Salmenes 120

1 Ein song til høgtidsferderne. Til Herren ropa eg i mi naud, og han svara meg.

Kanto de suprenirado. Al la Eternulo mi vokis en mia sufero, Kaj Li aŭskultis min.

2 Herre, frels mi sjæl frå ljugarlippa, frå den falske tunga!

Ho Eternulo, savu mian animon de mensoga parolo, De falsa lango.

3 Kva skal han gjeva deg, og kva meir skal han gjeva deg, du falske tunga?

Kion Li donos al vi, Kaj kion Li alportos al vi, ho falsa lango?

4 Kveste piler til ei kjempa og gløder av einebuska.

Akrajn sagojn de fortulo Kun karboj genistaj.

5 Usæl eg, som framand er imillom Mesek, og bur ved Kedars tjeld!

Ve al mi, ke mi gastas en Meŝeĥ, Ke mi loĝas inter la tendoj de Kedar!

6 Lenge nok hev sjæli mi butt hjå deim som hatar fred.

Tro longe loĝis mia animo Inter malamantoj de paco.

7 Eg er berre fred, men når eg talar, er dei ferdige til strid.

Mi estas pacema; Sed kiam mi ekparolas, ili komencas militon.