Esaias 57

1 Den rettferdige set livet til, og ingen legg seg det på hjarta, og hjartevarme menneskje vert rivne burt, men ingen ansar det. For den rettferdige vert riven burt av ulukka.

Tamikalan a due teh, hawinae ka sak e tami hah takhoe lah ao navah, tamikalan hah hawihoehnae thung hoi takhoe toe tie hah apinihai thaipanuek awh hoeh, apinihai pouk awh hoeh.

2 Han gjeng inn til fred; dei kvila på sine lægje dei som hev ferdast beint fram.

Hot patet e tami teh roumnae thung a kâen toe. Ahnimouh teh kalan lah a hring awh teh, amamae ikhun dawk a kâhat awh.

3 Men de, kom her hit, de trollkjerringsøner, du ætt av horkar og skjøkja!

Ân ka sin e napui e capanaw, uicuknaw hoi ka kâyawt e catounnaw hi tho awh haw.

4 Kven hev de til låtteløgje? Kven geipar de åt, og retter ut tunga? Er ikkje de brots-ungar, ei ljugar-ætt?

Nangmouh ni apimaw na pacai awh. Api hanelah maw na lai na pâthosin awh vaw. Nangmouh teh laithoe catoun, kâ ka ek e catoun,

5 De som brenn av lystnad ved eikarne, under kvart eit lauvrikt tre, de som slagtar born i dalarne, i skortor og skard!

kathenkungnaw e rahim vah, meikaphawk koe ka cuk e, ravo thung, lungha rahak camo kathetnaw nahoehmaw.

6 Håle steinar i dalen held du deg til, dei, ja dei er din lut. For deim hev du og rent drykkoffer ut og bore grjonoffer fram. Skulde eg vera nøgd med det?

Ravo yawn talung kâpinaw rahak nangmae ham teh ao. Hot patetlah e hno teh nangmae râw doeh. Hetnaw e hmalah nei thuengnae hoi tavai thuengnae naw hah na rabawk awh. Hotnaw hah ka ngai han na maw.

7 På kvart eit høgrise fjell reidde du lega di; der og steig du upp og ofra slagtoffer.

Mon rasangnae koe na ikhun hah na hruek teh, hote hmuen koe thueng nahanelah ouk na luen.

8 Og bakum døri og dørskia sette du ditt minnesmerke, du snudde ryggen til meg, klædde av deg og steig upp og laga di lega til, du tinga med deim, lika å liggja med deim, såg deira skam.

Nang pahnim hoeh nahanlah tho hnuklah na hruek teh, kai koe laipalah alouknaw koe khohna na rading teh na luen toe. Na ikhun na pakaw teh, ahnimouh koe lawkkamnae na sak toe. Tawngtai lah na hmu e ahnimae ikhun hah na lungpataw toe.

9 Du drog til kongen med olje, med mykje kryddesalve, du sende dine bod langt burt, steig ned til helheim. (Sheol h7585)

Satui na sin teh siangpahrang koe na cei toe. Hmuitui na pung sak toe. Laiceinaw hah ahlanae koe na patoun teh, Sheol totouh na patoun toe. (Sheol h7585)

10 Um du enn vart trøytt på den lange ferdi, so sagde du ikkje: «Eg gjev meg yver!» Du samla atter di kraft, difor vart du ikkje veik.

Na ceinae lam ahlapoung dawkvah ngawt na tâwn eiteh, na lungpout hoeh. Na kâyawm teh na hlout dawkvah, na thathout hoeh.

11 Kven var du rædd og ottast, sidan du var so utru og ikkje tenkte på meg og ikkje brydde deg um meg? Er det ikkje so: Eg hev tagt i lange tider, difor ottast du ikkje meg?

Nang ni apini na bari teh, na taki dawk maw laithoe dei laihoi kai na pahnim. Hoehpawiteh, na lungthin hoi na pouk hoeh. Kasawlah duem ka o dawk maw na taki hoeh.

12 Eg vil forkynna di rettferd og dine verk, dei kann ikkje hjelpa deg.

Na lannae hoi na tawksak e hah ka pâpho han. Hatei, cungkeinae awm mahoeh.

13 Når du skrik, so lat avgudsflokken din berga deg! Nei, ein vind skal føykja deim alle burt, ei vindgufs taka deim med seg. Men den som flyr til meg, skal erva landet og få til eiga mitt heilage berg.

Na hram toteh, na pâkhueng e meikaphawknaw ni na rungngang naseh. Hatei, hotnaw teh kahlî ni ahlanae koe a sin han. Kâha ni a palek awh han. Hatei, kai na kâuep e niteh, ram hah pang awh vaiteh, mon kathoungnaw hah râw lah a pang awh han.

14 Og det skal verta sagt: «Brøyt, brøyt, jamna veg, tak kvar støytestein burt frå vegen åt mitt folk!»

Hahoi, talai paten awh, talai paten awh. Lam pathoup awh. Ka taminaw e lam dawk e thongmuinaw hah takhoe awh telah ka dei.

15 For so segjer han som er høgt upphøgd, han som trunar æveleg og heiter «Heilag»: I det høge og heilage bur eg, og hjå den som er broten og nedbøygd i åndi, for eg vil vekkja åndi til liv hjå dei bøygde, og hjarta til liv hjå dei brotne.

Bangkongtetpawiteh, a rasang poungnae koe tawm lah kaawm e, a yungyoe kangning e, a min Thoungnae telah ka tawn e ni hettelah a dei, Kai teh a rasangnae koe kathounge hmuen koe ka o. Ka kârahnoumnaw e lungthin pâhlaw hoi pankângai e lungthin pâhlaw hanelah, a lung hoi pankângai katang e hoi kârahnoum katangnaw koevah ka o.

16 For eg trættar ikkje til æveleg tid, og er ikkje stødt og stendigt harm, for då laut åndi ormegtast for meg, dei sjæler som eg hev skapt.

Bangkongtetpawiteh, a yungyoe ka tuk mahoeh, ka lung hai pou khuek mahoeh. Bangkongtetpawiteh, ka sak e kâha hoi muitha teh ka hma lah a tâwn han doeh.

17 Eg harmast for hans girugsskapssynd, eg slo han og løynde meg i min harm, han fylgde i fråfall sin hjartans veg.

Bangkongtetpawiteh, utsinnae hoi payonnae dawkvah, ka lungkhuek teh ka tuk, ka minhmai ka hro teh ka lungkhuek. Hatei, ahnimouh teh amamae lungpata laihoi ao awh.

18 Hans vegar hev eg sett, men no vil eg lækja honom, eg vil leida honom og gjeva honom og hans syrgjande trøyst.

A hringnae teh ka hmu toe. Ahni teh, ka dam sak han. Ka ceikhai vaiteh, ahni hoi ahni kakhuinaw koevah, lungmawngnae teh bout ka poe han.

19 Herren skaper frukt av lippor fred, fred for fjerr og nær, segjer Herren, og eg vil lækja honom.

Pahni paw hah ka sak. Ahlanae koe kaawmnaw hoi a hnainae koe kaawmnaw koevah, roumnae, roumnae teh awm lawiseh, telah BAWIPA ni ati. Hahoi ahni teh ka dam sak han ati.

20 Men dei gudlause er som det bårande havet, det kann ikkje halda seg stilt, og bylgjorne rotar upp søyla og skarn.

Hatei, tamikathoutnaw teh, kâhuen e talî patetlah ao. Duem ao thai hoeh toteh, songnawng hoi tangdong a tâco sak.

21 Dei gudlause hev ingen fred, segjer min Gud.

Tamikathoutnaw hanelah roumnae awm hoeh telah ka Cathut ni ati.