Jobs 9
1 Då tok Job til ords og sagde:
Na ka whakahoki a Hopa, ka mea,
2 «Eg veit for visst at det er so; kva rett fær mannen imot Gud?
E mohiotia ana ano tenei e ahau; engari ma te aha ka tika ai te tangata ki te Atua?
3 Um han med honom vilde trætta, han kann’kje svara eitt til tusund.
Ki te pai ia ki te totohe ki a ia, kahore he kupu kotahi o roto i te mano e taea e ia te whakahoki ki a ia.
4 Vis som han er og sterk i velde - kven kann vel strafflaust tråssa honom,
He ngakau mohio ia, he pakari tona kaha: ko wai e whakauaua ki a ia, a e whiwhi i te pai?
5 som fjelli flyt, dei veit’kje av det, og velter deim upp i harm,
E nekehia ana e ia nga maunga, te mohio ratou; hurihia ake e ia i a ia e riri ana.
6 som ruggar jordi frå sin plass, so pilarne hennar skjelv,
E whakangaueuetia ana e ia te whenua, e nekehia atu ana i tona wahi, wiri ana ona pou.
7 som soli byd so ho ei skin, og set eit segl for stjernorne,
E korero nei ki te ra, a kore ake e whiti; hiritia putia iho e ia nga whetu.
8 som eine spanar himmeln ut og fram på havsens toppar skrid,
Ko ia nei anake hei hora i nga rangi, hei takahi i runga i nga ngaru o te moana.
9 hev skapt Karlsvogni og Orion, Sjustjerna og Sørkamri med?
Nana nei i hanga a Aketura, a Tautoru, a Matariki, me nga ruma i te tonga.
10 Som storverk gjer, me ei kann fata, og underverk forutan tal?
Nana nei i mahi nga mea nunui, e kore nei e taea te rapu atu, ae ra nga mea whakamiharo, e kore nei e taea te tatau.
11 Han framum gjeng, eg ser han ikkje; um burt han glid, eg går han ikkje.
Ina tonu ia e haere atu nei, a kahore ahau i kite; ka pahemo atu hoki ia, a kahore ahau e matau ki a ia.
12 Når han tek fat, kven stoggar honom? Kven honom spør: «Kva gjer du der?»
Nana, ka hopu ia i tana i aru ai, ma wai ia e arai? Ko wai hei ki atu ki a ia, E aha ana koe?
13 Gud stoggar ikkje vreiden sin; for han seg bøygde Rahabs-fylgjet.
E kore te Atua e whakahoki iho i tona riri; e piko ana ki raro i a ia nga kaiawhina o Rahapa.
14 Kor kann vel eg då svara han? Kor skal for han eg ordi leggja?
A kia whakahoki kupu ano ahau ki a ia, kia whiriwhiri kupu ano maku ki a ia?
15 Um eg hev rett, eg kann’kje svara, men lyt min domar be um nåde.
Ahakoa he tika ahau, e kore ahau e whakahoki kupu atu; engari ka inoi ahau ki toku kaiwhakawa.
16 Og um han svara når eg ropa, eg trudde ei mi røyst han høyrde.
Me i karanga atu ahau, a whakahokia mai ai e ia te kupu ki ahau, kihai ahau i whakaae tera kua whakarongo mai ia ki toku reo.
17 Han som i stormver reiv meg burt og auka grunnlaust såri mine,
E aki ana hoki ia ia ahau ki te tupuhi, e whakanui takekore ana hoki i oku mate.
18 han let meg ikkje anda fritt, men metta meg med beiske ting.
Kahore ahau e tukua e ia kia ta toku manawa; otiia whakakiia ana e ia toku wairua ki te kawa.
19 Når magt det gjeld, då er han der; men gjeld det rett: kven stemnar honom?
Ki te korero tatou mo te kaha o te hunga pakari, nana, kei reira ia! A ki te mea he whakawa, ko wai ra hei whakatakoto i te taima moku?
20 Um eg hev rett, min munn meg dømer; er skuldlaus, han meg domfeller.
Ahakoa he tika ahau, ma toku mangai ano ahau e whakahe; ahakoa he tikanga tapatahi taku, ma reira ano e whakaatu toku ngaunga ketanga.
21 Skuldlaus eg er! eg skyner ei meg sjølv, vanvyrder livet mitt.
He tapatahi ahau; kahore ahau e whakaaro ki ahau ano; e whakahawea ana ahau ki toku ora.
22 Det er det same, no eg segjer: Han tyner skuldig og uskuldig.
He kotahi tonu ena; koia ahau ka mea, e whakamotitia ana e ia te tapatahi raua ko te kino.
23 Når svipa brått gjev ulivssår, med lått han ser den gode lida.
Na ka whakamate tata nei te whiu, he kata tana ki te whakamatautauranga o te hunga harakore.
24 Han jordi gav i nidings hand; på domarar han syni kverver. Er det’kje han, kven er det då?
Kua hoatu te whenua ki te ringa o te tangata kino; e taupokina ana e ia nga mata o nga kaiwhakawa; ki te mea ehara i a ia, tena ko wai?
25 Mitt liv fer snøggare enn lauparen, dei kverv, men lukka såg det aldri;
Na, ko te hohoro o oku ra, nui atu i to te kaikawe pukapuka; e rere ana, kahore hoki e kite i te pai.
26 Det glid som båtar utav sev, lik ørn som ned på fengdi slær.
Kua pahemo, kua pera me nga kaipuke tere, me te ekara ano e topa iho ana ki tana kai.
27 Når eg mi plåga gløyma vil og jamna panna mi og smila,
Ki te mea ahau, ka wareware ahau ki taku tangi, ka unuhia atu e ahau te pouri o toku mata, a ka marama:
28 då gruvar eg for pina mi; eg veit du ei frikjenner meg.
E wehi ana ahau i oku mamae katoa, e mohio ana ahau e kore ahau e meinga e koe he harakore.
29 For når eg lyt straffskuldig vera, kvifor skal eg då fåfengt stræva?
Tera hoki ahau e whakahengia; he aha ahau i whakangenge kau ai i ahau?
30 Um eg i snø meg vilde tvætta og reinsa henderne med lut.
Ki te horoi ahau i ahau ki te hukarere, a ka meinga oku ringa kia ma rawa;
31 Du ned i grefti straks meg dukka, so mine klæde ved meg stygdest.
Katahi ahau ka rumakina e koe ki te poka, a whakarihariha mai ana oku kakahu ki ahau.
32 Han ikkje er ein mann som eg, kann ei med meg til retten gå;
Ehara hoki ia i te tangata, i te penei me ahau nei, e whakahoki kupu ai ahau ki a ia, e haere tahi ai maua ki te whakawa.
33 d’er ingen skilsmann millom oss som handi si kann på oss leggja.
Kahore he kaiwhakatikatika mo ta maua, kahore he tangata hei whakapa i tona ringa ki a maua tahi.
34 Når berre han tok riset frå meg og ikkje skræmde meg med rædsla,
Me tango atu e ia tana patu i ahau, a kaua hoki tana whakamataku e whakawehi i ahau:
35 eg skulde tala utan otte; sjølv dømer eg meg annarleis.
Hei reira ahau ka korero, a kahore e wehi i a ia; kahore hoki ahau e pera i roto i ahau.
