Jobs 37
1 For dette bivrar hjarta mitt og lyfter seg frå staden sin.
Inao ka, ty mampinevenevetse ty troko ty mampitsamboañe aze an-toe’e.
2 Å, høyr på harmen i hans røyst, den dun som dundrar or hans munn!
Tsatsiho ty fipoñam-piarañanaña’e, naho i hotroke miakatse am-palie’ey.
3 Det fer burt under himmelkvelv, men elden skin til heimsens endar.
Hahà’e ambanen-kaliforan-dikerañe eo naho i hela’ey pak’añ’olo-ty tane toy.
4 So burar røysti etterpå, han torar med sitt stolte mod, og ljoni held han ikkje att når røysti si han ljoma let.
Mandimbe aze ty fitroñam-peo, mangotrok’ amy fiarañanañan’ enge’ey vaho tsy ho kalaña’e i helatsey t’ie janjiñeñe i fiarañanaña’ey.
5 Gud torar underfullt med røysti, gjer storverk som me ei kann skyna.
Halatsàñe ty fangotrohan’ Añahare i fiarañanaña’ey; ra’elahy o fitoloña’eo, tsy lefen-tika tsikaraheñe.
6 Han snøen byd: «Fall ned til jord!» Til regnet og, sitt sterke silregn.
Hoe re amy fanalay, Mifiafià an-tane eo; naho amy orañey, Milihira.
7 Han stengjer av for mannehand, so all hans skapning læra må.
Vihine’e iaby ty fità’ondatio hahafohina’ ze kila ondaty ty fitoloña’e.
8 Villdyri gjeng til sine hi og kvilar på sin legestad.
Mimoak’ an-dakato ao amy zao o bibio, miampitse am-pipalira’e ao.
9 Or inste kammer kjem det storm, og kulde ut av vindarne.
Boak’ atimo ao ty tangololahy, boak’ avaratse añe i tsintsiñey.
10 Utav Guds ande gustar frost, dei vide vatni kjem i tvang.
Ty kofòn’ Añahare ro anoloram-panala, Ajihe’e ty fibanara’ o ranoo.
11 Han lastar skyi og med væta og breider sine elding-skyer,
Ampijinie’e halèñe i rahoñe milodolodoy: Ampiparaitahe’e mb’eo o rahom-pihelara’eo.
12 og hit og dit dei hastar fram, og skifter leid som han det vil og set i verk det som han byd, utyver vide jordheims-kringen;
Mibalike re, añodiña’ ty fiteha’e, hanoa’e ze andilia’e ambone’ o tane fimoneñañeo.
13 anten til ris, når jordi treng det, ell’ og med nåde lyt dei råka.
Ampahavia’e, ke t’ie kobaiñe, ke ho an-tane’e, he te fiferenaiñañe.
14 Job, lyd på dette, statt no still, gjev gaum på undri Gud hev gjort!
Inao! ry Iobe, mijohaña vaho haraharao o fitoloñan’Añahare fanjakao.
15 Veit du når Gud deim segjer fyre, og let sitt ljos or skyi skina?
Fohi’o hao ty fampijadoñan’ Añahare iareo? Ty fampipalipalitsie’e o raho’eo himilemiletse.
16 Veit du vel korleis skyi sviv, um underi åt den Allvise?
Fohi’o hao ty fandanjan-drahoñe, o halatsañe amy Lifo-kilalaio?
17 Du som i heite klæde styn, når jordi brenn i sunnanvind?
Ihe aman-tsaroñe matrovoke naho ampitsiñe’ i tiok’atimoy ty tane toy?
18 Gjer du med honom himmelkvelven, som er so fast som støypte spegel?
Lefe’o hao, ihe mitraok’ ama’e, ty mamelatse i likerañey, an-kagàn-ketsoro natranake.
19 Lær oss, kva me skal segja honom! Me tegja lyt for berre myrker.
Añanaro anay ty ho saontsie’ay; Fa tsy mahafandahatse zahay ty amy ieñey.
20 Skal han få melding at eg talar? Vil nokon ynskja seg å tynast?
Hisaontsiañe hao te izaho hivolañe? Ihalalia’ t’indaty hao te hagedrañe.
21 No kann ein ikkje ljoset sjå, um enn det klårt på himmeln skin, men vinden sopar skyi burt.
Tsy ho isa’e henaneo i hazavàñe mireandreañe an-kalo’ o rahoñeo; naho tsy ampisavae’ i tioke mihelañey.
22 Langt nordanfrå kjem gullet hit, ein fælsleg glans ligg yver Gud.
Havolamenañe ty boak’ avaratse añe; aman’engeñe maharevendreveñe t’i Andrianañahare.
23 Til Allvald kann me ikkje nå, til han som er so stor i magt; men rett og rettferd ei han krenkjer.
Tsy lefe’ay tsikaraheñe ‘nio i El-Sadai, Jabahinak’ an’ ozatse, fe tsy olañe’e ty zaka naho ty havantañañe vokatse.
24 Difor ber folket age for han, han ansar ingen sjølvklok mann.»
Aa le mañeveñe ama’e ondatio; leo raike tsy haoñe’e t’ie manao kante an-troke.
