Jobs 30

1 Men no er eg til spott for deim som yngre er av år enn eg; eg deira feder ikkje fann verdige plass hjå gjætarhunden.

Fe itsikihan-jaiko henaneo, ie tsy ho nimeiko hindrezan-droae’ iareo o amboan’ añondrikoo.

2 Magtlause er og deira hender, og deira saft og kraft er burte;

Eka! hataoko ino’ ty herin-taña’ iareo? Ie fa modo ty hagañ’oza’ iareo?

3 Dei magre er av naud og svolt, dei gneg i turre øydemarki som alt i går var reine audni,

Miheahea naho poie’e vaho saliko iereo, draote’ iereo ty tane kànkañe ie nimontoñe naho tanan-taolo te omale.

4 og plukkar melde millom kjørri og hev til føda einerot.

Tsindrohe’ iereo ty aña-mafaitse miharo vahon-tsoy, fihina’iareo ty vahan-jañapoly.

5 Frå folket vert dei jaga burt, fær tjuvemann slengt etter seg.

Sinoik’ an-drolongo’e iareo, nikoraheñe hoe t’ie malaso.

6 Dei gøymer seg i fæle gil, i holor uti jord og fjell;

Aa le mimoneñe am-bavatane mampangebahebak’ ao iereo, an-dakatom-bato naho an-kadahan-tane ao.

7 og millom buskor skrålar dei og samlast under netlerunnar;

Mikoaike boak’an-drongoñe ao, mihimpok’ añ’antak’ ao.

8 ei ætt av dårar og namnlause som ein helst piskar ut or landet.

Anan-dagola, anake po-tahinañe, nasiotsiotse amy taney.

9 No er eg slengjestev for deim, eit ordtak hev for deim eg vorte.

Bekobekoe’ iareo iraho henaneo toe fandrabioña’ iareo.

10 Dei styggjest ved meg, held seg burte og sparer ei å sputta på meg.

Heje’ iereo vintañe, ihankaña’ iareo, tsy apo’ iareo ty mandrora an-tareheko.

11 Utan all blygd dei krenkjer meg, hiv av kvart band framfor mi åsyn.

Amy te navotso’e ty tàlem-pale’e le nitrofahe’e iraho, vaho ahifi’ iereo laboridy te miatrek’ ahy.

12 Eit utjo reiser seg til høgre, dei spenner mine føter burt, og legg ulukke-vegar mot meg.

Mitroatse an-kavanako eo o tora’eo; fehefehè’ iereo o tombokoo vaho atroa’ iareo amako ty satam- pandrotsaha’ iareo.

13 Og stigen min den bryt dei upp og hjelper til med mi ulukka, dei som er hjelpelause sjølv.

Trobotroboe’ iereo o lalakoo, indrà’ iareo amako o feh’ ohatseo, ndra t’ie tsy amam-pañolotse.

14 Som gjenom vide murbrot kjem dei, velter seg fram med bråk og brak.

Mizilike hoe mb’an-jeba’e mitañataña ao iareo; Iboroboñafa’ iareo i rinotsakey le mikidiadia’ mb’etoy.

15 Imot meg vender rædslor seg, mi æra elter dei som stormen, mi velferd kvarv som lette sky.

Natolik’ amako o fampirevendreveñañeo; heañe’ iereo hoe tioke ty asiko; fa nihelañe añe hoe rahoñe ty fandrombahako.

16 No jamrar seg mi sjæl i meg; usæle dagar held meg fast.

Ie henaneo, fa nadoañe amako ato ty fiaiko; fa mifelek’ ahy o ­andro nanotriañe ahikoo.

17 Natti gneg mine knokar av meg, min verk, mi pina aldri søv.

Tsipohe’e haleñe o taolakoo, vaho tsy mitofa ty fikotekotehañe ahy.

18 Ved allmagt vert min klædnad vanstelt, heng tett som skjortekragen kring meg.

Mampiroñaroña o sikikoo i fañindra’e mafey vaho vihine’e iraho manahake i kolen’ akanjokoy.

19 Han kasta meg i skarnet ned; og eg ser ut som mold og oska.

Fa navokovoko’e am-potak’ ao iraho, le ninjare hoe lavenoke naho deboke.

20 Eg skrik til deg, du svarar ikkje, eg stend der, og du stirer på meg.

Mikaik’ imba ama’o raho fe tsy toiñe’o; miongake fe angarefa’o.

21 Hard hev du vorte imot meg, du stri’r mot meg med veldug hand.

Toe mpampisoañe ahy irehe: an-kaozaram-pità’o ty isareraha’o.

22 Du let meg fara burt i stormen, du let meg tynast i hans brus.

Ampionjone’o mb’amy tiokey mb’eo, naho ampiningira’o, fe atrana’o amy tio-beiy.

23 Eg veit du fører meg til dauden, der alt som liver samlast lyt.

Apotako t’ie hasese’o mb’an-kavetrahañe mb’eo, mb’añ’anjombam-pifañaoña’ ze kila veloñe.

24 Kven kavar ikkje når han søkk? Kven ropar ikkje ut i fåren?

Aa tsy hañity ty fità’e hao ty am-botrim-piantoañe eo? tsy hikoik’ imba hao t’ie mizò hekoheko?

25 Gret eg’kje sjølv med den fortrykte, og syrgde yver fatigmann?

Tsy nitañiako hao ty nian-kòheke? Tsy nampihontoke ty troko hao o rarakeo?

26 Eg vona godt, men det kom vondt, eg venta ljos, men myrker kom.

Izaho nitama hasoa, pok’eo ty raty; ie nandiñe hazavàñe nihohohe’ ty ieñe.

27 Det kokar allstødt i mitt indre, ulukkedagen møter meg.

Mikokèntrekokèntreñe ty añovako ao le tsy mitofa; atreatrén-tsan-kasotriañe.

28 Svart gjeng eg kring, men ikkje solbrend, eg ris i flokken, skrik um hjelp.

Mijarabajaraba añ’ ieñe ao tsy amam-panjirik’ andro, miongak’ am-pivory naho mikaik’ imba.

29 Bror åt sjakalar hev eg vorte, til strussar eg ein frende er.

Fa rahalahim-panaloke iraho, rañe’ o voron-tsatrañeo.

30 Mi hud er svart og flaknar av; det brenn i mine bein av hite.

Mikò-mainte amako ty holiko, mitsovovoke o taolakoo ami’ty hasilo’e.

31 Min cither hev eg bytt i sorg, og fløyta mi med gråtar-mål.

Aa le mivali-ko feon-kontoke ty marovaniko, naho feom-pandala ty soliko