Jobs 4
1 Då tok Elifaz frå Teman til ords og sagde:
Ipapo Erifazi muTemani akapindura achiti:
2 «Vert du vel tykkjen um eg talar? Men kven kann halda ordi inne?
“Kana mumwe munhu akava neshoko newe, iwe uchashayiwa mwoyo murefu here? Asi ndiani angarega kutaura?
3 På rette veg du førde mange; dei trøytte hender styrkte du;
Funga kuti wakadzidzisa vazhinji sei, uye kuti wakasimbisa sei maoko asina simba.
4 med ord du hjelpte deim som snåva, og gav dei veike knei kraft.
Mashoko ako akatsigira vaya vakagumburwa; wakasimbisa mabvi akaneta.
5 Men når det gjeld deg sjølv, du klagar; når deg det råkar, ræddast du!
Asi zvino nhamo yasvika kwauri, uye iwe waora mwoyo; inokurova, iwe ndokuvhunduka.
6 Di von du på di gudstru bygde og sette lit til last-laust liv.
Ko, kutya kwako Mwari hakuzi chivimbo chako, uye nzira dzako dzakarurama tariro yako here?
7 Tenk etter: Når vart skuldlaus tynt? Når gjekk rettvis mann til grunns?
“Rangarira iye zvino: Ndianiko, asina mhaka, akamboparadzwa? Ndokupiko kwakatongoparadzwa vakarurama?
8 Stødt fann eg: dei som urett pløgde, og sådde naud, dei hausta slikt;
Sezvandakaona, vaya vanodyara zvakaipa navaya vanokusha nhamo ndizvo zvavanokohwa.
9 dei stupte for Guds andedrag, gjekk for hans vreidestorm til grunns.
Vanoparadzwa nokufema kwaMwari; vanoparara nokuputika kwehasha dzake.
10 Ja, løva skrik, og villdyr burar; ungløva fær sin tanngard knekt;
Shumba dzingaomba nokunguruma, nyamba meno eshumba huru akaguduka.
11 og løva døyr av skort på rov; løvinna misser sine ungar.
Shumba inoparara nokuda kwokushaya nyama, uye vana veshumbakadzi vanopararira.
12 Ein løynleg tale til meg kom; i øyra mitt det stilt vart kviskra,
“Shoko rakauyiswa kwandiri muchivande, nzeve dzangu dzakanzwa zevezeve raro.
13 som tankar i eit nattsyn kjem, når svevnen tung på folki kviler.
Pakati pokurota hope dzinovhundutsa usiku, hope huru padzinenge dzabata vanhu,
14 Det kom ei rædsla yver meg, ei skjelving gjenom alle lemer;
kutya nokudedera zvakandibata zvikaita kuti mapfupa angu ose abvunde.
15 ein gust meg yver panna strauk, og på min kropp seg håri reiste;
Mumwe mweya wakapfuura pamberi pechiso changu, uye bvudzi romusoro wangu rikamira.
16 og noko stogga for mi åsyn; eg kunde ikkje klårt skilja; framfor mitt auga stod eit bilæt’, eg høyrde som ei røyst som kviskra:
Wakamira, asi ndakatadza kuziva kuti chaiva chii. Chinhu chakamira pamberi pameso angu, uye ndakanzwa inzwi rakanyarara richiti:
17 «Hev menneskjet vel rett for Gud? Er mannen rein framfor sin skapar?
‘Ko, munhu anofa, angava akarurama kupfuura Mwari here? Ko, munhu angagona kuchena kukunda Muiti wake here?
18 Han sine tenarar ei trur og finn hjå sine englar lyte -
Kana Mwari akasavimba navaranda vake, kana akakanganisa kutonga vatumwa vake,
19 enn meir hjå folk i hus av leir; hjå deim som hev sin grunn i moldi, ein kann deim krasa, som eit mol.
zvikuru sei kuna avo vanogara mudzimba dzevhu, nheyo dzavo dziri muguruva, dzinopwanyiwa nyore kupfuura chipfukuto!
20 Dei er frå morgon og til kveld; ein krasar deim - kven merkar det? - Og dei vert ikkje funne meir.
Dzinoputsanyiwa pakati pamambakwedza namadekwana; dzinoparara dzisingazoonekwi nokusingaperi.
21 Når deira tjeldsnor vert rykt upp, dei døyr og ingen visdom fær.»
Ko, mabote etende ravo haana kubviswa here kuti vagofa vasina uchenjeri?’
