Jobs 36
1 Og Elihu heldt fram og sagde:
Natovo’ i Eliho ty hoe:
2 «Vent litt og lat meg tala til deg! For endå hev eg ord for Gud;
Iheveo hey iraho le hitoroako te mbe aman-ko volañeñe hañonjonañe an’Andrianañahare.
3 eg hentar kunnskap langan leid, skal hjelpa skaparen til rett.
Hitoha hilala tsietoitane añe iraho, tolorako havantañañe i Mpitsene ahiy.
4 For visst, mitt ord skal ikkje ljuga; framfor deg stend ein full-lærd mann.
Toe aman-kila o entakoo; vaho ama’o i aman-kilala fonitsey.
5 Sjå, Gud er sterk, men vander ingen, han som er veldug i forstandskraft.
Inao maozatse t’i Andrianañahare, naho tsy mirihy; ie fatratse an-kaozaram-paharofoanañe.
6 Han let’kje gudlaus mann få liva; men armingarne gjev han rett.
Tsy tana’e ho veloñe o tsereheñeo, fe omei’e to ty tso-troke.
7 Han snur’kje augo frå rettvise; hjå kongar på sin konungsstol han let deim ævleg sitja høgt.
Tsy asita’e amo vantañeo o fihaino’eo; fa ampiambesare’e ho nainai’e amo mpanjaka am-piambesa’eo, vaho onjone’e.
8 Um dei i lekkjor bundne vart og i ulukkesnaror fanga,
Aa ie mirohy an-tsilisily, naho nivahoran-kasotriañe,
9 so synar han deim deira ferd og brot - at dei ovmoda seg -
le itaroña’e o sata’ iareoo naho o fiolà’ iareoo, te mitakeboke.
10 til refsing opnar øyro deira og byd deim venda um frå syndi.
Sokafe’e hianatse o ravembiao, vaho lilie’e te hiambohoa’ iareo o tsy havokarañeo.
11 Um dei då høyrer vil og lyda, so liver dei sitt liv i lukka og sine år i herlegdom;
Ie mañaoñe naho mitoroñ’aze, le amam-bokatse ty higadoña’ o andro’eo vaho am-pierañerañañe o tao’eo.
12 um ikkje, fær dei styng av spjotet, og i sin dårskap andast dei.
F’ie tsy mañaoñe, le ho zamanem-pibara, hiantantiritse tsy aman-kilala,
13 Men vreiden trivst i vonde hjarto; dei bed’kje, um dei bundne vert;
ie mañaja si-manty, tsy aman-Kàke an-troke; tsy mikaike olotse te rohiza’e.
14 i ungdomstidi skal dei døy, forgangast som utukt-sveinar.
Robak’ an-katora’e ty sandri’iareo, ty fiai’ iareo an-karapiloan-do.
15 Han frelser arming ved hans naud, opnar hans øyro gjenom trengsla.
Haha’e am-pisotria’e ty misotry; anokafa’e ravembia i forekekeñey.
16 Deg og han lokkar ut or trengsla, fritt fær du det og ikkje trongt, ditt bord er fullt av feite retter.
Eka, tinao’e boak’ an-jitse irehe mb’an-tameañe tsy aman-tindry; naho lifo-tsafo’e ty hazotso am-pandambaña’o eo.
17 Men fær du straff som syndug mann, i fall hans domsord held deg fast.
F’ie nañeneke ty fizakañe o rati-tserekeo; fiihine’ ty zaka naho ty hatò.
18 Lat ikkje tukti avla vreide, den tunge bot deg leida vilt!
Itaò tsy hanigìk’ azo hañivañiva ty habosehañe, vaho apoho tsy hampitsile azo ty habeim-bokàñe.
19 Kann klaga hjelpa deg or naud, kor mykje enn du stræva vil?
Hahatohañ’azo tsy ho am-poheke hao o vara’oo? ndra ze hene hafatraran-kaozara’o?
20 Du må’kje lengta etter natti då folk vert rykte frå sin stad!
Ko salalaeñe ty haleñe, ie aitoañe an-toe’e ondatio.
21 Gjev agt, so ei til synd du vender, for det du heller vil enn lida.
Miambena, tsy hitoliha’o ty haratiañe; toe ie ty nijoboñe’o, fa tsy hasotriañe.
22 Sjå, Gud er upphøgd i sitt velde; kven er ein lærar slik som han?
Inao! onjoñe’ ty haozara’e t’i Andrianañahare Ia ty mpañoke mañirinkiriñe Aze?
23 Kven hev vel vegen lagt for honom? Kven sagde vel: «Du hev urett gjort?»
Ia ty nanendre ty lala homb’e? Ia ty mahafivolañe ty hoe: Tsy soa o nanoe’oo?
24 Hugs på å prisa høgt hans verk, som menneski hev sunge um!
Tiahio hey ty hañonjonañe o fitoloña’eo, o fisaboa’ ondatio.
25 Kvart menneskje med lyst det ser, mann-ætti ser det langan leid.
Hene nahaisake ondatio; talakesa’ ondaty an-tsietoitaneo
26 Upphøgd, uskynande er Gud, hans liveår kann ingen telja,
Inao! jabahinake t’i Andrianañahare, tsy taka’ ty hilalan-tika; tsy hay volilieñe ty ia’ o tao’eo.
27 for han dreg vatsdroparne, so det vert regn av skodde-eim.
Aonjo’e o pilipiton-dranoo; ampanjaria’e orañe i evoñey;
28 Og ifrå skyerne det fløymer og dryp ned yver mange folk.
Le ampikojojoahe’ o rahoñeo, hitsopatsopake, hañerek’ am’ondatio.
29 Kven skynar vel skyhoparne og torebraket frå hans hytta?
Hete! Ia ty maharofoanañe ty fiboelea’ o rahoñeo? ty fangotroha’ i sokemitraha’ey?
30 Han breider ljoset sitt ikring seg og let det hylja havsens røter.
Oniño te ampivarakaihe’e ama’e o fitsipela’eo vaho ampoa’e ty vaha’ i riakey.
31 Soleis han dømer folkeslag og skiftar brød i ovmengd ut.
Ie ro izaka’e ondatio; naho añeneña’e mahakama.
32 Han sveiper henderne i ljos og sender det mot fienden.
Safora’e helatse o fità’eo, naho lilie’e hitomboke.
33 Hans tora meldar um hans koma, ja, feet varslar når han kjem.
Mitalily aze i ampi’ey, amo añombeo t’ie ho avy.
