Salmenes 95
1 Kom, lat oss fegnast for Herren, lat oss ropa av frygd for vårt frelse-berg!
Tena, kia waiata tatou ki a Ihowa: kia hari te hamama ki te kamaka o to tatou whakaoranga.
2 Lat oss stiga fram for hans åsyn med lovsong, lat oss syngja vår fagnad for honom i salmar!
Kia haere tatou me te whakawhetai atu ki tona aroaro: kia ngahau hoki a tatou himene ki a ia.
3 For ein stor Gud er Herren og ein stor konge yver alle gudar,
No te mea he Atua nui hoki a Ihowa, he Kingi nui i nga atua katoa.
4 han som i si hand hev det djupaste av jordi, og som eig topparne av fjelli.
Kei tona ringa nga wahi hohonu o te whenua: a nana nga maunga teitei.
5 Han eig havet, for han hev skapt det, og turrlendet hev hans hender laga.
Nana te moana, nana ano i hanga, a na ona ringa i whai ahua ai te whenua maroke.
6 Kom, lat oss falla ned og bøygja oss, lat oss bøygja kne for Herren, vår skapar!
Haere mai tatou, kia koropiko, kia tuohu: kia tukua nga turi ki te aroaro o Ihowa, o to tatou Kaihanga.
7 For han er vår Gud, og me er det folk han føder, og den hjord som handi hans leider. Å, vilde de høyra på hans røyst i dag!
Ko ia hoki to tatou Atua; ko tatou tana iwi e hepara ai, nga hipi a tona ringa. Ki te rongo koutou ki tona reo aianei.
8 Forherd ikkje dykkar hjarta som ved Meriba, som på Massa-dagen i øydemarki,
Kaua e whakapakeketia o koutou ngakau: kei pera me o te whakatoinga, me o te ra o te whakamatautauranga i te koraha;
9 der federne dykkar freista meg! Dei prøvde meg, endå dei hadde set mi gjerning.
I ahau i whakamatautauria e o koutou matua, i ata mohiotia, i to ratou kitenga ano hoki i aku mahi.
10 I fyrti år var eg leid av den ætti, og eg sagde: «Dei er eit folk med villfarande hjarta, og dei kjenner ikkje vegarne mine.»
E wha tekau nga tau i hoha ai ahau ki tenei whakatupuranga, na ka mea ahau; He iwi ngakau kotiti ke ratou, kahore hoki ratou e mohio ki aku ara.
11 So svor eg i min vreide: «Sanneleg, dei skal ikkje koma inn til mi kvila.»
Na reira i riri ai ahau, i oati ai hoki; e kore ratou e tae ki toku okiokinga.
