Salmenes 119
1 Sæle er dei som gjeng ein ulastande veg, dei som ferdast i Herrens lov!
Nhyira nka wɔn a wɔn akwan yɛ pɛ na wɔnante sɛdeɛ Awurade mmara kyerɛ.
2 Sæle er dei som tek vare på hans vitnemål, som søkjer honom av alt sitt hjarta,
Nhyira nka wɔn a wɔkora nʼahyɛdeɛ, na wɔfiri wɔn akoma nyinaa mu hwehwɛ no.
3 dei som ikkje gjer urett, men vandrar på hans vegar.
Wɔnnyɛ mfomsoɔ biara; na wɔnam nʼakwan so.
4 Du hev gjeve dine fyresegner, at ein skal halda deim vel.
Woayɛ nkyerɛkyerɛ pa ato hɔ a ɛsɛ sɛ wɔdi so pɛpɛɛpɛ.
5 Å, kunde vegarne mine verta faste, so eg heldt dine fyreskrifter!
Ao sɛ mʼakwan bɛyɛ tee sɛdeɛ wo ɔhyɛ nsɛm no teɛ.
6 Då skal eg ikkje verta til skammar når eg gjev gaum etter alle dine bodord.
Sɛ mehwɛ wʼahyɛdeɛ no a ɛnneɛ, anka mʼanim rengu ase.
7 Eg vil takka deg av eit ærlegt hjarta når eg lærer dine rettferdsdomar.
Mede akoma a emu teɛ bɛkamfo wo ɛberɛ a meresua wo mmara a ɛtene no.
8 Dine fyreskrifter vil eg halda, du må ikkje reint forlata meg.
Mɛdi wo ɔhyɛ nsɛm so; na nnya me korakora.
9 Korleis skal ein ungdom halda stigen sin rein? Når han held seg etter ditt ord.
Aberanteɛ bɛyɛ dɛn na nʼakwan ho ate? Ɛsɛ sɛ ɔdi wʼasɛm so.
10 Av alt mitt hjarta hev eg søkt deg, lat meg ikkje villast burt frå dine bodord!
Mede mʼakoma nyinaa hwehwɛ wo; mma me mmane mfiri wo mmaransɛm ho.
11 I hjarta mitt hev eg gøymt ditt ord, so eg ikkje skal synda imot deg.
Mede wʼasɛm asie mʼakoma mu sɛdeɛ merenyɛ bɔne ntia wo.
12 Lova vere du, Herre! Lær meg dine fyreskrifter!
Ao Awurade, nkamfo wɔ wo; kyerɛkyerɛ me wo ɔhyɛ nsɛm.
13 Med lipporne mine hev eg forkynt alle rettar frå din munn.
Mede mʼano ka mmara a ɛfiri wʼanomu nyinaa.
14 Eg er glad i vegen etter dine vitnemål som i all rikdom.
Mʼani gye sɛ medi wʼahyɛdeɛ so te sɛdeɛ obi anigye ahonya bebree ho no.
15 På dine fyresegner vil eg grunda og skoda på dine stigar.
Medwendwene wo nkyerɛkyerɛ ho na mehwehwɛ wʼakwan mu.
16 I dine fyreskrifter vil eg hava hugnad, og ikkje vil eg gløyma ditt ord.
Mʼani gye wo ɔhyɛ nsɛm ho; na merentoto wʼasɛm ase.
17 Gjer vel imot din tenar, at eg må liva! so vil eg halda ditt ord.
Yɛ wo ɔsomfoɔ yie; na matena ase adi wʼasɛm so.
18 Lat upp augo mine, at eg kann skoda underlege ting i di lov!
Bue mʼani na menhunu anwanwadeɛ a ɛwɔ wo mmara no mu.
19 Ein gjest er eg på jordi, løyn ikkje dine bodord for meg!
Meyɛ ɔnanani wɔ asase so; mfa wo mmaransɛm no nhinta me.
20 Mi sjæl er sunderknasa av lengting etter dine rettar all tid.
Me kra tɔ baha ɛberɛ biara wɔ wo mmara ho anigyina enti.
21 Du hev truga dei stormodige, dei forbanna, som fer vilt frå dine bodord.
Woka ahantanfoɔ anim, wɔn a wɔadome wɔn, na wɔmane firi wo mmaransɛm ho no.
22 Tak burt frå meg skam og vanvyrdnad! for dine vitnemål hev eg teke vare på.
Yi kasatia ne animtiabuo firi me mu, ɛfiri sɛ medi wʼahyɛdeɛ so.
23 Jamvel hovdingar hev sete i samrøda mot meg; din tenar grundar på dine fyreskrifter.
Ɛwom sɛ sodifoɔ hyia di me ho nsekuro, nanso wo ɔsomfoɔ bɛdwendwene wo ɔhyɛ nsɛm ho.
24 Dine vitnemål er og min hugnad, dei er mine rådgjevarar.
Wʼahyɛdeɛ yɛ mʼanigyedeɛ na ɛyɛ me fotufoɔ.
25 Mi sjæl ligg nedi dusti, haldt meg i live etter ditt ord!
Woabrɛ me ase ma meda mfuturo mu. Kyɛe me nkwa so sɛdeɛ wʼasɛm no teɛ.
26 Eg fortalde um mine vegar, og du svara meg; lær meg dine fyreskrifter!
Mesesee mʼakwan na wogyee me so; kyerɛkyerɛ me wo ɔhyɛ nsɛm.
27 Lat meg få skyna vegen etter dine fyresegner! So vil eg grunda på dine under.
Ma mente deɛ ɛwɔ wo nkyerɛkyerɛ mu ase; na mɛdwendwene wʼanwanwadeɛ ho.
28 Mi sjæl græt av sorg; reis meg upp etter ditt ord!
Awerɛhoɔ ama me ɔkra atɔ baha; hyɛ me den sɛdeɛ wʼasɛm no kyerɛ.
29 Snu lygnevegen burt frå meg, og unn meg di lov!
Yi me firi nnaadaa akwan so; na fa wo mmara so dom me.
30 Truskaps veg hev eg valt, dine rettar hev eg sett framfyre meg.
Mafa nokorɛ kwan no so; mede mʼakoma adi wo mmara akyi.
31 Eg heng fast ved dine vitnemål, Herre, lat meg ikkje verta til skammar!
Ao Awurade, mekura wo nkyerɛkyerɛ mu denden mma mʼanim ngu ase.
32 Vegen etter dine bodord vil eg springa, for du trøystar mitt hjarta.
Metu mmirika wɔ wo mmaransɛm kwan no so, ɛfiri sɛ wama mʼakoma atɔ me yam.
33 Herre, vis meg vegen etter dine fyreskrifter! so vil eg fara honom alt til endes.
Kyerɛkyerɛ me, Ao Awurade, na menni wo ɔhyɛ nsɛm so, na mɛdi so akɔsi awieeɛ.
34 Gjev meg skyn, so vil eg taka vare på di lov og halda henne av alt mitt hjarta.
Ma me nteaseɛ, na mɛdi wo mmara so, na mede mʼakoma nyinaa bɛdi so.
35 Leid meg på dine bodords stig, for han er til hugnad for meg.
Kyerɛ me wo mmaransɛm kwan no na ɛhɔ na menya anigyeɛ.
36 Bøyg mitt hjarta til dine vitnemål og ikkje til urett vinning!
Dane mʼakoma kɔ wʼahyɛdeɛ ho na ɛmfiri pɛsɛmenkomenya ho.
37 Vend augo mine burt, so dei ikkje ser etter fåfengd, haldt meg i live på din veg!
Yi mʼani firi nneɛma hunu so; na kyɛe me nkwa so sɛdeɛ wʼasɛm teɛ.
38 Uppfyll for din tenar ordet ditt, som gjer at ein ottast deg!
Di ɛbɔ a woahyɛ wo ɔsomfoɔ no so, na wasuro wo.
39 Tak burt ifrå meg mi skjemsla som eg er rædd, for dine rettar er gode.
Yi animguaseɛ a ɛbɔ me hu no firi hɔ, ɛfiri sɛ wo mmara yɛ papa.
40 Sjå, eg lengtar etter dine fyresegner, haldt meg i live ved di rettferd.
Mʼani agyina wo nkyerɛkyerɛ no! Kyɛe me nkwa so wɔ wo tenenee mu.
41 Lat di miskunn, Herre, koma yver meg, di frelsa etter ditt ord!
Ao Awurade, ma wo dɔ a ɛnsa da no mmra me so, wo nkwagyeɛ no sɛdeɛ wo bɔhyɛ no teɛ.
42 Eg vil gjeva svar til honom som spottar meg; for eg lit på ditt ord.
Afei, mɛbua deɛ ɔyi me ahi no, ɛfiri sɛ mewɔ wʼasɛm mu ahotosoɔ.
43 Riv ikkje sannings ord so reint or munnen min, for på dine domar ventar eg.
Nyi nokwasɛm no mfiri mʼanom, ɛfiri sɛ mʼanidasoɔ wɔ wo mmara mu.
44 Stødt vil eg halda di lov, æveleg og alltid.
Mɛdi wo mmara so ɛberɛ biara akɔsi daa apem.
45 Lat meg ferdast i det frie, for eg spør etter dine fyresegner!
Mede ahofadie bɛnante ɛfiri sɛ mahwehwɛ wo nkyerɛkyerɛ.
46 Eg vil tala um dine vitnemål for kongar, og eg skal ikkje verta til skammar.
Mɛka wʼahyɛdeɛ ho asɛm wɔ ahemfo anim na mʼanim rengu ase,
47 Eg vil frygda meg ved dine bodord, som eg elskar.
ɛfiri sɛ mʼani gye wo mmaransɛm ho na medɔ no.
48 Eg vil lyfta mine hender til dine bodord som eg elskar, og eg vil grunda på dine fyreskrifter.
Mede anidie ma wo mmaransɛm a medɔ no, na medwendwene wo ɔhyɛ nsɛm ho.
49 Kom i hug ditt ord til din tenar, med di du hev gjeve meg von!
Kae asɛm a woaka akyerɛ wo ɔsomfoɔ, ɛfiri sɛ woama me anidasoɔ.
50 Det er mi trøyst i min vesaldom, at ditt ord hev halde meg i live.
Mʼawerɛkyekyerɛ wɔ mʼamanehunu mu ne sɛ: Wo bɔhyɛ kyɛe me nkwa so.
51 Ovmodige hev spotta meg mykje, frå di lov hev eg ikkje vike.
Ahantanfoɔ bu me animtia bebree, nanso mennane mfiri wo mmara ho.
52 Eg kom i hug, Herre, dine domar frå gamle dagar, og eg vart trøysta.
Ao Awurade mekae wo tete mmara no, na menya awerɛkyekyerɛ wɔ mu.
53 Brennande harm hev eg vorte på dei ugudlege som forlet di lov.
Abufuo hyɛ me ma, ɛsiane amumuyɛfoɔ a wɔapo wo mmara enti.
54 Dine fyreskrifter hev vorte mine lovsongar i det hus der eg bur som framand.
Wo ɔhyɛ nsɛm yɛ me dwom tiban wɔ baabiara a mesoɛ.
55 Um natti kom eg ditt namn i hug, Herre, og eg heldt di lov.
Ao Awurade, anadwo mekae wo din, na mɛdi wo mmara so.
56 Dette timdest meg, at eg fekk taka vare på dine fyreskrifter.
Yei ne adeɛ a meyɛ da biara, medi wo nkyerɛkyerɛ so.
57 Herren er min lut, sagde eg, med di eg heldt dine ord.
Ao Awurade, wone me kyɛfa; mahyɛ bɔ sɛ mɛdi wo nsɛm so.
58 Eg naudbad deg av alt mitt hjarta: «Ver miskunnsam imot meg etter ditt ord!»
Mede mʼakoma nyinaa ahwehwɛ wo; hunu me mmɔbɔ sɛdeɛ wo bɔhyɛ no teɛ.
59 Eg tenkte på mine vegar og vende mine føter til dine vitnemål.
Madwene mʼakwan ho na madane mʼanammɔntuo akyerɛ wʼahyɛdeɛ.
60 Eg skunda meg og tøvra ikkje med å halda dine bodord.
Mɛyɛ ntɛm, merentwentwɛn sɛ mɛdi wo mmaransɛm soɔ.
61 Bandi til dei ugudlege hev snørt meg inn, di lov hev eg ikkje gløymt.
Ɛwom sɛ amumuyɛfoɔ de ahoma kyekyere me nanso me werɛ remfiri wo mmara.
62 Midt på natti stend eg upp og vil takka deg for dine rettferdslover.
Ɔdasuom, mesɔre de wʼaseda ma wo wo mmara a ɛtene enti.
63 Eg held meg til alle deim som ottast deg, og som held dine fyresegner.
Meyɛ wɔn a wɔsuro woɔ nyinaa adamfo, wɔn a wɔdi wo nkyerɛkyerɛ soɔ nyinaa.
64 Av di miskunn, Herre, er jordi full; lær meg dine fyreskrifter!
Ao Awurade, wʼadɔeɛ ahyɛ asase so ma; kyerɛkyerɛ me wo ɔhyɛ nsɛm.
65 Tenaren din hev du gjort vel imot, Herre, etter ditt ord.
Wo ne wo ɔsomfoɔ nni no yie sɛdeɛ wʼasɛm teɛ, Ao Awurade.
66 Lær meg god skynsemd og kunnskap! for eg trur på dine bodord.
Kyerɛkyerɛ me nimdeɛ ne atemmuo pa, ɛfiri sɛ megye wo mmaransɛm no di.
67 Fyrr eg vart nedbøygd, for eg vilt, men no held eg ditt ord.
Ansa na merebɛhunu amane no, mefomm ɛkwan, na seesei deɛ, medi wʼasɛm so.
68 Du er god og gjer godt, lær meg dine fyreskrifter!
Woyɛ, na deɛ woyɛ nso yɛ; kyerɛkyerɛ me wo ɔhyɛ nsɛm.
69 Dei ovmodige hev spunne i hop lygn imot meg, av alt mitt hjarta held eg dine fyresegner.
Ahantanfoɔ de atorɔ afɔre me ho, nanso mede mʼakoma nyinaa di wo nkyerɛkyerɛ so.
70 Deira hjarta er feitt som talg; eg fegnast ved di lov.
Wɔn akoma yɛ den na wɔnni tema, nanso mʼani gye wo mmara ho.
71 Det var godt for meg at eg vart nedbøygd, so eg kunde læra dine fyreskrifter.
Ɛyɛ sɛ mehunuu amane sɛdeɛ mɛsua wo ɔhyɛ nsɛm.
72 Lovi frå din munn er betre for meg enn tusund stykke gull og sylv.
Mmara a ɛfiri wʼanomu no som bo ma me sene dwetɛ ne sikakɔkɔɔ mpempem.
73 Dine hender hev gjort meg og laga meg til, gjev meg skyn, so eg kann læra dine bodord!
Wo nsa na ɛbɔɔ me na ɛnwonoo me; ma me nteaseɛ a mede bɛsua wo mmaransɛm.
74 Dei som ottast deg, skal sjå meg og gleda seg, for på ditt ord ventar eg.
Sɛ wɔn a wɔsuro wo no hunu me a, ma wɔn ani nnye, ɛfiri sɛ mede mʼanidasoɔ ahyɛ wʼasɛm mu.
75 Eg veit, Herre, at dine domar er rettferd, og at du i truskap hev bøygt meg ned.
Ao Awurade, menim sɛ wo mmara tene, na nokorɛdie mu na woatwe mʼaso.
76 Lat di miskunn vera til trøyst for meg, etter det du hev sagt til din tenar!
Ma wʼadɔeɛ a ɛnsa da nkyekyere me werɛ sɛdeɛ ɛbɔ a woahyɛ wo ɔsomfoɔ no teɛ.
77 Lat di miskunn koma yver meg so eg kann liva! for di lov er mi lyst.
Ma wʼayamhyehyeɛ mmra me so, na mennya nkwa, ɛfiri sɛ mʼani ka wo mmara ho.
78 Lat dei ovmodige verta skjemde! for dei hev trykt meg utan årsak. Eg grundar på dine fyresegner.
Ma ahantanfoɔ ani nwu wɔ bɔne a wɔyɛɛ me, nanso, mɛdwendwene wo nkyerɛkyerɛ ho.
79 Lat deim snu seg til meg, dei som ottast deg, og kjenner dine vitnemål!
Ma wɔn a wɔsuro wo no mmra me nkyɛn, wɔn a wɔte wo mmara ase no.
80 Lat mitt hjarta vera fullkome i dine fyreskrifter, so eg ikkje skal verta til skammar!
Ma mʼakoma nnya bembuo wɔ wo ɔhyɛ nsɛm ho, na mʼanim angu ase.
81 Mi sjæl naudstundar etter di frelsa, eg ventar på ditt ord.
Wo nkwagyeɛ ho anigyina ama me ɔkra atɔ baha, nanso mede mʼanidasoɔ ahyɛ wʼasɛm mu.
82 Mine augo naudstundar etter ditt ord, og eg segjer: «Når vil du trøysta meg?»
Mahwɛ wo bɔhyɛ anim ama mʼani abu; meka sɛ, “Da bɛn na wobɛkyekyere me werɛ?”
83 For eg er som ei lerflaska i røyk; dine fyreskrifter gløymer eg ikkje.
Ɛwom sɛ mete sɛ nsã kotokuo a ɛsɛn wisie ano deɛ, nanso me werɛ remfiri wo ɔhyɛ nsɛm.
84 Kor mange er vel dagarne for din tenar? Når vil du halda dom yver deim som forfylgjer meg?
Wo ɔsomfoɔ ntwɛn nkɔsi da bɛn? Da bɛn na wobɛtwe wɔn a wɔtaa me no aso?
85 Dei ovmodige hev grave graver for meg, dei som ikkje liver etter di lov.
Ahantanfoɔ atu amena de asum me afidie, a ɛne wo mmara bɔ abira.
86 Alle dine bodord er trufaste; med lygn forfylgjer dei meg; hjelp meg!
Wo mmaransɛm nyinaa mu wɔ ahotosoɔ; boa me ɛfiri sɛ nnipa teetee me kwa.
87 Dei hadde so nær tynt meg i landet, men eg hev ikkje forlate dine fyresegner.
Ɛkaa kakra bi na wɔyi me firi asase so, nanso mennyaa wo nkyerɛkyerɛ so die.
88 Haldt meg i live etter di miskunn! So vil eg taka vare på vitnemålet frå din munn.
Kyɛe me nkwa so sɛdeɛ wʼadɔeɛ teɛ, na mɛdi nkyerɛkyerɛ a ɛfiri wʼanomu no so.
89 Til æveleg tid, Herre, stend ditt ord fast i himmelen.
Ao Awurade, wʼasɛm no tim hɔ daa; ɛgyina hɔ pintinn wɔ ɔsorosoro.
90 Frå ætt til ætt varer din truskap, du hev grunnfest jordi, og ho stend.
Wo nokorɛdie kɔ so wɔ awoɔ ntoatoasoɔ nyinaa mu; wode asase sii hɔ, na ɛtim hɔ.
91 Til å setja dine domar i verk stend dei der i dag; for alle ting er dine tenarar.
Wo mmara wɔ hɔ bɛsi ɛnnɛ, na nneɛma nyinaa som wo.
92 Dersom ikkje di lov hadde vore mi lyst, so hadde eg forgjengest i mi djupe naud.
Sɛ mʼani anka wo mmara no ho a, anka mʼamanehunu akum me.
93 I all æva skal eg ikkje gløyma dine fyresegner, for ved deim hev du halde meg i live.
Me werɛ remfiri wo nkyerɛkyerɛ no, ɛfiri sɛ ɛno so na wonam akyɛe me nkwa so.
94 Din er eg, frels meg! for dine fyresegner hev eg spurt etter.
Gye me nkwa, na meyɛ wo dea; na mahwehwɛ wo nkyerɛkyerɛ no.
95 På meg hev dei ugudlege venta og vil tyna meg; på dine vitnemål agtar eg.
Amumuyɛfoɔ retwɛn sɛ wɔbɛsɛe me, nanso, mɛdwendwene wʼahyɛdeɛ ho.
96 På alt det fullkomne hev eg set ein ende; men dine bodord rekk ovleg vidt.
Mahunu sɛ pɛyɛ nyinaa wɔ deɛ ɛkɔpem; nanso wo mmaransɛm no nni hyeɛ.
97 Kor eg hev lovi di kjær! Heile dagen er ho i min tanke.
Ao medɔ wo mmara no! Medwendwene ho ɛda mu nyinaa.
98 Dine bodord gjer meg visare enn mine fiendar, for æveleg eig eg deim.
Wo mmaransɛm ma me hunu nyansa sene mʼatamfoɔ, ɛfiri sɛ ɛwɔ me nkyɛn daa.
99 Eg hev vorte klokare enn alle mine lærarar, for eg grundar på dine vitnemål.
Mewɔ nhunumu sene mʼakyerɛkyerɛfoɔ nyinaa, ɛfiri sɛ medwendwene wʼahyɛdeɛ ho.
100 Eg er vitugare enn dei gamle, for dine fyresegner hev eg teke vare på.
Mewɔ nteaseɛ sene mpanimfoɔ, ɛfiri sɛ medi wo nkyerɛkyerɛ so.
101 Frå kvar vond stig hev eg halde mine føter burte, so eg kunde halda ditt ord.
Memfaa me nan nsii ɛkwan bɔne biara so sɛdeɛ mɛtumi ayɛ ɔsetie ama wʼasɛm.
102 Frå dine lover hev eg ikkje vike, for du hev lært meg upp.
Memmane memfirii wo mmara ho, ɛfiri sɛ wʼankasa na woakyerɛkyerɛ me.
103 Kor søt din tale er for gomen min, betre enn honning for munnen min.
Wo nsɛm yɛ me dɛ, ɛyɛ dɛ sene ɛwoɔ wɔ mʼanom.
104 Av dine fyresegner fær eg vit, difor hatar eg kvar lygnestig.
Menya nteaseɛ firi wo nkyerɛkyerɛ mu; enti mekyiri ɛkwan bɔne biara.
105 Ditt ord er ei lykt for min fot og eit ljos for min stig.
Wʼasɛm yɛ me nan ase kanea ne mʼakwan so hann.
106 Eg hev svore og hev halde det, å taka vare på dine rettferdslover.
Maka ntam ahyɛ mu kena sɛ mɛdi wo tenenee mmara no so.
107 Eg er ovleg nedbøygd; Herre, haldt meg i live etter ditt ord!
Mahunu amane bebree; kyɛe me nkwa so, Ao Awurade, sɛdeɛ wʼasɛm teɛ.
108 Lat min munns offer tekkjast deg, Herre, og lær meg dine rettar!
Ao Awurade, ma wʼani nsɔ mʼanom nkamfo a ɛfiri me pɛ mu, na kyerɛkyerɛ me wo mmara.
109 Eg gjeng alltid med livet i neven, men di lov hev eg ikkje gløymt.
Ɛwom sɛ daa metoto me nkwa ase, nanso me werɛ remfiri wo mmara.
110 Dei ugudlege hev lagt snara for meg; men frå dine fyresegner hev eg ikkje villa meg burt.
Amumuyɛfoɔ asum me afidie nanso memfom memfirii wo nkyerɛkyerɛ ho.
111 Til æveleg eiga hev eg fenge dine vitnemål, for dei er mi hjartans gleda.
Wʼahyɛdeɛ yɛ mʼagyapadeɛ afebɔɔ; ɛma mʼakoma ani gye.
112 Eg hev bøygt mitt hjarta til å gjera etter dine fyreskrifter, æveleg og til endes.
Mʼakoma ayɛ krado sɛ ɛbɛhwɛ wo ɔhyɛ nsɛm so akɔsi awieeɛ.
113 Dei tvihuga hatar eg, men di lov elskar eg.
Mekyiri nnipa a wɔn adwene yɛ wɔn ntanta, na medɔ wo mmara.
114 Du er mi livd og min skjold, og på ditt ord ventar eg.
Wone me dwanekɔbea ne me kyɛm; mede mʼanidasoɔ ahyɛ wʼasɛm mu.
115 Vik frå meg, de som gjer vondt, at eg kann halda min Guds bodord!
Momfiri me so nkɔ, mo nnebɔneyɛfoɔ, na menni me Onyankopɔn mmaransɛm so!
116 Haldt meg uppe etter ditt ord, so eg kann liva, og lat meg ikkje verta til skammar med mi von!
Wowa me sɛdeɛ wo bɔhyɛ no teɛ, na mɛtena nkwa mu; mma mʼanidasoɔ nyɛ kwa.
117 Haldt meg uppe, so eg kann verta frelst! So vil eg alltid sjå med lyst på dine fyreskrifter.
Sɔ me mu, na menya nkwagyeɛ; na ɛberɛ biara mɛhwɛ wo ɔhyɛ nsɛm no.
118 Du agtar for inkje alle deim som fer vilt frå dine fyreskrifter; for deira svik er fåfengd.
Wopo wɔn a wɔfom wo ɔhyɛ nsɛm nyinaa, na wɔn nnaadaa no yɛ ɔkwa.
119 Som slagg kastar du burt alle ugudlege på jordi; difor elskar eg dine vitnemål.
Woyi amumuyɛfoɔ nyinaa si nkyɛn sɛ dadeben; enti medɔ wʼahyɛdeɛ.
120 Eg rys i holdet av rædsla for deg, og for dine domar ottast eg.
Wo ho suro ma me ho popo; wo mmara abɔ me hu.
121 Eg hev gjort rett og rettferd, du vil ikkje gjeva meg yver til deim som trykkjer meg.
Mayɛ deɛ ɛtene na ɛyɛ pɛ. Nnyaa me mma wɔn a wɔhyɛ me soɔ!
122 Gakk i borg for tenaren din, so det må ganga honom vel! lat ikkje dei ovmodige trykkja meg!
Hwɛ ma wo ɔsomfoɔ nni yie; mma ahantanfoɔ nhyɛ me so.
123 Augo mine naudstundar etter di frelsa og etter ditt rettferdsord.
Mahwɛ wo nkwagyeɛ anim ama mʼani abu, ɛrehwehwɛ wo bɔhyɛ a ɛtene no.
124 Gjer med din tenar etter di miskunn og lær meg dine fyreskrifter!
Wo ne wo ɔsomfoɔ nni no sɛdeɛ wʼadɔeɛ teɛ na kyerɛkyerɛ me wo ɔhyɛ nsɛm.
125 Eg er din tenar; gjev meg vit, so eg kann kjenna dine vitnemål!
Meyɛ wo ɔsomfoɔ; ma me nhunumu na mate wʼahyɛdeɛ ase.
126 Det er tid for Herren til å gripa inn, dei hev brote di lov.
Ao Awurade, ɛberɛ aso sɛ woyɛ biribi; wɔrebu wo mmara so.
127 Difor elskar eg dine bodord meir enn gull, ja, meir enn fint gull.
Esiane sɛ medɔ wo mmaransɛm sene sikakɔkɔɔ, anaa sikakɔkɔɔ amapa,
128 Difor held eg alle fyresegner um alle ting for rette; eg hatar kvar lygnestig.
na medwene sɛ wo nkyerɛkyerɛ nyinaa yɛ enti mekyiri ɛkwan bɔne biara.
129 Underfulle er dine vitnemål, difor tek mi sjæl vare på deim.
Wʼahyɛdeɛ yɛ nwanwa; enti medi so.
130 Når ordi dine opnar seg, gjev dei ljos, og dei gjer dei einfalde kloke.
Wo nsɛm ase teɛ ma hann; na ɛma ntetekwaa nya nteaseɛ.
131 Eg let munnen upp og sukka av lengting; for etter dine bodord stunda eg.
Mebue mʼanom na megu ahome, na mʼani gyina wo mmaransɛm.
132 Vend deg til meg og ver meg nådig, som rett er mot deim som elskar ditt namn!
Dane wʼani hwɛ me na hunu me mmɔbɔ sɛdeɛ woyɛ daa ma wɔn a wɔdɔ wo din no.
133 Gjer mine stig faste ved ditt ord, og lat ingen urett råda yver meg!
Tutu mʼanammɔn sɛdeɛ wʼasɛm no teɛ. Mma bɔne biara nni me so.
134 Løys du meg ut or menneskjevald! So vil eg halda dine fyresegner.
Gye me firi nnipa nhyɛsoɔ mu, na madi wo nkyerɛkyerɛ so.
135 Lat di åsyn lysa på din tenar, og lær meg dine fyreskrifter!
Ma wʼanim nhyerɛn wo ɔsomfoɔ so na kyerɛkyerɛ me wo ɔhyɛ nsɛm.
136 Vatsbekkjer renn or augo mine, av di folk ikkje held di lov.
Nisuo adware me sɛ asutene ɛfiri sɛ nnipa nni wo mmara so.
137 Rettferdig er du, Herre, og rette er dine domar.
Ɔteneneeni ne wo, Ao Awurade, na wo mmara nso yɛ pɛ.
138 Du hev fyreskrive dine vitnemål i rettferd og i stor truskap.
Ahyɛdeɛ a woayɛ no tene; ɛyɛ deɛ wɔnya mu ahotosoɔ pa ara.
139 Min brennhug hev tært meg upp, av di mine motstandarar hev gløymt dine ord.
Abufuo ahyɛ me ma, ɛfiri sɛ mʼatamfoɔ bu wɔn ani gu wo nsɛm no.
140 Ditt ord er vel reinsa, og din tenar elskar det.
Wɔasɔ wo bɔhyɛ ahodoɔ no ahwɛ pa ara, na wo ɔsomfoɔ dɔ wɔn.
141 Liten er eg og vanvyrd; dine fyresegner hev eg ikkje gløymt.
Ɛwom sɛ mennka hwee na memfra deɛ, nanso me werɛ mfiri wo nkyerɛkyerɛ.
142 Di rettferd er ei æveleg rettferd, og di lov er sanning.
Wo tenenee wɔ hɔ daa na wo mmara no yɛ nokorɛ.
143 Naud og trengsla fann meg; dine bodord er mi lyst.
Ɔhaw ne ahohiahia aduru me, nanso wo mmaransɛm ma me ahosɛpɛ.
144 Rettferdige er dine vitnemål til æveleg tid; gjev meg skyn, so eg kann liva!
Wʼahyɛdeɛ yɛ nokorɛ daa; ma me nteaseɛ na manya nkwa.
145 Eg ropar av alt mitt hjarta, svara meg, Herre! Dine fyreskrifter vil eg taka vare på.
Ao Awurade, mede mʼakoma nyinaa mefrɛ wo, gye me so, na mɛdi wo ɔhyɛ nsɛm no so.
146 Eg ropar til deg, frels meg! so vil eg halda dine vitnemål.
Mesu mefrɛ wo, gye me nkwa na medi wʼahyɛdeɛ so.
147 Tidleg i dagningi var eg uppe og ropa um hjelp; eg venta på ditt ord.
Mesɔre anɔpahema, na mesu pɛ mmoa; mede me werɛ ahyɛ wo nsɛm mu.
148 Mine augo var uppe fyre nattevakterne, so eg kunde grunda på ditt ord.
Mʼani gu so anadwo nyinaa, na mɛdwendwene wo bɔhyɛ ho.
149 Høyr mi røyst etter di miskunn, Herre, haldt meg i live etter dine domar!
Tie me nne sɛdeɛ wʼadɔeɛ no teɛ; Ao Awurade, kyɛe me nkwa so sɛdeɛ wo mmara teɛ.
150 Dei er nær som renner etter ugjerning; frå di lov er dei langt burte.
Wɔn a wɔhyehyɛ atirimuɔdensɛm no abɛn, nanso wɔne wo mmara ntam ware.
151 Du er nær, Herre, og alle dine bodord er sanning.
Ao Awurade, wo deɛ, wobɛn me, na wo mmaransɛm nyinaa yɛ nokorɛ.
152 Longe sidan veit eg av dine vitnemål, at du hev grunnfest deim i all æva.
Mmerɛ bi a atwam no, mesuaa wʼahyɛdeɛ a wode timiiɛ hɔ sɛ ɛntena hɔ daa no.
153 Sjå til mi djupe naud og fria meg ut! For di lov hev eg ikkje gløymt.
Hwɛ mʼamanehunu na gye me nkwa ɛfiri sɛ me werɛ mfirii wo mmara no.
154 Før mi sak, og løys meg ut, haldt meg i live etter ditt ord!
Di mʼasɛm ma me na gye me. Kyɛe me nkwa so sɛdeɛ wo bɔhyɛ no teɛ.
155 Frelsa er langt frå dei ugudlege, for dine fyreskrifter spør dei ikkje etter.
Nkwagyeɛ ne atirimuɔdenfoɔ ntam kwan ware, ɛfiri sɛ wɔnhwehwɛ wo ɔhyɛ nsɛm no.
156 Di miskunn er stor, Herre; haldt meg i live etter dine domar!
Ao Awurade, wʼayamhyehyeɛ yɛ kɛseɛ; kyɛe me nkwa so sɛdeɛ wo mmara no teɛ.
157 Mange er dei som forfylgjer meg og stend meg imot; frå dine vitnemål hev eg ikkje vike.
Atamfoɔ a wɔteetee me dɔɔso, nanso memmane memfirii wo nhyehyɛeɛ ho.
158 Eg såg dei utrue og fekk uhug, av di dei ikkje heldt ditt ord.
Mehwɛ wɔn a wɔnni gyidie no a, wɔn ho yɛ me nwunu, ɛfiri sɛ wɔnni wʼasɛm so.
159 Sjå at eg hev elska dine fyresegner! Herre, haldt meg i live etter di miskunn!
Hwɛ sɛdeɛ mʼani gye wo nkyerɛkyerɛ ho; Ao Awurade, kyɛe me nkwa so sɛdeɛ wʼadɔeɛ teɛ.
160 Summen av ditt ord er sanning, og æveleg stend all di rettferds lov.
Wo nsɛm nyinaa yɛ nokorɛ; na wo mmara a ɛtene no to rentwa da.
161 Hovdingar forfylgde meg utan orsak, men mitt hjarta ottast dine ord.
Sodifoɔ taataa me kwa, nanso ɛyɛ wʼasɛm nko ara na mesuro.
162 Eg gled meg yver ditt ord, som når ein finn mykje herfang.
Mʼani gye wo bɔhyɛ ho te sɛ obi a wanya asadeɛ kɛseɛ.
163 Lygn hev eg hata og havt stygg til; di lov hev eg elska.
Mekyiri nkontompo na medɔ wo mmara.
164 Sju gonger um dagen hev eg lova deg for dine rettferdige domar.
Mekamfo wo mprɛnson da biara wo mmara a ɛtene no enti.
165 Mykje fred hev dei som elskar di lov, og ingen støyt fær deim til fall.
Wɔn a wɔdɔ wo mmara no wɔ asomdwoeɛ mmoroso, na biribiara rentumi mma wɔnsunti.
166 Eg hev venta på di frelsa, Herre, og dine bodord hev eg halde.
Ao Awurade, metwɛn wo nkwagyeɛ, na medi wo mmaransɛm so.
167 Mi sjæl hev halde dine vitnemål, og eg elska deim mykje.
Medi wʼahyɛdeɛ so na medɔ no yie.
168 Eg hev halde dine fyresegner og dine vitnemål, for alle mine vegar er for di åsyn.
Medi wo nkyerɛkyerɛ ne wʼahyɛdeɛ so, na wonim mʼakwan nyinaa.
169 Lat mitt klagerop koma fram for di åsyn, Herre! Gjev meg skyn etter ditt ord.
Ao Awurade, ma me sufrɛ nnuru wʼanim; ma me nteaseɛ sɛdeɛ wʼasɛm no teɛ.
170 Lat mi bøn koma for di åsyn! Frels meg etter ditt ord!
Ma me nkotosrɛ nnuru wʼanim; na gye me sɛdeɛ wo bɔhyɛ no teɛ.
171 Mine lippor skal fløda yver av lovsong, for du lærer meg dine fyreskrifter;
Ma nkamfo nhyɛ mʼanom ma; ɛfiri sɛ wokyerɛkyerɛ me wo ɔhyɛ nsɛm.
172 Mi tunga skal syngja um ditt ord; for alle dine bodord er rettferd.
Ma me tɛkrɛma nto wʼasɛm ho dwom, ɛfiri sɛ wo mmaransɛm nyinaa tene.
173 Lat di hand vera meg til hjelp! for dine fyresegner hev eg valt ut.
Yɛ ahoboa bɛboa me, ɛfiri sɛ masɔ wo nkyerɛkyerɛ no mu.
174 Eg lengtar etter di frelsa, Herre, og di lov er mi lyst.
Ao Awurade, mʼani agyina wo nkwagyeɛ, na wo mmara yɛ mʼanigyedeɛ.
175 Lat mi sjæl leva og lova deg, og lat dine domar hjelpa meg!
Ma me ntena nkwa mu na matumi akamfo wo, na wo mmara nso awowa me.
176 Eg hev fare vilt; leita upp din tenar som ein burtkomen sau! for dine bodord hev eg ikkje gløymt.
Mafom ɛkwan sɛ odwan a wayera. Hwehwɛ wo ɔsomfoɔ, ɛfiri sɛ me werɛ mfirii wo mmaransɛm no.
