Esaias 60
1 Statt upp, vert ljos! for ljoset ditt kjem, og Herrens herlegdom renn upp yver deg.
Angthawk ah loe aang ah; na aanghaih phak boeh; Angraeng lensawkhaih na nuiah phak boeh.
2 Sjå, myrker ligg yver jordi, og skydimma yver folki, men yver deg renn Herren upp, yver deg hans herlegdom syner seg.
Khenah, vinghaih mah long to khuk hmoek, khoving mah kaminawk to khuk khoep; toe Angraeng loe na nuiah angzo ueloe, a lensawkhaih to na nuiah amtueng tih.
3 Og folkeslag fer til ditt ljos, og kongar til din strålande glans.
Gentel kaminawk loe na aanghaih thungah angzo o tih; siangpahrangnawk doeh akhawnbang ih na aanghaih thungah angzo o tih.
4 Lyft augo upp, og sjå deg ikring! Dei samlar seg alle, dei kjem til deg. Dine søner kjem langt burtanfrå, dine døtter vert borne på armen.
Na taengah kaom kaminawk boih to dan ah; nihcae loe nang khaeah angzoh o moe, nawnto amkhueng o; na capanawk loe ahmuen kangthla hoiah angzo o tih, na canunawk loe nang khetzawn hanah na taengah om o tih.
5 Då skal du sjå det og stråla av gleda, og hjarta skal bivra og vida seg ut; for havsens rikdom skal venda seg til deg, folke-midelen koma til deg.
Na hnuk naah na mikhmai to aang tih, na palung tasoeh ueloe, anghoehaih hoiah na koi tih; tuipui thung ih hmuennawk loe nang ih hmuen ah angcoeng tih, Gentelnawk angraenghaih doeh nang khaeah angzo tih.
6 Mengdi av kamelar skal dekkja deg, kamelfolar frå Midjan og Efa; alle skal dei koma frå Saba; gull og røykjelse skal dei bera, og forkynna Herrens pris.
Na prae loe tahnongsawk hrangnawk, Midian prae hoi Ephah prae ih tahnongsawk hrangnawk hoiah koi tih; Sheba prae ih kaminawk boih angzo o tih; nihcae mah sui hoi hmuihoih tui to sin o ueloe, Angraeng saphawhaih lok to taphong o sak tih.
7 Alle sauer frå Kedar skal samlast til deg, verar frå Nebajot tena deg, dei stig som eg vil på mitt altar, og mitt herlege hus vil eg herleggjera.
Kedar ih tuunawk boih nang khaeah nawnto amkhueng o tih; Nebaioth ih tuu taenawk mah na tok to sah o tih; nihcae loe talawk koi kaom angbawnhaih hmuen hoiah ka hmaicam nuiah daw o tahang tih; to naah ka lensawkhaih im to ka lensak aep han.
8 Kven er det som flyg som skyer, som duvor til sine hus?
Mi maw tamai baktiah kasong, tabu ohhaih ahmuen ah kazawk pahuu baktiah kaom?
9 For øyland ventar på meg, og fremst gjeng Tarsis-skipi med borni dine langt burtanfrå, deira sylv og gull kjem med deim, for namnet åt Herren din Gud, for Israels Heilage, for han vil gjera deg herleg.
Anih mah nang ang pakoeh pongah, na capanawk loe a tawnh o ih sui hoi sumkanglungnawk to ahmuen kangthla hoiah sin o, Angraeng na Sithaw ih ahmin hoiah Ciimcai Israel Sithaw khaeah sin o hanah, tuipui mah takui ih prae thungah kaom kaminawk mah kai to na zing o tih, Tarshish ih palongpuinawk to angzo o hmaloe tih.
10 Utlendingar skal dine murar byggja, deira kongar skal tena deg; for i min harm hev eg slege deg, men i min nåde miskunnar eg deg.
Prae kalah kaminawk mah nang ih sipae to sah o let tih, nihcae ih siangpahrangnawk mah na tok to sah o tih; palung ka phui naah kang boh o, toe na nuiah palungnathhaih kam tuengsak han vop.
11 Dine portar skal stødt standa opne, korkje dag eller natt skal dei stengjast, so eiga åt folki kann førast til deg, og kongarne deira i sigerferdi;
Gentelnawk angraenghaih to lak moe, nihcae ukkung siangpahrangnawk hoih hanah, na khongkhanawk to khoving khodai paong poe tih, kha mak ai boeh.
12 For det folk og det rike som ikkje vil tena deg, skal ganga til grunns, og folki verta reint tynte.
Na tok sak koeh ai acaeng hoi prae loe anghmaa o tih; ue, to acaengnawk loe anghma angtaa o tih.
13 Libanons herlegdom skal koma til deg, cypressa, alm og gran i saman, til å pryda min heilagdoms stad, eg vil heilaggjera min fotstad.
Ka hmuenciim to pathoep hanah Lebanon lensawkhaih nang khaeah angzo tih, hmaica thing, hmuihoih thing hoi saipress thingnawk to nang khaeah sin o tih; ka khok koenghaih ahmuen to ka lensak han.
14 Bøygde kjem til deg borni åt trælkaran’ dine, dei som vanvyrde deg, skal kasta seg ned for føterne dine, og dei skal kalla deg «Herrens by», «Sion åt Israels Heilage».
Nangcae pacaekthlaek kaminawk ih capanawk angzo o ueloe, nang khaeah akuep o tih; nangcae hnaphnae kaminawk boih doeh na khokkung ah tabok o tih; Nang to Angraeng ih vangpui, Ciimcai Israel Sithaw ih Zion, tiah na kawk o tih.
15 Medan du fyrr var forlati og hata, og ingi ferdsla hadde, vil eg gjera deg æveleg gild, til ei gleda frå ætt til ætt.
Pahnawt sut moe, na hnukma boeh pongah, mi mah doeh nang to na caeh haih mak ai boeh, dungzan lensawkhaih hoi angzo han koi acaanawk boih anghoehaih ah kang sak han.
16 Du skal suga mjølk ifrå folki, ja, kongebrjost skal du suga, du skal merka at Herren, eg, er din frelsar, og Jakobs Velduge din utløysar.
Gentel kaminawk ih tahnutui to na nae ueloe, siangpahrang ih tahnutui doeh na nae tih, to naah Kai loe, Angraeng, nang pahlongkung, nang krangkung, thacak Jakob ih Sithaw ni, tiah na panoek tih.
17 Gull let eg koma i staden for kopar, sylv let eg koma i staden for jarn, kopar i staden for tre, og jarn i staden for steinar, fred set eg til styremagt yver deg, og rettferd til futar åt deg.
Khang laom ngan zuengah, sui to ka sin moe, sum zuengah sumkanglung to ka sin han; thing zuengah sumkamling to ka sin moe, thlung zuengah sum to ka sin han; nangcae ukkung angraengnawk to monghaih hoiah ka ohsak moe, lokcaekkungnawk khaeah toenghaih to ka paek han.
18 Ikkje meir skal ein høyra um vald i ditt land, avøyding og snøyding innum grensorne dine. Du skal kalla frelsa murarne dine, og lovsong portarne dine.
Na prae thungah athii longhaih to na thaih mak ai, na prae angzithaih thungah amrohaih hoi anghmathaih om mak ai boeh; nangmah ih sipaenawk to Pahlonghaih, tiah na kawk ueloe, na khongkhanawk to Pakoehhaih, tiah na kawk tih boeh.
19 Ikkje skal soli lenger vera deg til ljos um dagen, og ikkje skal månen skina og lysa for deg; men Herren skal vera deg ævelegt ljos, og din Gud vera din herlegdom.
Ni loe athun ah nang han aanghaih paekkung ah om mak ai boeh, khrah mah doeh aqum ah aanghaih na paek mak ai boeh; Angraeng loe nang hanah dungzan aanghaih ah om ueloe, na Sithaw loe na lensawkhaih ah om tih boeh.
20 Ikkje lenger skal soli di glada, og ikkje månen din missa sin glans; for Herren skal vera deg ævelegt ljos, dine syrgjedagar er enda.
Nang ih ni loe duemh mak ai ueloe, nang ih khrah doeh azaem mak ai boeh; Angraeng loe nang ih dungzan aanghaih ah om ueloe, palung na sethaih aninawk to boeng tih boeh.
21 Og ditt folk, dei er alle rettferdige, æveleg skal dei landet eiga, dei er renningen av mi planting, verket av mine hender til mi æra.
Nang ih kaminawk doeh toenghaih hnu o boih tih, nihcae loe ka ban hoi ka thling ih akung ah om tih, ka lensawkhaih amtuengsak hanah, prae to dungzan khoek to toep o tih boeh.
22 Den minste skal verta til tusund, den ringaste til eit veldugt folk. Eg er Herren, i si tid set eg det brått i verk.
Nawkta maeto loe kami sangto ah angpung tih, tetta kami doeh thacak acaeng ah angcoeng tih boeh; Kai loe Angraeng ah ka oh, atue phak naah to hmuennawk to ka sak phrat han, tiah thuih.
