afaan isaatii buuseera.
I kruszyłem szczęki złośnika, a z zębów jego wydzierałem łup.
18 “Ani akkana jedheen yaadee ture; ‘Manuma koo keessattin duʼa; barri jireenya kootiis akkuma cirrachaa baayʼata.
Przetożem rzekł: W gniaździe swojem umrę, a jako piasek rozmnożę dni moje.
19 Hiddi koo gad fagaatee bishaan qaqqaba; fixeensis halkan guutuu dameewwan koo irra bula.
Korzeń mój rozłoży się przy wodach, a rosa trwać będzie przez noc na gałązkach moich.
20 Ulfinni koo na keessatti haaraa taʼee jiraata; iddaanis harka koo keessatti haaromfama.’
Chwała moja odmłodzi się przy mnie, a łuk mój w ręce mojej odnowi się.
21 “Namoonni calʼisanii gorsa koo eeggachaa abdiidhaan na dhaggeeffatu.
Słuchano mię, i oczekiwano na mię, a milczano na radę moję.
22 Erga ani dubbadhee booddee isaan deebiʼanii hin dubbanne; dubbiin koos akka gaariitti gurra isaanii seena ture.
Po słowie mojem nie powtarzano, tak na nich kropiła mowa moja.
23 Isaan akkuma nama bokkaa eeggatuutti na eeggatan; dubbii koos akkuma bokkaa arfaasaa dhugan.
Bo mię oczekiwali jako deszczu, a usta swe otwierali jako na deszcz późny.
24 Yeroo ani isaaniif seequtti isaan hin amanne; ifni fuula koos isaaniif waan guddaa ture.
Jeźlim żartował z nimi, nie wierzyli, a powagi twarzy mojej nie odrzucali.
25 Ani karaa isaaniif filee akka hangafa isaaniitti nan taaʼe; akka mootii loltoota isaa gidduu jiraatuutti nan jiraadhe; ani akka nama warra booʼan jajjabeessuus taʼe.
Jeźlim kiedy do nich przyszedł, siadałem na przedniejszem miejscu, i mieszkałem jako król w wojsku, a jako ten, który smutnych cieszy.
