Salmenes 137

1 Ved Babels elvar, der sat me og gret, når me kom Sion i hug.

KIT momoder ni kailan pilap en Papel o janejan, ni ni tamanda Jion.

2 På vier-runnarne der i landet hengde me harporne våre.

Kit lanadar at arp akan nin tuka kan, me mi waja o.

3 For der kravde dei som heldt oss fanga song av oss, og våre plågarar kravde gleda: «Syng åt oss av Sions songar!»

Pwe me jali kit edi inda, jen kaul, o jen pereperen ni at mamaiei: Komail wiai on kit kaul apot duen Jion.

4 Korleis kann me syngja Herrens song på framand jord?

Iaduen at pan kak wiada kaul nil leowa nan jap en men wai?

5 Um eg gløymer deg, Jerusalem, so gjev mi høgre hand må gløyma seg burt!

Ma i pan monoke uk ala Ierujalem, pa i pali maun ap pil pun monokinokla.

6 Gjev tunga må hanga fast ved gomen min, dersom eg ikkje kjem deg i hug, dersom eg ikkje set Jerusalem yver mi høgste gleda.

Lo i pan paj on pan natanat ai, ma i jolar pan taman uk adar, ma i jolar pan peren kida Ierujalem mon meakaroj.

7 Herre, hugsa Edoms søner Jerusalems dag! dei som sagde: «Riv ned, riv ned, radt ned til grunnen!»

Main leowa, kom kotin tamanda en men Edom ar lokolokaia ni ran apwal en lerujalem Kawela, kawela lao Iel on nan pwel!

8 Babels dotter, du øydelagde! sæl er den som gjev deg løn for den gjerning du gjorde imot oss!

Toun Papel, morjued koe, re meid pai, me pan wiai on uk duen me koe wiadar!

9 Sæl er den som tek og krasar dine småborn imot berget!

Meid pai ir, me pan koledi noum jeri pwelel o kajuk pajan nin takai!